Hoi allemaal! Vorige week praatte ik je na maanden zwangerschapsverlof eindelijk bij over mijn bevalling. Je kunt mijn bevallingsverhaal hier teruglezen. Na de bevalling komt een periode van herstel én de kraamweek/kraamperiode en daar wil ik je vandaag het een en ander over vertellen. Van de allerrrrrrbeste kraamhulpen die je je maar kan wensen, tot gekluisterd zijn aan bed, van bijna geen kraamvisite ontvangen tot vreselijke stuwing en ik begin met m’n verwachtingen vs. de realiteit. Lees je mee? 😀
Verwachtingen ≠realiteit
Neem het me niet kwalijk want dit was ook pas mijn eerste zwangerschap & kraamperiode, maar man wat verliep het allemaal anders dan ik had verwacht. Als ik dacht aan de kraamperiode dan zag ik een super fijne intieme week voor me; een week van een beetje aanrommelen in huis, lekker knuffelen met de baby, helemaal verlÃefd op m’n gezinnetje, genietend van de zon, tranen van geluk met lieve vrienden die over de vloer kwamen… Je kunt wel zeggen dat ik het behoorlijk door een roze bril zag en deze verwachting leek totaal niet op onze realiteit.
Begrijp me niet verkeerd; ik heb een prima kraamweek gehad, maar ik vond het wel echt VEEL pittiger en rauwer dan dit rooskleurige plaatje van hoe ik het voor ogen had.
Op zaterdagmiddag was m’n bevalling begonnen en op zondag om 2 uur ‘s middags mochten we naar huis. Met z’n drietjes. De kraamhulp stond voor ons klaar om ons nog even twee uurtjes te helpen thuis en daarna kwam gelijk mijn familie (Pap, mam en Sas) en Jans familie (Heit, Mem en zus Sanne) langs om kleine Morris te ontmoeten. Super cool om na zoveel maanden eindelijk ons kleintje aan onze familie voor te stellen. Om eindelijk zijn naam hardop te zeggen in bijzijn van je geliefden. Echt heerlijk. Maar ook intens, want Jan en ik hadden allebei die nacht maar 30 minuten geslapen en er komt toch opeens van alles op je af.
Tijdens m’n bevalling had ik zo’n 1,5 liter bloed verloren. Dat zorgde ervoor dat ik MEGA moe was; super slap, niks waard. Een wandeling van m’n bed naar het toilet (lees: me 3 meter verplaatsen) voelde als een marathon en daar begint meteen al de TOTALE onderschatting van deze kraamperiode. Ik had echt veel te weinig rekening gehouden met zoiets als *herstel*. Waar ik mezelf van te voren lekker door het huis had zien dartelen met m’n baby, was de realiteit dat ik de eerste 10 dagen in en om bed heb doorgebracht, in een pyjama vol melkvlekken met een rommelige knot op m’n hoofd en een bleek gezicht van slapeloze nachten.
Waar ik van te voren in een podcast had gehoord over het concept ‘5 dagen in bed, 5 dagen om bed, 5 dagen in de buurt van je bed’ had ik daarvan vooral gedacht: nee dat kan ik toch niet, ik sta waarschijnlijk stijf van de adrenaline en wil weer lekker dóór met van alles. In realiteit kon ik helemaal niet veel meer dan in en om bed zijn. En dan kan je slaapkamer nog zo gezellig zijn, ik was er al snel echt goed klaar mee.
Ook pittig aan deze periode vond ik dat ik dat zwanger zijn al niet heel fantastisch had gevonden, omdat je zo afhankelijk wordt van anderen én je lichaam even niet meer alleen van jou is, maar je continu rekening moet houden met iemand anders in je lijf. Ik had gehoopt dat dat voorbij zou zijn zodra je bevallen bent, maar ook dat bleek helemaal niet realistisch. Door het bloedverlies en de vele hechtingen was ik nog steeds super afhankelijk van de mensen om me heen (iets wat ik lastig vind) en bovendien kreeg ik er nog allemaal andere kwalen bij. Hoort erbij, maar is wel vervelend. En ik had het gewoon echt TOTAAL onderschat.
Een polonaise aan je lijf
Niets ‘je hebt je lijf weer terug na 9 maanden zwangerschap’. Naast vet veel hechtingen die aan het trekken waren, een paar dikke aambeien (normaal vind ik één al irritant) en het bloedverlies waar ik al eerder over schreef, krijg je als vrouw ook nog de kraamtranen en dikke melktieten voor je kiezen.
