Leo’s leven 236: obsessed met de spaghettischep en een nieuw boek!

Goedemiddag verregende schatjes! Het is vrijdag 12 juli en de zomer is nog steeds niet aangekomen in ons landje. Of misschien is ze er wel, maar zit ze verstopt achter acht miljard regenwolken – who knows. Mijn week stond dan ook in het teken van druilerige activiteiten zoals m’n administratie doen, het EK verliezen en een matige proefrit aan de andere kant van het land. Gelukkig was er ook een spreekwoordelijke én letterlijke zonnestraal in de vorm van een logerende vader, schoonouders die op konden passen, een wijntje in de tuin, drukke werkdagen en veel gezelligheid. Ik neem je mee in mijn korte midweekje… Dat wil zeggen: wat ik woensdag en donderdag heb gedaan, hahaha. Lees je mee?

Woensdag:
Op woensdag begon m’n dag met Mama & Morris -uurtjes. M’n schoonouders zouden oppassen en kwamen rond 10 aan, maar Morris was ‘s ochtends al om half 6 wakker (voor een kind en ouders die normaal rond 7.30 wakker worden is dat vroeg, JA), dus de ochtend was… lang. En gezellig. En vermoeiend, want ieder gezinslid had z’n ogen op half 7. Toch hebben we er wat van gemaakt.

Mijn vader logeerde bij ons omdat hij twee dagen voor werk in Rotterdam moest zijn, dus toen ik ‘s ochtends om 7 uur beneden kwam met Snorrebaas, zag hij opeens z’n opa op de bank zitten. Helemaal gezellig natuurlijk.

Pap vertrok echter vroeg richting Roffa en toen ben ik lekker met Snorrie gaan douchen (zooooo gezellig om dit samen te doen) en daarna een stukje gaan wandelen. Oh en ik schrijf ‘met Snorrie’ maar bedoel: met Morris & de spaghettischep. Want die ging vandaag o-ver-al mee naartoe.

Tijdens het wandelen viel Morris in slaap en ik probeerde ‘m nog echt wakker te houden door over wat extra hobbeltjes te lopen, maar zonder succes. Shit! Ik was bang dat ‘ie dan thuis niet z’n ochtenddutje in bed wilde doen, maar hoefde me achteraf gezien nergens druk om te maken. Deze slaapbaas werd héél even wakker toen ik de buggy los klikte toen we eenmaal thuis waren, maar ik tilde hem eruit en hij viel meteen als een lappenpop tegen me aan en tukte verder. Oh mijn god, nog nooit meegemaakt dit en het was zoooooooo lief en gezellig.

Ik bracht m’n slapende schatje naar z’n kamer en wonder boven wonder kon ik hem slapend in bed leggen. En met ‘hem’ bedoel ik Morris én z’n spaghettischep. Want die hield hij nog stevig in z’n vuistje geklemd. Prima.

Uiteindelijk heeft ‘ie 2 uur in bed geslapen, vet heerlijk. En ben ik ook op de bank in slaap gevallen, tot m’n schoonouders me kwamen aflossen. Toch zelf ook ff 45 minuutjes getukt en mán, dat doet een mens goed. Tijd om aan het werk te gaan!

De werkdag was vandaag heerlijk, want ik moest eigenlijk m’n administratie doen, maar liep achter met m’n campagnes, dus ging in plaats daarvan aan de slag met vier samenwerkingen, waar ik ultiem van genoot. God, wat ben ik dol op m’n werk.

Aan het einde van de middag vond ik het mooi geweest. Jan was vandaag ook vroeg klaar met zijn tuinman werkzaamheden en dus was het tijd voor een wijntje in de tuin! Met z’n allen. Opa, pake, beppe, Jan, Leo, Morris & Ted. Wat een gezelligheid. Oh en ik vergeet de belangrijkste deelgenoot nog: DE ZON!!!!

Samen met Jan kookte ik een vega kapsalon (op basis van dit recept) en we gingen vroeg aan tafel, zodat Jans ouders op tijd naar Friesland konden rijden voor de wedstrijd van Nederland tegen Engeland.

Ik keek samen met m’n vader en Ted, Jan ging kijken bij vriend Jort. Nou ja en hoe die avond verder verliep, weten we allemaal wel. Ik heb in ieder geval nagelbijtend gekeken en het inmiddels alweer naast me neergelegd.

Donderdag:
Op donderdagochtend was het weer tijd voor Morris & Mama en ik had er helemaal zin in, want doordat de dagen wat gek lopen allemaal heb ik weinig lange dagen met ‘m doorgebracht. Tijd voor een gezellig ochtendje met m’n kleine vriend. Of toch niet?

Nee hoor. Snorrebaard was alweer moe en hoewel ik allemaal plannen had van nieuwe schoenen kopen tot een bezoekje brengen aan de kringloop, besloot m’n Snorchestra om te tukken van half 10 tot kwart voor 12. Voor en na z’n dut was het tijd om te ontbijten en lunchen en rond 1 uur bracht ik ‘m naar de opvang, zodat ik zelf aan het werk kon. Núl tijd voor shoppings dus. Jammer!

