Project baby: mijn bevallingsverhaal

Hallo fijne mensen en welkom bij de blogpost met mijn bevallingsverhaal! Op 16 april 2023 ben ik bevallen van kleine Morris en dat was echt een hele coole belevenis. Vandaag neem ik je in geuren en kleuren mee in dit verhaal van ambulance en spoedkeizersnede tot teamwork, mantra’s en de geboorte van kleine Morris. Of liever gezegd: grote Morris. Lees je mee?

De bevalling opwekken om de inleiding te voorkomen
De laatste update in de categorie Project Baby schreef ik over het dilemma of we wel of niet de bevalling zouden laten inleiden. Mijn uitgerekende datum was 2 mei 2023 en de voorspelling was dat de baby rond die tijd (40 weken) zo’n 4,5 kilo zou wegen. Ik had het ontzettend moeilijk met de beslissing of we wel of niet zouden inleiden, maar uiteindelijk hebben we ervoor gekozen om het wel te doen.

Tót Morris besloot om een week daarvoor zelf te komen. Oh mijn god, wat een eindbaas, nu al. Oké; ik had er alles aan gedaan om de bevalling eerder op te wekken; vanaf week 35 at ik 6 dadels per dag om de baarmoedermond te laten verweken, vanaf week 37 ging ik 2x naar acupunctuur om de bevalling op te wekken en vanaf 3 dagen voor de bevalling begon ik frambozenbladthee te drinken (voor sterke weeën?!). Ik ben totaal niet van dit soort dingen en vind het ook eigenlijk onzin, maar Morrie Melksnorrie besloot wél om eerder te komen, namelijk met 37 weken en 4 dagen. Op zaterdag 15 april om 4 uur ‘s middags begon mijn bevalling. Precies een week voor de geplande inleiding.

Hoe het begon
Het was zaterdag en er was niets aan de hand. Ik had geen voortekenen van een bevalling, had nog geen oefenweeën gehad, was pas 1,5 week met verlof en zat gewoon nog lekker thuis een bloempot te schilderen, terwijl Jan nog even 100km aan het fietsen was met vrienden. Weliswaar op een uur afstand van Haarlem, maar toch.

Om 2 uur kwam Jan thuis en lunchten we even een worstenbroodje. Gewoon ff iets kleins, we zouden later wel uitgebreider eten. Jan ging ondertussen in bad, want hij had 100km in de benen en was kapot. Ik lag ondertussen nietsvermoedend op de bank te chillen.

Om 4 uur hoorde ik dat Jan het bad leeg liet lopen en ik had zin om te kletsen, dus ik stond op van de (saillant detail: spierwitte) bank, liep naar de trap en voelde opeens iets in m’n onderbroek. Alsof je opstaat en opeens ff veel afscheiding of menstruatiebloed verliest.

Nog nietsvermoedend loop ik de trap op en kom aan in de badkamer, waar ik een naakte Jan aantref die op het punt staat om ff onder de douche te springen. Ik kom binnen en zeg “Ik heb een ervaring”. Rare woordkeuze, maar het was wel precies wat er gaande was; een ervaring. Ik had alleen geen idee wát voor ervaring.

Ik trok m’n zwangerschapslegging naar beneden om m’n onderbroek te checken omdat ik toch iets voelde en ja hoor; daar lag de slijmprop. Dat is een soort van de kurk die je baarmoeder afgesloten houdt en zodra je die verliest, kan je gaan bevallen (maar het kan ook nog een tijd duren). Jan herkende ‘m meteen: “Dat is je slijmprop”.

Vervolgens klettert er allemaal vocht uit me en ik weet meteen: dit zijn mijn vliezen die breken. Gewoon écht zoals in de film! Het kwam er echt uit als een enorme plens water; het enige dat anders was dan in de film, was dat het helderrood was. Overduidelijk verloor ik een hoop bloed. We wisten wel dat vruchtwater een beetje doorzichtig en roze moest zijn, maar helderrood hadden we nog niet van gehoord.

Dit is een geblurde foto van hoe onze badkamer eruit zag (thank god lag ik niet meer op de spierwitte bank);

Het kletterde echt op de witte tegels én tegen m’n witte muren en ik sommeerde Jan van alles te regelen; die rende poedelnaakt door het huis om een teiltje te pakken waar ik op kon zitten, want ik moest meteen plassen. En een potje hadden we nodig, om het vruchtwater op te vangen. En de verloskundige moest gebeld worden.