Blijf nog ff hangen voor m’n klaagzang hoor, het wordt straks een gezelliger en positiever verhaal. Maar goed; bloedverlies zorgt er dus voor dat je VET moe bent en snel buiten adem en ongeveer niks kan; dat is super irritant want ik wilde lekker wandelen met m’n babytje, maar zelfs bij de commode staan om z’n luier te verschonen of naast het badje staan voor z’n eerste badje was teveel gevraagd. Stom.
Het herstel van de hechtingen vond ik aan de ene kant heel erg meevallen en aan de andere kant toch heel erg tegenvallen. Ik kon gelijk na de bevalling prima weer plassen en een nummer 2 in het toilet deponeren; daar was allemaal niets mis mee en het deed ook TOTAAL geen pijn. M’n bloedverlies was ook helemaal prima en ik vond het kraamverband helemaal geen issue; lekker comfortabel dik kussen in m’n onderbroekje wel. Ook had ik niet zo’n last van m’n hechtingen, tot ze na een dag of 10 nog niet waren opgelost. En toen begon er een flinke druk op te staan.
Uiteindelijk hebben ze tot drie keer toe m’n hechtingen verwijderd omdat er telkens toch nog ergens eentje bleef zitten die maar niet oploste en dat vond ik niet echt het leukste op aarde. De laatste keer verwijderen was echt heel heel heel erg pijnlijk. Stom.
Dán komen ook de kraamtranen nog om de hoek en hoewel ik er ook wel van kon genieten dat je echt om ALLES gaat huilen opeens, vond ik het ook oneerlijk dat dit óók nog weer een kwaal is die IK heb en niet Jan. Kan het evolutionair niet even zo geregeld worden dat je partner óók wat van deze hele polonaise draagt? Waarom moet mijn lijf alles maar doorstaan; ik heb al een freaking zwangerschap van 9 maanden achter de rug. Nou, dat dus. Stom.
En dan die melktieten. Ondanks dat ik geen borstvoeding wilde geven en dus nooit heb aangelegd heb ik daar ook echt een héle polonaise bij meegemaakt. Maar daarover straks meer.
Onze kraamhulpen
Eerst gaan we het even hebben over iets geweldigs, namelijk onze kraamhulpen. We hadden ZZP’ers Laura en Eva ingeschakeld en dat was de beste beslissing ooit. Man, wat zijn deze vrouwen een zégen voor je kraamweek. Eva is een vriendin van een vriendin van ons en op die manier kwamen we met haar in gesprek en kozen we haar als kraamverzorgster. En zij bracht Laura mee, wat ook echt een topper is.
Kiezen voor een ZZP’er als kraamverzorger heeft volgens mij alleen maar voordelen: zo weet je van te voren al wie er bij je over de vloer komt in de meest kwetsbare week van je leven, je betaalt er niets meer voor dan voor een kraamhulp via een organisatie en je weet zeker dat je een klik hebt met degene die je inhuurt. Helemaal fijn.
Eva & Laura waren echt de heldinnen van onze kraamweek. Ze hielpen niet alleen met het verzorgen van Morris en legden ons alles uit over baby’s en voeding en slaapjes en veiligheid en liefde, ze legden ons ook TOTAAL in de watten.
‘s Ochtends werd er een ontbijtje gebracht op bed; de ene dag nog lúxer dan de andere. Van banaanpannenkoekjes en heerlijke gezonde smoothies tot zelfgebakken scones of verse croissantjes met jus van de bakker om de hoek. Alsof je in een hótel was. God, wat verrukkelijk.
Na het ontbijt konden we douchen, werden mijn voeten nog even gemasseerd (insane!!) en konden we lekker slapen, terwijl zij de zorg voor Morris even op zich namen. Na de wederom verrukkelijke lunch legden ze nog een en ander uit en om een uur of 3/4 gingen ze weer naar huis. In die tijd kookten ze dan zelf thuis nog een avondmaal voor ons, wat ze de volgende dag voor ons meenamen. Zo hadden we iedere avond een vers avondmaaltje op tafel staan, dat we alleen zelf nog ff warm hoefden te maken. Vól ingrediënten die goed zijn voor mijn herstel.
Dat is toch niet normaal? Het was echt een DROOM en het heeft onze kraamweek echt zo zo zo magisch gemaakt. Ondanks al m’n geklaag van net. Dit maakte echt alles goed en zorgde ervoor dat ik echt terugkijk op een hele fijne week.
