Hallo fijne mensen en wat leuk dat je benieuwd bent naar de zevende update in Project Baby; de serie op mijn blog waarin ik je meeneem in de ups en downs van ons fertiliteitstraject. De laatste update die online kwam, schreef ik in december 2021, bijna een jaar geleden. De laatste woorden van die update luidden:
“Volgens mij kan ik voor ons allebei spreken dat we vet veel zin hebben in het komende jaar. Het zal toch wat zijn als het huis klaar is, we daar fijn wonen en ik dan ook nog zwanger blijk ergens in het najaar? Man, er kan zó veel veranderen in een jaar tijd. Ik ben ZO benieuwd!”
En boy, wat kan er inderdaad veel veranderen in een jaar tijd. IK BEN ZWANGER! Het is gewoon gelukt!
Deze week hebben Jan en ik het goede nieuws naar buiten gebracht op Instagram. Waar we de afgelopen weken onze vrienden en familie konden verblijden met het nieuws, waren jullie deze week aan de beurt. En dat was ZO leuk om te doen. Maar op Instagram kom ik ruimte tekort om het hele verhaal te doen; om de rollercoaster die we de afgelopen maanden hebben meegemaakt, uit de doeken te doen. En daarom schrijf ik vandaag deze uitgebreide Project Baby update.
Ik neem je mee in alle stappen die we de afgelopen maanden hebben doorlopen, vertel je natuurlijk hoe en wanneer we erachter kwamen dat ik zwanger was (en hoe dit TOTAAL anders was dan ik me ooit had voorgesteld), ik praat je bij over duizend en één vermoedelijke miskramen op vakantie en echo’s die tóch uitwezen dat het goed zat. Want ja beste mensen; er groeit gewoon een klein mensje in mij. En alle tests en echo’s die je kan doen, lijken uit te wijzen dat het kerngezond is. <3 <3 <3.
Het begon allemaal met een telefoontje aan het Erasmus MC….
Jan en ik hadden vanwege de verbouwing van onze bouwval het fertiliteitstraject even stilgelegd. We zaten in de fase waarbij we alle stappen van een icsi-traject doorlopen hadden en één terugplaatsing hadden gehad (in juni 2021) die helaas niet succesvol bleek; ik werd na twee weken gewoon ongesteld. Doordat we de bouwval hadden gekocht en een intense verbouwing en zwangerschap niet tegelijkertijd wilden doen, zetten we ons traject een tijdje stil. We wisten zelf nog niet hoe lang, maar gaandeweg tijdens de verbouwing waren we het steeds met elkaar eens; dit is niet het juiste moment. En besloten we het op te pakken na de verbouwing.
In juni van dit jaar besloten we weer eens te bellen met Erasmus – waar onze 7 overige embryo’s nog in de vriezer lagen te wachten op een terugplaatsing. We wilden eens pijlen wanneer we weer terecht zouden kunnen – misschien over een maandje of twee ofzo? Het ziekenhuis reageerde veel voortvarender dan verwacht en de maandag daarop waren we welkom in de spreekkamer van de fertiliteitsarts.
Alles in het geheim
Waar we voorheen heel actief ons fertiliteitstraject deelden met vrienden, familie én onze online volgers, besloten we dit keer eens in het geheim verder te gaan. Niet omdat we het even van ons tweeën wilden houden of we teveel bemoeienis kregen van buitenaf, maar puur omdat het ons leuk leek om onze omgeving met een zwangerschap te kunnen verrassen. Hoeveel filmpjes en aankondigingen ik online wel niet heb gezien van een stel dat zwanger is en hun omgeving daarmee verrast. Dat wilde ik ook! En doordat we zo open waren over ons traject, was ook iedereen op de hoogte van terugplaatsingen en wanneer we meer zouden weten.
Dit keer gingen we dat eens anders doen. Gewoon voor één keer. We hielden alles voor onszelf. Vertelden -als iemand ernaar vroeg – dat we het traject na de vakantie wel op zouden pakken. Eerst even het huis af. Dan de housewarming. Dan op vakantie. En dan is er wel weer ruimte voor Project Baby.