Ik was de rust zelve en had alles onder controle, Jan was totaal overrompeld en kon niet meer logisch nadenken, hahaha. We belden de verloskundige en toen we een bandje kregen met “Bel je voor spoed of je bevalling?”, keek Jan me vragend aan: “Bellen we daarvoor?”. JA NATUURLIJK, riep ik lachend hahaha.

Een kwartier later – het helderrode vocht gutste nog steeds uit me – was de verloskundige bij ons thuis. We hadden toevallig te maken met een invaller die we nog niet kenden, maar dat was echt prima. Ze was echter ook wat chaotisch (“Ik sta verkeerd geparkeerd!!”) én wat overrompeld door de bloederige situatie waarin ze ons aantrof en besloot meteen: jullie moeten naar het ziekenhuis.

Ik was blij dat ik m’n vluchttas klaar had staan en had Jan in de 15 minuten dat we op de verloskundige aan het wachten waren, gesommeerd om óók even zijn spullen bij elkaar te rapen. “Voor hetzelfde geld moeten we naar het ziekenhuis, weet jij veel.”. God, wat was ik helder hahaha.

De verloskundige vroeg nog of we zelf naar het ziekenhuis konden rijden of dat ze de ambulance moest bellen (en ik dacht; god nee geen ambu, wat dramatisch, wat zullen de buren wel niet denken?), maar besloot toen zelf al dat de ambulance wel nodig was. Ik verloor immers nog steeds ogenschijnlijk veel bloed.

Dus 5 minuten later was de ambulance er en ben ik met gillende sirenes afgevoerd naar het ziekenhuis. Nog steeds was ik helemaal chill en ik voelde me prima. Ik heb één seconde in de ambulance gedacht “of zou dit nou helemaal foute boel zijn?”, maar dacht ook meteen – nuchter als ik ben – “neeee, vast niet”. En we reden door met piepende bandjes, op naar het Spaarne.

Ik weet nog dat ik over de potentiële inleiding schreef dat ik er zo van baalde dat het dan weer zo’n ziekenhuisding zou worden en moest erom lachen toen ik op een brancard via de achteringang het ziekenhuis in werd gereden. Gevoel voor drama heeft die kleine baby van me in ieder geval wél. Never a dull moment.

Jan was ondertussen onderweg in onze eigen auto. Ook hij was vrij nuchter, maar bedacht tijdens die autorit áchter de ambulance met sirenes waar z’n hoogzwangere vriendin in lag wel ook eventjes “God, het zal toch niet mis zijn?”. Niet echt leuk.

Spoedkeizersnede
Ondertussen werd ik een kamer ingereden waar een heel team klaarstond. Alsof je een filmset op reed.

De gynaecoloog stelde zich voor en vertelde wat de bedoeling was. “Hoi Leonie, ik heb een team klaarstaan om een spoedkeizersnede uit te voeren.”.

EXCUSE ME? Oké met dát scenario had ik geen rekening gehouden. Ik was nog in de veronderstelling dat m’n vliezen gewoon gebroken waren en er niets aan de hand was en dat ik misschien zo wel weer naar huis ging, hahaha. Het eerste wat ik dacht was ook: ‘Hè? Dan heb ik over een uur ofzo Morris al in m’n handen en ik ben pas 37 weken!?’.

Na een lichamelijk onderzoek kwam de gyn tot de conclusie dat wat er uit me gutste inderdaad vruchtwater was én ik verloor natuurlijk bloed, maar het zag er niet ernstig uit. De spoedkeizersnede was niet nodig en hij had meteen goed nieuws voor me: “Je hebt al 3 centimeter ontsluiting en je gaat niet meer naar huis zonder je baby”. H o l y s h i t.

En toen kwam Jan binnen. Een moment dat we allebei echt als film hebben beleefd; ik zag Jan de kamer instormen met overal koffers om ‘m heen en zweetdruppels langs z’n gezicht met een blik van ‘wat is er aan de hand en ben ik nog op tijd?’. Terwijl Jan een filmset opstapte waarin zijn vriendin op een bed lag omringd door een heel team van dokters en alleen maar dacht ‘Wat is er aan de hand?!’.

Het eerste wat ik zei:

“Schatje, ik heb al 3 cm ontsluiting!” En toen nam de gynaecoloog het van me over en praatte Jan bij.

Vervolgens werden we met rust gelaten; we kregen een uur de tijd om even te landen in het ziekenhuis en om te kijken of m’n weeën op gang zouden komen. Door de hele toestand met de ambulance en alle adrenaline die daarbij komt kijken, was de kans namelijk groot dat de bevalling zou stagneren.

Uiteindelijk hebben we 2 uur de tijd gekregen om even te landen op de kamer. Man o man, de bevalling is gewoon begonnen!