Bijna geen kraamvisite
Verder hebben we het in de kraamweek en de kraamperiode heel erg rustig aan gedaan met kraamvisite. Ik wilde heel graag een week hebben die echt in het teken stond van Jan, Morris en mijzelf; dat wij drieën aan elkaar konden wennen en in een soort cocon van liefde met elkaar konden bubbelen. Heerlijk vond ik dat. Naast dat ik ook gewoon niet zo veel kon hebben met die hele polonaise aan m’n lijf, was het ook gewoon fijn om deze tijd zo met elkaar door te brengen.
Natuurlijk kwam er wel wat kraamvisite langs; zo zijn onze ouders en broers/zussen een paar keer op bezoek geweest en kwamen onze beste vrienden natuurlijk ook om de beurt even buurten. Maar bij iedereen hebben we van te voren duidelijk aangegeven: we doen weinig kraamvisite, max 1 moment per dag en we doen het een halfuurtje tot drie kwartier. Vaak liep dat dan uit tot een uurtje of net iets meer en dat was prima. Maar meer kon ik ook echt niet hebben.
Hoe je dat nou doet; zo weinig kraamvisite? Gewoon duidelijk communiceren naar de mensen om je heen. Ik appte mensen letterlijk met een moment waarop ze langs mochten komen als ze dat wilden en daarbij de hint dat we kraamvisites doen van 30-45 minuten. Dan weet iedereen gewoon waar die aantoe is.
Natuurlijk willen mensen graag langskomen, maar voor veel mensen maakt het echt niet uit of je baby een paar dagen of 3 weken oud is. Terwijl die eerste dagen/weken voor jou als ouder wél heel erg uit kunnen maken. Ik wilde die tijd echt met z’n 3 hebben, zonder me teveel bezig te moeten houden met de buitenwereld. En ben echt HEEL erg blij dat we het zo rustig aan hebben gedaan.
Tipje: ik had van te voren eens gelezen dat Marketingvrouw op instagram heel duidelijk haar grenzen bewaakt en communiceert naar haar omgeving. Inspirerend vond ik dat. Je leest het hier terug.
Vreselijke stuwing
Oké, dan nog even terugkomend op die enorme polonaise aan je lijf, want we moeten het even hebben over stuwing.
Zoals je misschien al eerder hebt gelezen, heb ik er bewust voor gekozen om geen borstvoeding te geven. Een besluit waar ik Рnu ik de kraamperiode heb ervaren Рecht 100% achter sta. Maar dat neemt niet weg, dat je nog steeds last kunt krijgen van allerlei toestanden. Zowel m̩t als zonder borstvoeding.
Zo kreeg ik na een paar dagen last van stuwing. M’n borsten werden enorm en vulden zich met melk, die natuurlijk niet eruit kwam, omdat ik Morris niet aanlegde of m’n eigen melk afkolfde; ik wilde immers dat m’n melkproductie zo snel mogelijk zou stoppen.
Helaas dacht mijn lijf daar echt héél anders over. Na een paar dagen waren m’n borsten zo groot als voetballen en helemaal gevuld met melk en dat voelt alsof ze gevuld waren met nat strandzand. Heb je wel eens nat zand in een ballonnetje gedaan? Die vibe. En dat Ãs me een partij zwaar en pijnlijk!
Om dat tegen te gaan, wordt geadviseerd om een strakke sportbeha te dragen; iets wat ik echt moeilijk oncomfortabel vond, omdat ik normaal geen beha’s draag omdat ik dat te strak vind zitten. En dan nu opeens 24/7 een strakke sportbeha aan. Helemaal kut.
(Overigens vond ik mijn sportbeha van C&A wel een topper, want die rits aan de voorkant maakte het kool vervangen wel makkelijk :D).
Die strakke sportbeha werd dan ook nog gevuld met… koolbladeren. STINKEN JOH! Het sap van gekneusde witte koolbladeren zou helpen tegen stuwing. Je haalt ze uit de koelkast en stopt je beha er vol mee. Niet alleen super oncomfortabel en stinkend, ook hartstikke oncharmant. En ik vóelde me al zo’n wrak met m’n vogelnestkapsel, bleke gezicht en overal melkvlekken in m’n shirts.