Maar ondertussen startten we het traject al in juni van dit jaar.
Mijn natuurlijke cyclus
In de spreekkamer van de fertiliteitsarts kregen we alleen maar goed nieuws te horen; niets stond ons in de weg om het weer op te pakken. Ik werd inwendig weer eens onderzocht met een echo (alles ziet er goed uit), mijn bloed werd weer eens gecheckt (alles zag er goed uit) en het allerbeste nieuws was dat we deze tweede terugplaatsing gewoon eens konden gaan proberen op mijn natuurlijke cyclus.
Doordat ik pcos heb, zijn Jan en ik in dit fertiliteitstraject terecht gekomen (later bleek er ook van alles mis bij Jan, maar dat heb je als het goed is gelezen in deze Project Baby update). Pcos betekent dat je niet op de juiste manier eitjes aanmaakt in je eierstokken en in mijn geval betekende het vooral dat ik een hele onregelmatige cyclus heb, het totaal onduidelijk was wanneer ik m’n eisprong heb én ben ik altijd 12 dagen ongesteld. Toppie.
Het goede nieuws was echter, nu ik al zo’n drie jaar gestopt ben met anticonceptie, dat m’n cyclus behoorlijk regelmatig is geworden. Gewoon netjes 28 dagen. Weliswaar met 12 dagen menstruatie en nog steeds veel te veel eitjes die tegelijkertijd rijpen, maar wél regelmatig. Die regelmaat in m’n cyclus, zorgde ervoor dat de artsen in Erasmus MC het wel aandurfden om te kijken of we een terugplaatsing konden doen op die natuurlijke cyclus. En dat betekende voor mij één heel groot voordeel: ik hoefde niet aan de hormonen. Geen spuiten te zetten, geen capsules inwendig in te brengen, geen HORROR humeur omdat de hormonen me zwartgallig maakten; niets van dat alles. Dat is toch gewoon té mooi om waar te zijn?!
In de weken die volgden op mijn eerste dag van mijn menstruatie, werd ik nauwlettend in de gaten gehouden. In totaal zijn Jan en ik weer zo’n 7 keer naar Rotterdam afgereisd voor echo’s. Soms waren we maar 5 minuten in het ziekenhuis om te checken waar ik in m’n cyclus was en konden we weer terug naar huis. Maar het zag er goed uit.
Op een zondag in augustus heb ik één keer een prik moeten zetten om mijn eisprong op gang te helpen. Zodat we precies zouden weten wanneer die was, zodat we de terugplaatsing konden plannen.
De tweede terugplaatsing
De dag na de housewarming was het zo ver. Nog steeds was niemand op de hoogte van ons snode plan. Nog op de housewarming zelf heb ik met vrienden gepraat over ons traject en hoe we het na de vakantie op zouden pakken. Het was die avond dat ik intens genoot van de laatste wijntjes die ik hopelijk de komende maanden niet meer zou drinken én die avond dat ik Jan water voerde tussen de biertjes door, zodat we niet takkebrak in het ziekenhuis zouden zitten de volgende ochtend.
Zo’n terugplaatsing is te gek om mee te maken. We wisten nog van de vorige keer hoe cool het was en dus verheugden we ons er ontzettend op. Het enige spannende is eigenlijk het moment van ontdooien. Zoals ik al schreef hadden we nog 7 embryo’s in de vriezer liggen en het is maar net de vraag of de eerste embryo meteen goed ontdooit. Ons werd het eens uitgelegd aan de hand van brood in de vriezer; soms stop je een brood in de vriezer en heb je opeens een sneetje dat niet helemaal lekker ontdooit. Kan gebeuren, ook met je embryo’s. Zo kan het zelf gebeuren dat er wel 2 of 3 embryo’s ontdooit moeten worden, voor er een goed en bewegelijk uit de vriesstand is ontwaakt.