Teamwork
Na twee uur waren m’n weeën wel aanwezig (het voelde als menstruatiekramp) maar het was niet voldoende om echt door te zetten en dus kreeg ik een infuus met synthetische oxytocine, oftewel: weeënopwekkers. Dit machientje werd op de laagste stand gezet en we gingen uiteindelijk maar tot stand 4 en toen waren de weeën goed en regelmatig. Ik vond het ook goed te doen, maar heb na een paar uur wel om een morfinepompje gevraagd.

Overigens verliep de bevalling heel anders dan ik in eerste instantie bedacht had. Ik wilde veel gebruik maken van de zwaartekracht, dus had allerlei houdingen op een yogabal en in yogahoudingen en rondom het bed voor ogen, maar heb uiteindelijk de hele bevalling lang (8,5 uur) alleen maar op bed gezeten. En ik heb Jan bij iedere wee nodig gehad. En als ik zeg iedere, dan bedoel ik écht íedere wee in 8 uur tijd, om de minuut.

Ik zat op het bed met kussens in mijn rug en zodra er een wee kwam, ging Jan aan het einde van het bed staan, plaatste ik mijn voeten op zijn bovenbenen en trok aan zijn armen. Dit was de enige manier waarop ik een wee goed kon opvangen. Ondertussen vertelde Jan me mantra’s over hoe goed het ging, hoe ik het onder controle had, hoe goed mijn lijf wist wat het moest doen, hoe ik het beste adem kon halen. Echt die bevalcursus die we hebben gedaan wierp z’n vruchten af!

Het nut van ons bevalplan
Een paar weken voor de bevalling hadden Jan en ik verschillende bevalplannen geschreven en daar hebben we achteraf echt heel erg veel aan gehad. Zo stond er in dat plan al precies wat Jan tegen me kon zeggen als ik het moeilijk kreeg (ik wilde niet alleen horen dat ik het goed deed, maar ook specifieker horen wát ik precies goed deed (haha) en hulp krijgen bij m’n ademhaling of dingen horen als ‘je lijf weet wat het moet doen’).

Maar we hadden bijvoorbeeld ook opgeschreven dat we zoveel mogelijk met rust gelaten wilden worden door het ziekenhuispersoneel (wat fantastisch was, want ze kwamen echt om het uur/2 uur even bij ons kijken).

Daarnaast hadden we het super goed voorbereid door de kamer helemaal donker te maken, we hadden LED kaarsen van HEMA mee om de boel gezellig te maken en deden de gordijnen open zodat we uitzicht hadden over Haarlem. Ik had een yoga-playlist mee die we op het einde nog even aan hebben gezet én we hadden een tas met snacks bij ons, zodat Jan ook nog wat kon eten tijdens zijn marathon van iedere wee opvangen met z’n hele lijf ;-). Weet je nog; we hadden alleen een klein worstenbroodje gegeten als lunch, terwijl deze man 100km had gefietst hahaha.

De allerbeste tip die ik je kan geven
We voelden ons heel erg in control over de bevalling en dat was mega fijn. Natuurlijk was het ook pijnlijk, maar met Jan z’n hulp en het morfinepompje kon ik de weeën goed aan. En het aller fijnste aan alles vond ik dat ik van te voren had aangegeven dat ik niet wilde weten hoeveel centimeter ontsluiting ik had en dat is echt het allerbeste advies dat ik iemand kan geven die gaat bevallen.

Je hebt namelijk totaal geen invloed op die ontsluiting en kan alleen maar wachten tot het moment dat je 10 centimeter hebt en mag gaan persen. Ik wilde niet weten hoe het tussentijds ging, omdat ik dacht: stel nou dat ik uren bezig ben en dan opeens hoor dat ik pas 1 centimeter verder ben, dan word ik daar helemaal ontmoedigd door. Zolang ik het niet weet blijf ik gewoon m’n ding doen: ademhalen. Mijn lijf weet de rest wel.

Dus in mijn verloskamer hing de klok achter ons bed (ik had dus geen idee van tijd en had dat ook totaal niet nodig) en werd er niet hardop gesproken over ontsluiting. Jan wilde het wel weten en kon af en toe op een monitor kijken waar het dan op stond, maar we hadden afgesproken dat ik het alleen wilde weten als ik er zelf naar vroeg. En dat heb ik niet gedaan.

Rond 12 uur ‘s nachts – ik was om kwart voor 5 in het ziekenhuis aangekomen en had zoals ik net al schreef geen klok o.i.d. in de buurt dus ik had geen idee van tijd en vond dat prima – kreeg ik te horen van de verloskundige dat áls ik iets van persdrang had, ik wel mocht proberen om te persen.