Voor de afwisseling kun je trouwens ook diepvrieszakken vullen met appelstroop en die even laten bevriezen en dan in je sportbeha stoppen – op de momenten dat je er geen koolbladeren in hebt. Dat zorgt voor verkoeling en dat is zeer welkom met van die gezwollen voetbaltieten. Maar wederom SUPER oncharmant. En zweterig.
Daar kwam nog bij dat er dus tachtig miljoen melk uit m’n borsten lekte, dus m’n sportbeha’s en shirts werden ook helemaal goor en m’n borsten zelf natuurlijk ook. Maar even lekker douchen? Ho maar. Warm water in een douchestraal over je borsten stimuleert de melkproductie en dat wil je niet, want je moet juist de productie stoppen. Dus zelfs een lekkere warme straal van de douche over m’n borsten zat er niet in. Oh wat vond ik dat rot.
Deze hele stuwing-toestand heeft uiteindelijk geloof ik 2-3 weken geduurd. Ik weet het niet precies meer, maar het was wel zoiets. Vaak duurt zoiets maar een paar dagen trouwens. Maar niet bij mama Leo. En ik weet dat mijn zus hier ook 4 weken last van heeft gehad. Op een gegeven moment kon ik in ieder geval m’n sportbeha uitdoen en waren m’n borsten weer terug naar een normaal formaat. Maar dat lekken bleef. Nog ongeveer tot week 9 heb ik melk gelekt en volgens mij ben ik nu net een week, misschien anderhalve week melkvlek-vrij in m’n kleding.
Tussendoor heb ik trouwens ook nog tot twee keer toe een beginnende borstontsteking gehad, ook fijn. Maar die zette gelukkig niet door.
Al met al dus een behoorlijke polonaise, die kraamweek, voetbaltieten en het herstel van zo’n bevalling. Toch kijk ik wel terug op een liefdevolle week en een hele bijzondere periode. Ik weet nu gewoon iets beter dat het niet per definitie allemaal rooskleurig is zoals ik me had voorgesteld en ben op een volgende kraamweek iets beter voorbereid door deze ervaring. Het was geweldig, maar ook pittig. Maar ook VOL liefde en tranen van geluk en intense gevoelens van samen aan een nieuw avontuur beginnen <3. Mét lekkende tieten.
Hoe was jouw kraamweek; vond je het ook pittig of ervaarde jij juist wél dat rooskleurige beeld dat ik voor ogen had?
Volg mijn leven op Instagram
Daar deel ik dagelijks alles wat ik meemaak in mijn leven. Van stories over thuiswerken, lekker koken, knuffelen met poes Teddy tot verbouwstories, m’n outfit of today en heel veel tips om het leven zelf leuk te maken #zelfdeslingersophangen. Je vindt me als @Lterveld op Insta!
Marije zegt:
Wat ben je heerlijk eerlijk, denk dat dit veel vrouwen (en mannen) helpt die er nog doorheen moeten. Want het maakt niet uit hoeveel liefde je ervaart voor je baby zelf (bij mij was dat overigens niet veel, ik moest m echt leren kennen voordat ik van m hield), alles er omheen is vaak gewoon intens en heel taai. En sommige mensen hebben daar gelukkig veel minder last van, dus die bevestigen – heel fijn – het roze wolk plaatje. Maar dan is het juist ook goed als iemand vertelt hoe het is in een wat grijzere wolk.
Daarom hier ook even in een notendop mijn kant van 2 jaar geleden, mocht iemand er wat aan hebben.
Ik herken de taaiheid, maar voor mij om andere redenen. Ik had dus niet die liefde meteen (kan gebeuren), vond het vreselijk dat ik niet even weg kon af en tke (borstvoeding blehhh), en bleek ook nog eens een hormonale depressie te krijgen door die borstvoeding (dysforische toeschietreflex). Ik had gewoon vreselijk veel spijt van de beslissing om een kindje te krijgen, was veel liever met z’n 2 gebleven. En daarbuiten idd het herstel, niet kunnen staan, last van m’n bekken.
Nu, 2 jaar later, echt dolgelukkig met onze zoon. Nog steeds wel moeite met het feit dat de spontaniteit wel een beetje uit het leven is (even lekker uit eten met elkaar of juist met anderen is altijd gedoe) en je altijd afhankelijk bent van anderen in je vrije tijd. Maar met mn kind zijn is een van de leukste dingen die er zijn.
leonie zegt:
Dank voor je uitgebreide verhaal <3
leonie zegt:
Dank je wel voor al jullie fijne reacties <3 <3
Femke zegt:
Ik verwacht mijn kereltje in oktober, ik ben ook niet van plan om borstvoeding te gaan geven. Ik ga de sport bh’s bestellen die je hebt gelinkt, hoeveel raad je aan om aan te schaffen? En welke maat?