Gelukkig was het bij ons meteen raak; de eerste embryo – nummer 7 als je terug telt van de 8 embryo’s die we hadden – zag er goed uit en werd in mijn baarmoeder ingebracht. Terwijl wij meekeken via een echo. Geheel pijnloos en binnen 2 minuten was het gedaan. Op huus an!
10 dagen wachten tot je mag testen
En dan breekt het lange wachten aan. Tien dagen na de terugplaatsing mag je testen. Dan is het hcg-hormoon in je urine zichtbaar als de embryo zich ingenesteld heeft. Of je wordt natuurlijk ongesteld, dan weet je ook hoe laat het is.
Helaas voor mij, gebeurde dat tweede. Net als bij de eerste terugplaatsing, werd ik gewoon ongesteld op het moment dat dat volgens m’n cyclus de bedoeling was. Waar we op zondag de terugplaatsing hadden gehad, ik die dinsdag erna een innestelingsbloeding in de dekens ontdekte, werd ik op donderdag opeens ongesteld. precies zoals anders. Hm..
Overigens denk ik dat dit ook een uitstekend moment is om even duidelijk te maken dat ik geen medische achtergrond heb en er in principe de ballen verstand van heb. Dat je het ff weet.
Op donderdag had ik dus de beginnende tekenen van een menstruatie, maar laten we even afwachten. Ook vrijdag zette het door. En zaterdag. Shit, dit was wel echt balen. En laat ik nou ook nog op m’n favoriete festival van het jaar zijn. Jan en ik besloten dat het waarschijnlijk niet was gelukt en ik bestelde een glas champagne om dan maar gewoon het beste van het festival te maken. We vieren het leven en beginnen volgende maand vol goede moed aan de volgende poging. Helaas.
Zondag: nog steeds ongesteld.
Maandag? Zelfde verhaal.
Dinsdag: Ook.
En toen was het woensdag en mochten we de test doen. Niet dat we dat nog nodig vonden; we wisten allebei immers wel dat het mislukt was, deze poging. En ik had me er ook wel een beetje bij neergelegd. Ik bedoel; ik ben al bijna een week ongesteld. Precies zoals anders. Wat een onzin om nog te testen.
Vier positieve testen
En toch was hij positief. Wat zeg ik; ze waren allevier positief. Meteen. Twee streepjes, na een seconde al af te lezen. WAT?! Ik zat in het toilet naast onze slaapkamer toen ik het zag en was eigenlijk in eerste instantie een soort van boos en geïrriteerd. Wat is dit voor een mindfuck?! Ik ben al een freaking week ongesteld. HOEZO DIT?!
Jan lag nog half te dutten en vroeg in de wetenschap het antwoord allang te weten ‘En?’. Waarop ik geërgerd antwoordde met “Ja, twee streepjes dus”.
Ja beste mensen; ik bleek zwanger. Want ook test twee, drie en vier (in je pyjama naar het kruidvat om toch nog even zo’n clearblue unit te halen) bleken positief.
Meteen namen we contact op met het ziekenhuis en die waren ook ietwat verbaasd. Ik moest het maar even in de gaten houden, want ik verloor nog steeds bloed. Geen liters, maar wel gewoon iedere dag iets. Ik kon niet zonder maandverband (of in mijn geval: menstruatieondergoed) de deur uit.
Op zaterdag mocht ik nog een keer testen. Nog steeds verloor ik bloed, daarin was niets veranderd. Maar ook deze test was positief. Het ziekenhuis gaf aan; als een test positief is ben je zwanger, maar hou het even in de gaten.
Iedere dag doe ik testen en iedere dag verlies ik bloed. Op zondag best veel en als ik maandag in een bekertje plas om nog eens te testen, vang ik eerst echt veel bloed op. Voor het eerst doe ik een test waarbij de twee streepjes iets vager zijn. Eentje nog steeds heel duidelijk, de ander is iets vager aan het worden. Misschien is het dan toch een miskraam? Het ziekenhuis weet het op dit punt ook niet echt en adviseert ons te blijven testen om de paar dagen.