Dat voelde voor mij heel vrijblijvend en dat was SUPER fijn. Ik had niet door dat ik dus al 10 centimeter ontsluiting had en dacht gewoon ‘oh dit is een beetje oefenen’. Ik had ook nog niet echt zin om te persen, dus ik bleef gewoon rustig doorademen en m’n weeën weg puffen zoals ik daarvoor deed. Tot dat niet meer ging en m’n lijf het echt over begon te nemen in 2 of 3 weeën. Toen waren de persweeën echt begonnen en kon ik niet anders dan PERSEN.

Ik vond de persweeën veel minder pijnlijk dan de ontsluitingsweeën en had echt wat meer pauze tussendoor om bij te komen. Het was even zoeken naar de juiste houding (ik wilde heel erg trekken aan van alles, terwijl ik juist moest duwen naar onderen), maar toen ik die eenmaal had ging het snel.

Uiteindelijk heb ik 40 minuten geperst en is Morris er echt uit gelanceerd. Jan heeft hem aangepakt en op m’n borst gelegd. En toen waren we om 00:39 uur opeens ouders van een heel lief babytje met heel veel blonde haren <3. En een kleine dikkerd, want met 37 weken was Morris al 3824 gram. Precies zoals de voorspelling; een grote baby. Blij dat die niet bleef zitten tot week 42, hahaha.

Tot nu toe was de bevalling echt fantastisch verlopen – zélfs de binnenkomst met ambulance was wel een spectaculair detail in het geheel- maar tóen kwamen de hechtingen. Doordat Morris er echt opeens uit lanceerde ben ik bijna overal uitgescheurd. Nog net geen totaal ruptuur, maar er is wel 1,5 uur gehecht en daarbij heb ik flink wat bloed verloren. Ik vond dit ook veruit het pijnlijkste van de hele bevalling; dat hechten voelt echt alsof je anus wordt dichtgenaaid zonder verdoving. Maar! Ook wel weer te doen, ook al duurde het wel lang. Het scheelde enorm dat Morris op m’n borst lag, dus ik had de beste afleiding die er is. Oh en dat uitscheuren zelf? Nietsss van gevoeld.

Wat wel vervelend was, was dat er een wond open bleef en dat ik daardoor heel veel bloed ben verloren. Tijdens het hechten zo’n 1,5 liter en we weten niet wat ik daarvoor al was verloren toen m’n vliezen waren gebroken.

Maar goed; het belangrijkste was op dat moment dat het goed ging met Morris. Hij werd gewogen, aangekleed én moest nog 12 uur in het ziekenhuis blijven omdat hij groot was en ze wilden checken of hij iets van suikerziekte o.i.d. had. Prima; konden wij het even rustig aan doen. Wat een zegen was dit.

Van te voren had ik gedacht dat zulke nieuws – “jullie moeten nog even in het ziekenhuis blijven” heel vervelend zou zijn, maar dat was het echt alles behalve. Het bood ons een béétje nachtrust (weliswaar 30 minuten, maar het is iets), het gaf ons wat rust, er was controle vanuit het ziekenhuis dus we stonden er niet meteen alleen voor met mijn gezondheid en die van Morris en dat vonden we (Jan en ik) allebei echt heel chill.

Met Morris was overigens niets aan de hand; het is gewoon een grote baby <3. Dus de volgende dag mochten we om 2 uur naar huis met z’n drie. Ik vond de rit naar huis op de achterbank met een baby en 88 hechtingen waar je op zit niet echt een hoogtepunt, maar verder kijk ik terug op echt een super coole bevalling.

Holyshit, we hebben het gewoon gedaan. En het was echt teamwork. En het was echt awesome. En ik dacht alleen maar: dit doe ik NOOIT weer, hahahha. Maar die gedachte verdween na een paar dagen alweer.

En dat beste mensen, was mijn bevallingsverhaal.

Het herstel en de kraamperiode vond ik vervolgens behoorlijk pittig, maar daar schrijf ik een andere keer wel over. Voor nu bedank ik je voor het lezen en spreek ik je snel weer! 😀

Volg mijn leven op Instagram
Daar deel ik dagelijks alles wat ik meemaak in mijn leven. Van stories over thuiswerken, ons fertiliteitstraject, koken, knuffelen met Morris en poes Teddy en DIY projecten in huis, tot m’n outfit of today en heel veel tips om het leven zelf leuk te maken #zelfdeslingersophangen. Je vindt me als @Lterveld op Insta!