Sharon zegt:
Ik vond het kraamweek juist super
Ik ben de woensdag om 9u47 bevallen met keizersnede en om 14u was ik zo fit als een kippetje uit bed de vrijdagavond dan ook meteen naar huis om de zaterdag naar schoolfeest te gaan.
Ik ben namelijks al mama van enkele sloebers…(eerste kindje van mijn partner)
Ik geef borstvoeding maar dat liep even niet meer zoals het moet ik had enorme veel melk maar ons zoontje geeft een kort tongriempje wat het heel moeilijk maakt om normaal te drinken (tepel vastnemen of speentje van de fles) uit eindelijk viel hij even veel af en sloeg ik in paniek maar vol moed bleef ik doorgaan uiteindelijk na 7dagen ging het vlotjes de borstvoeding.
ondertussen is ons kleintje 18dagen oud en loopt alles goed…
Ik kan super veel doen en mijn wonde is super hersteld
Enige dat ik wel heel jammer vind ik heb het gevoel dat ik niet 100% kan genieten wat ook verdorie k*t is…
Marloes zegt:
Wat een heerlijk eerlijk verhaal! En wat balen dat jouw melkfabriek je zo lang bezig heeft gehouden. Ik had geen verwachting van de kraamweek en het is een geweldige week geworden. Waar ik ook geen verwachtingen van had maar wat me wèl is tegengevallen was de staat van de bekkenbodem. Gevoelige hechtingen – oke -, maar het totále gebrek aan controle en DE DRUK bij 30 seconden staan. Niet te doen.
Elise zegt:
Zo herkenbaar. Helaas was onze kraamvrouw geen topper en herstelde mijn keizersnede erg slecht. Dus die polonaise, die voel ik zó. Waar ik heel benieuwd ook naar ben is hoe Jan het heeft ervaren! Mijn vriend vond de kraamweek -en de weken erna- ook super intens.
Daphne zegt:
Wat kun je toch heerlijk schrijven! Ik ga helemaal op in je verhaal. Wat fijn dat je dit deelt! Ik zelf had totaal geen verwachtingen en liet alles op me af komen en dat resulteerde in de roze wolk. Ik herstelde mega goed en had 0 last van hechtingen, ik was meteen nog maar 3 kilo verwijderd van het gewicht dat ik had voordat ik zwanger werd en ik vond het fantastisch om m’n baby te laten zien aan iedereen die maar langs wilde komen. Het enige dat ik achteraf anders zou doen is: niet beginnen aan borstvoeding. In tegenstelling tot jou, kwam er bij mij niets uit! En ik wilde het wel proberen. Na 3 weken gestopt met kolven. Ik had er liever niet eens aan begonnen en vol genoten van flesjes geven aan m’n baby. Helaas… Misschien een les voor – wie weet? – een volgende (icsi-)baby <3
Nadia zegt:
Oooh wat vond ik het oneerlijk verdeeld! Overal pijn en moe, die ellendige hormonen, erbij lopen als een zombie. Ik vond het echt heftig. Maar we hebben ook zo gegierd van het lachen omdat we van slaaptekort zowat aan het hallucineren waren ‘s nachts (boos op elkaar worden omdat iemand de baby op het nachtkastje had gelegd..? Hij lag natuurlijk gewoon rustig in de wieg te slapen). En dat zijn uiteindelijk de herinneringen die me het meest zijn bijgebleven <3
Marleen zegt:
Haha goed dat je dit deelt. Hier ook totaaaaal verkeken op de kraamweek. Ik dacht baby eruit, lijf/leven weer terug (nouja, niet zo naïef maar wel een beetje). Helaas had ik ook mega last van niet oplossende hechtingen, bloedverlies etc. Fijn dat we dit nu iig weten voor een evt volgende kraamtijd!
Janneke zegt:
Alleen maar herkenning, ik dacht ook dat alles roze was in de kraamweek maar was even vergeten hoe pittig zo’n herstel is. Trekkende hechtingen; tranen vooral van de pijn en je kind niet kunnen verschonen of aankleden. Gelukkig nu na 10 dagen een stuk fitter en mobieler en kan het genieten beginnen!