Ondertussen zitten wij in het vliegtuig naar De Azoren. In de rij van Schiphol, in de veronderstelling dat je een hele prille miskraam aan het doormaken bent. In het vliegtuig, waarbij ieder krampje of kleine beetje gevoel in je buik je herinnert aan dat je misschien wel, misschien niet een miskraam aan het beleven bent.
Die maandagavond komen we laat aan in ons hotel. De volgende ochtend gaan we weer testen.
16 zwangerschapstesten
Op dinsdagochtend, de dag na de iet vervaagde test, zijn de twee streepjes weer zo duidelijk al wat. En die woensdagochtend ook. En donderdag ook.
Gedurende 2,5 week vakantie hebben we in totaal 16 zwangerschapstesten gedaan. Allemaal positief (Gravida, in het Portugees). Maar nog steeds verloor ik bloed. Iedere dag. Met een uitzondering op 2 of 3 dagen. En soms opeens heel veel bloed. Dan waren we uit eten in een prachtige baai bij een visrestaurant dat iedereen ons aanraadde en voelde ik tijdens het hoofdgerecht iets in m’n onderbroek. En ja hoor; tijdens een toiletbezoek wéér heel veel bloedverlies. Zou dit ‘m dan zijn, de miskraam?
Ondertussen hielden we contact met het ziekenhuis en hadden we voor direct na de vakantie een echo ingepland. Wat het bloedverlies verder kon zijn? Tja, dat wisten zij ook niet echt. Het kon erbij horen, maar ze moesten eerst eens de boel zien voordat ze daar iets zinnigs over konden zeggen.
Een hele andere vakantie dan gedacht
En zo was onze vakantie een rollercoaster van hier tot Tokyo. Er zijn een stuk of 4 of 5 momenten geweest dat we echt dachten dat het mis was. En als het dan weer een paar dagen goed ging en we stiekem durfden te fantaseren over of het waar zou zijn en hoe we dat aan vrienden of familie konden vertellen, dan nam de bloeding weer toe en werden we keihard terug op aarde gekletterd. Ik kon bijna niet blij zijn, omdat die bloedingen keer op keer zo’n realitycheck waren. Tegelijkertijd was het een soort van les in loslaten; ik moet vertrouwen hebben in mijn lichaam. Ik moet vertrouwen hebben dat het goed komt.
Ondertussen kreeg ik wel last van allerlei zwangerschapskwalen. M’n borsten knalden m’n bikini uit (tepels all over the place), ik was moe (in 2,5 weken hebben we in totaal 25 km gewandeld, hoewel het op Instagram misschien leek alsof we een enorme wandelvakantie hebben gehad) en boyyyy wat was ik misselijk. En wat is het dan een hel om bijna iedere dag uit eten te moeten. Oooooh, wat smaakte het eten me daar slecht, hahaha. Ik kon geen lokaal restaurant of lokaal gerecht meer zien. Pannenkoeken, dat is het enige wat ik een beetje fatsoenlijk weg kreeg, hahaha.
De eerste echo
Na de vakantie mochten we meteen langskomen in het ziekenhuis voor een echo; kijken of alles goed is. En ja hoor: de vorm van een soort van kindje, in míjn baarmoeder, duidelijk te zien op het echo-scherm. Een heel snel knipperend lichtbolletje in het midden; het kloppende hartje. Zestien millimeter. Precies zo groot als het nu moet zijn.
“Gefeliciteerd. Je bent zwanger!”.
H o l y s h i t.
God, wat heb ik zitten huilen. Het is dus toch echt zo. Ik ben echt zwanger.
Bloedverlies tijdens je 1e trimester
En ja beste mensen; ik verloor nog steeds bloed. Ik heb zelfs tot de dag vóór de tien weken echo, bloed verloren. Vrijwel iedere dag. Maar door die echo durfde ik te vertrouwen dat het goed was.
Wat het nou is geweest? Geen idee. Het kan gewoon zo zijn dat je bloed verliest tijdens je 1e trimester. Ja; daar had ik wel eens van gehoord, maar dat ik 8 weken lang vrijwel iedere dag menstruatieondergoed moest dragen, dat had niemand me verteld. Toch ziet het er binnen allemaal goed uit en is er niets aan de hand. Kan er kennelijk gewoon bij horen.