Het was ‘s middags dan toch écht tijd voor m’n administratie en ik had de grootste moeite om eraan te beginnen, want potverdikkie wat zie ik nou in de tuin. Is dat nou…… zon? Maar! Ik was een meid met een missie en ik had m’n admini al dágen uitgesteld, dus ik moest gewoon ff gaan zitten en m’n werk doen. Kom op Leo.

Om de administratiehaat te verzachten had ik natuurlijk wel ff een taartje gescoord bij de bakker. Dat wil zeggen: drie taartjes. Eentje voordat ik aan de administratie begon, eentje erna en eentje voor Jan. Lieve meid die ik ben.

Nou goed; wonder boven wonder ging het allemaal vrij snel met de administratie (om de minder goede reden, dat er gewoon minder facturen waren om in te voeren #sad) en was ik rond half 4 KLAAR. LEKKER BEZIG MEID., Dat betekende dat er opeens tijd was voor een leesboek in de zon in de tuin. Ik ben begonnen in De Nomade en ben nu al helemaal hooked. Zin in!

Tegelijkertijd dook ik ff de keuken in om een verse pasta klaar et maken voor Morris en mezelf voor die avond. Eentje met aubergine en Looye tomaatjes uit de oven. Ik moet wel zeggen dat ik echt BIJZONDER weinig zin had om te koken, maar ik wilde toch die moeder zijn die dr kind vers eten voorzet en ging er dus vol voor.

Maar Morris moest er nietssss van weten. Ik had de pasta zo gemaakt dat ‘ie lekker met z’n handen kon eten, maar meneer wilde per se met vork en lepel, dus dat ging van geen meter. Vervolgens pureerde ik de hele zooi, omdat dat makkelijker is te eten met bestek, maar toen wilde hij er óók niets van weten en begon ‘ie ermee te smijten (op mijn nieuwe witte blousje).

Uiteindelijk heb ik ‘m maar een potje wortelpuree van Olvarit voorgezet, die hij dankbaar naar binnen schrokte mét lepel en vork. Ondertussen zat ik zelf aan een koud geworden pasta die ik – toegegeven – ook maar matig van smaak vond. Pffff; ik had vandaag echt beter thuisbezorgd kunnen bestellen. Met je goede gedrag.

Rond 7 uur lag Morris op bed en was het tijd voor opruimings. Het huis was echt een ongelofelijke teringzooi, want overal lag eten of yoghurt of een doekje of een goor slabbetje of een boekje. Ik moest mezelf eerst even bij elkaar rapen voordat ik alle zooi bij elkaar kon rapen, maar toen het allemaal gedaan was en ik rond half 9 op de bank plofte met m’n tweede diner (IKEA ballen uit de vriezer) én ontdekte dat er op Videoland een ‘hoe is het nu met’ aflevering stond van B&B vol liefde, was alles goed.

‘s Avonds laat kwam Jan thuis van een proefrit in onze nieuwe auto – hopelijk -, waar we allebei gematigd enthousiast over zijn. We gaan waarschijnlijk een auto kopen van een particulier en vinden dat allebei toch spannend, want koop je geen kat in de zak? We kopen een hele oude auto, van 15 jaar oud, omdat dat belastingtechnisch interessant is vanwege een Youngtimer regeling, maar ja; bij een auto van 15 jaar oud komen natuurlijk ook wat gebreken om de hoek kijken. En dat is spannend. Dopjes die ontbreken, zonneschermen die niet werken, de cruise control (Jans favoriete functie) die het niet doet. Oh, waar beginnen we aan!!

Maar goed; blind pinnen en hopen op een goede afloop is denk ik alles wat we kunnen doen. Oké, en een aankoopkeuring; dat gaan we aanstaande woensdag doen…

Anyway; we zijn alweer aan het einde van dit dagboek. Dinsdag praat ik je bij over m’n komende weekend, in het teken van… yoga, uit eten, barbecuen in de buitenkeuken en podcastopnames bij Moeders of Loeders de podcast. Wil je daar iets over kwijt? Drop het dan nu snel in de comments, dan kan ik dat maandag nog meenemen :D.

Tot dinsdag!

Volg mijn leven op Instagram
Daar deel ik dagelijks alles wat ik meemaak in mijn leven. Van stories over thuiswerken, lekker koken, knuffelen met poes Teddy tot verbouwstories, m’n outfit of today en heel veel tips om het leven zelf leuk te maken #zelfdeslingersophangen. Je vindt me als @Lterveld op Insta!

Hey Leo, waarom heb je het gezicht van Morris eigenlijk verborgen?
Nou; er zijn best wat mensen die dit dagboek lezen of mij op Instagram volgen en ik vind het een veiliger idee dat die grote massa mensen m’n baby niet kan herkennen. En natuurlijk vind ik het SUPER jammer ook, want het liefst laat ik z’n vrolijke gezichtje de hele dag aan iedereen zien. Maar met veel volgers weet je gewoon niet echt wie er allemaal mee zitten te kijken met welke motieven en dan vind ik het fijner om op deze manier iets meer grip op die situatie te hebben. De eerste drie maandjes mocht iedereen meegenieten en sinds dien is z’n gezichtje online alleen te zien voor mensen die we kennen. Ik hoop op je begrip daarin en vertrouw mij als ik zeg dat onder die geblurde blokjes steeds een HEEL vrolijk kindje verstopt zit :D.