Adinda zegt:
Leuk om te lezen! Ik had me juist ingesteld op een heftige kraamweek. Geen moment opgezien tegen de bevalling, maar wel tegen de kraamweek. Hierdoor was het precies zoals verwacht (al kan niks je voorbereiden op de kraamtranen) en viel het me redelijk mee. Scheelde ook dat ik het heerlijk vond om een week in de kraambubbel op de slaapkamer te blijven!
Patriecia zegt:
Ahhh wat herkenbaar dit. Ik loop net een paar weken op je achter (zoontje Oliver is 16 mei geboren) en ik had ook hechtingen en heel veel bloedverlies. Ik lag 10 dagen als een soort molrat in bed na de bevalling. Ik geef wel borstvoeding maar vind het erg intens met de tepelkloven etc.
Anyway, fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die een wat te rooskleurig beeld had van de kraamtijd. Ik had verwacht al wel een terrasje te kunnen pakken.. nou, hopelijk komt dat er deze week van! 😜
Anke zegt:
Hé leonie, wat fijn om je eerlijke verhaal te lezen en te horen hoe het er echt aan toe gaat. Ik ben 3 dagen eerder bevallen maar helaas is onze dochter de dag erna overleden. Ik heb mijn kraanweek daarom heel anders beleefd, maar ook super fijne hulp in huis gehad die ons ontzorgde en hele fijne ontbijtjes maakte.
Marleen zegt:
Wat verschrikkelijk, heel veel sterkte!
Susan zegt:
Dank voor je eerlijke verhaal! Heel herkenbaar, ik vond de kraamweek mooi maar vooral ook HEEL VEEL van alles en er was geen pauzeknop. Tip trouwens voor de melkproductie remmen: saliethee drinken! Dat hielp bij mij echt goed.
Helma zegt:
Wat verdrietig zeg, erg veel sterkte toegewenst!
leonie zegt:
Oh Anke, wat verdrietig zeg. Ik wens je heel veel sterkte en liefde toe <3
Marije zegt:
Heel veel sterkte, wat ontzettend verdrietig
Madelon zegt:
Super tof dat je zo’n eerlijk verhaal deelt! Ik had bij m’n eerste bevalling ook zo’n ervaring, ook met veel bloed verloren. Bij de tweede had ik dat niet en dat was ook echt dag en nacht verschil! Ik was toen dezelfde dag weer op de been en daarom zoveel meer genoten!
Joeliette zegt:
Hier ook geen rooskleurige kraamweek gehad maar tegelijkertijd ook wel. Ik heb een keizersnede gehad dus lag sowieso lang op bed. En ook nog eens liqor lekkage (gat in het vlies rondom je hersenen en ruggengraat waardoor ik hersenvocht lekte) waar we pas na een week achter kwamen. Dus ik heb een week enorm ziek op bed gelegen, terwijl ik ook nog eens enorme stuwing had en borstvoeding moeizaam en pijnlijk ging (iets met stukjes tepels die eraf voelen). Wel gekozen voor geen kraamvisite in de eerste week behalve mijn schoonouders en daar ben ik zo blij mee! We konden hierdoor zelf eerst ons kindje goed leren kennen en wennen aan onze nieuwe rol. En tegelijkertijd flink herstellen. Behalve al het lichamelijke gedoe dus wel een goede kraamweek gehad 😂
Babs zegt:
Hoi Leonie, wat top dat je dit deelt. Ik had mijn herstel ook compleet onderschat en kon pas na 10 dagen mijn bed uit en een mini rondje lopen. Voelde me vooral schuldig dat een luier verschonen al bijna niet kon. Ik wou dat ik dit eerder had gelezen of dat iemand me gewaarschuwd, dan was ik beter voorbereid geweest. Gelukkig komt het allemaal goed en heb ik het luier verschonen inmiddels 3 dubbel ingehaald. Geniet van de mooie tijd die komen gaat met Morris!
Nikita zegt:
Oh man o man die kraamweek. Een bevalling doe ik met plezier nog een keer, maar die kraamweek vond ik echt heel heel heel zwaar. Pijn, moe, tepelkloven, kraamtranen die daaaagen lang bleven. Geen pretje. Fijn om herkenning te lezen bij jou!
Anne zegt:
Ik vond de kraamweek ook heel pittig en helemaal niet zo leuk. Nu mijn dochter ouder is vind ik het zoooveel leuker <3 mooi en eerlijk geschreven!