Het zal ook eens een keer normaal gaan, bij Jan en mij
En toen begon het leuke gedeelte. We konden gaan fantaseren over dat we een kindje krijgen. Ik vind het tot op de dag van vandaag nog ongelofelijk, maar het is echt zo. Naar het schijnt. Nog iedere dag vraag ik aan Jan: “Kan jij geloven dat ik zwanger ben?” En iedere dag antwoordt hij “Ja”. Maar bij mij moet het echt nog even landen.
Vertellen aan vrienden en familie
En niet alleen bij ons, ook bij vrienden en familie. Want zoals ik al schreef, waren die óók niet op de hoogte van ons snode plan. Het aller rotst vond ik dat we deze rollercoaster vol vermoedelijke miskramen alleen door hebben gemaakt. Dak ik niet even m’n zus kon appen of dit normaal was, of een vriendin kon vragen om advies. Maar dat is de prijs die we hebben betaald voor het feit dat we wel iedereen konden verrassen toen we wél goed nieuws hadden. En mensen, dat was GEWELDIG.
Vanaf week 8 zijn we het aan mensen gaan vertellen en ik heb nog nooit zo veel verbaasde blikken naar me zien kijken. De eerste keer, toen ik het aan Marte, Hiemke en Viv vertelde, stond ik DOOD nerveus te sippen aan een wijnglas gevuld met koude groene thee om maar te doen alsof ik gezellig meedronk, tot het moment dat we met z’n vieren compleet waren en over de verbouwing van ons huis aan het praten waren en ik eindelijk kon laten vallen dat we ook aan de slag moesten met de babykamer. Ooooh die blikken, hahaha. Zó genieten.
Jan was ondertussen een weekend aan het hiken met vrienden tegen wie hij nog niets mocht zeggen, want dat wilden we samen doen. Terwijl hij een weekend lang een van z’n beste vrienden en zijn vriendin heeft voorgelogen, kon ik het vertellen aan mijn eetclub. En een weekend later aan míjn beste vriendinnen, die toch echt even ingelicht moesten worden over het feit dat ik op vakantie fulltime de Bob kan zijn, dat ik een baby meeneem naar de bruiloft van een de meiden in Toscane volgend jaar, dat het gewoon freaking GELUKT is en Jan en ik het al die tijd geheim hebben gehouden #jankenmetznallen.
Op een vrijdagavond rond dezelfde week hadden we een wijnproeverij met een heleboel vrienden van Jans kant; de avond waarop we de wijntjes uit de oude kelder van onze bouwval zouden opentrekken en proeven. En die avond begon met een wel heel speciaal flesje bubbels. 😀
In diezelfde week reden we naar vriendin om zogenaamd hun nieuwe woning te bekijken (wat ook leuk was, begrijp me niet verkeerd), om ook te vertellen dat ik zwanger ben “Wil je geen wijntje Leo? Nee, nee thee is prima…” (Niets voor mij, zo’n antwoord).
Pas een paar weken later zag ik mijn hele gezin en kon ik het eindelijk aan hen vertellen. Eindelijk kon ik m’n zus vertellen dat we samen zwanger zijn, tóch nog. Eindelijk hoefde ik op Facetime met m’n moeder niet meer te doen alsof ik me kiplekker voelde, terwijl ik dagenlang misselijk thuis op de bank lag, hahaha. En dit moment was wel echt het allerleukste moment ooit. Ooooh wat had ik hierover gefantaseerd en wat was het geweldig toen het hoge woord er eindelijk uit was.
Omdat m’n zus ook jarig was hadden we cadeautjes meegebracht. Een cadeautje voor Sas en een klein pakje voor haar toekomstige kindje. Tot zover was mijn moeder ook op de hoogte van mijn cadeau’s.
Maar ik gaf twee kleine pakjes aan Sas. En die pakte het uit. En vond het volkomen logisch, twee dezelfde pakjes. (???). Dus ik benadruk:
Leo: “Ja, dat ene pakje is dan voor nu en dat andere pakje kan Baby Sjakie (de werknaam) dan in mei aan.”
Geen reactie. In het filmpje dat we hebben gemaakt – maar privé houden – hoor je ondertussen iedereen door elkaar kakelen. Jaa twee pakjes, logisch wel, rompertje dit, blablabla. Ondertussen wissel ik blikken uit met Jan waarin ik doodnerveus ben en tegelijkertijd heel erg moet lachen om het feit dat ze het niet doorhebben. Ik benadruk het nog eens.
Leo: “Ja maar ze zijn dus wel precies hetzelfde en die ene kan dan dus nu al aan en die andere kan dan ook nog in mei aan. “
Sas: “Jaa precies”
Mama: “Welke maat is dat dan?”
Sas: “Dit is 56 en dit is…”
Leo *verheft dr stem om boven het gekakel uit te komen*: “Zeg maar, rond <noemt datum> kan dan dat andere pakje.” *Zet veelbetekenende blik op.*
Waarop mijn zus toch zeker 10 seconden stamelt en haar hersenen zichtbaar laat kraken over wat er in vredesnaam rond die datum is om vervolgens toch echt stamelend uit te brengen: “BEN JIJ ZWANGER?!” Waarna de totale hysterie losbarst, waarbij mijn moeder dingen roept als “HE?? HOEZO DAN??? WAT ZEG JIJ? HOE KAN DAT?” en Jan en ik nadat we iedereen geknuffeld hebben ein-de-lijk ons verhaal kunnen vertellen, zoals ik het hierboven ook voor jullie heb uitgeschreven.
En dat beste mensen, was ongeveer de rollercoaster die ik de afgelopen weken/maanden heb meegemaakt. Hoewel iedereen het nu weet en alle tests en echo’s het uitwijzen (en ik moeier ben dan ik ooit heb meegemaakt, misselijk was en geen eetlust heb, pijnlijke borsten heb en er nog nooit zo moe en zonder glow uit heb gezien), kan ik nog maar amper geloven dat ik echt zwanger ben. Dat het gewoon gelukt is. Onze lucky number seven. Te mooi om waar te zijn, deze 2e poging in ons fertiliteitstraject. De dag na de afronding van onze grote verbouwing, bleek voor ons het juiste moment. Project Bouwval wordt weer Project Baby, hoewel de verbouwing ook nog wel even doorgaat. Maar nu met een hele duidelijke deadline in mei.
Ik kan niet wachten.
Volg mijn leven op Instagram
Daar deel ik dagelijks alles wat ik meemaak in mijn leven. Van stories over thuiswerken, ons fertiliteitstraject, koken, knuffelen met Morris en poes Teddy en DIY projecten in huis, tot m’n outfit of today en heel veel tips om het leven zelf leuk te maken #zelfdeslingersophangen. Je vindt me als @Lterveld op Insta!
Geef mijn nieuwste boek cadeau aan jezelf of een zwangere in je omgeving!
Onlangs kwam mijn 6e kookboek uit en dit keer eentje voor baby’s! Gewoon wat mijn baby ‘s avonds eet is een ideaal boek voor jonge ouders met kindjes tussen 4 maanden en 1,5 jaar. Met 50 recepten en heel veel tips en informatie helpt het boek je te starten met vaste voeding voor je kleintje én biedt het inspiratie voor het eerste levensjaar (en net even daarna). Bestel het boek op Bol.com, vraag ernaar in je lokale boekhandel of koop het hier direct bij mijn uitgeverij (dan houd ik er het meeste aan over). En niet vergeten: GEEF HET CADEAU!
Laura zegt:
Wat een mooi bericht!
Gefeliciteerd!
Ik hoop in het voorjaar ook verbaasde gezichten te zien! 😘
leonie zegt:
Spannend!!
Ankie zegt:
Wat ontzettend fijn om te lezen. Ik ben zojuist ongesteld geworden na m’n eerste en meteen laatste IUI. Nu volgende week op gesprek voor ICSI. Ik zit nog in twijfel om het in België te doen omdat ze daar een 5 daagse embryo terug plaatsen en heb gehoord dat het in Nederland ene 3 daagse is. Maar jij had ook een 5 daagse? Wat ben ik blij voor je, leker genieten!!!
leonie zegt:
Ja in Erasmus doen ze ook gewoon een 5 dagen embryo!
Lieke zegt:
In het Radboud ook een 5daagse! Ook een 5 daagse cryo.
Jolijn zegt:
Gefeliciteerd, prachtig nieuws ❤️
leonie zegt:
Dank je wel <3
Dimphy zegt:
Zoooo gegund!! Geniet van je zwangerschap♡
leonie zegt:
Dank je wel!
Saskia zegt:
Prachtig. gefeliciteerd!
leonie zegt:
Dank je wel!
Lisette zegt:
Super gefeliciteerd, echt zo leuk! 😀
Ik was ook uitgerekend in mei van ons 2e kindje. Na 10 maanden eindelijk. Maar helaas een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en door allerlei ellende rondom endometriose nu niet meer kans op een natuurlijke zwangerschap. Dus in december starten wij met ivf. En dat is natuurlijk heel rot maar dit mooie positieve nieuws van jullie geeft me hele goeie moed 😊
leonie zegt:
Oooh wat rot!! Succes met het traject <3
Jolinte zegt:
Zaaaalig!! Geniet er van! Hier helemaal hetzelfde icsi traject, ook na de tweede terugplaatsing zwanger, ook in augustus en ook veel bloedverlies waardoor de eerste weken eng waren… zo zie je maar dat alles altijd mogelijk is 😍
leonie zegt:
oooh gefeliciteerd!!
Marianne zegt:
Wat een geweldig verhaal! Toen ik las door welke onzekerheid jullie heen zijn gegaan, leek het me echt heel pittig om dat allemaal geheim te houden, jeetje wat moet dat moeilijk zijn geweest!
Bizar dat je zo lang last hebt gehad van bloedverlies, terwijl je al zwanger was, ik had ook geen idee dat dat kon gebeuren. Ik begon tijdens het lezen zelf ook te twijfelen, was dít dan de geslaagde poging of volgde er – in het geheim- nóg een poging? Maar nee, het was wèl meteen raak!
Als lezer zit je ook in een rollercoaster, maar wat een geweldig nieuws!
Hoe heerlijk dat jullie iedereen hebben kunnen verrassen, daar kijk ik in de toekomst ook ernorm naar uit! 🤩
Ik hoop dat jullie een voorspoedige zwangerschap tegemoet gaan, veel geluk! 🤍
leonie zegt:
Dank je wel <3<3
Mandy zegt:
Super leuk Leonie en Jan!
Gefeliciteerd en nu lekker genieten. 💙❤️
leonie zegt:
Thanks Mandy!!
M zegt:
Wat een bizarre mindfuck, echt ongelofelijk.
Mensen lezen dit maar hebben echt geen idee hoe verwarrend dit moet zijn!
Heb het zo met jullie te doen gehad.
Hoop dat jullie het echt snel achter je kunnen laten en nu volop kunnen genieten.
Fantastische zwangerschap toegewenst
leonie zegt:
Dank je wel!!
Marjolein zegt:
Serieus janken bijna wat geweldig is dit voor jullie. Gefeliciteerd!!!
leonie zegt:
Dank je wel <3
Kimberly zegt:
Ik ken je niet maar wat ben ik oprecht blij voor jullie! En die laatste foto.. prachtig!
leonie zegt:
Dank je wel 😀
Claire zegt:
Wat fantastisch om te lezen! Het is jullie zo gegund. Van harte gefeliciteerd en ik kijk al uit naar alle baby updates!
leonie zegt:
Dank je wel <3
Kayleigh zegt:
Tranen in mijn ogen en 20x slikken voordat ik verder kon maar wat een prachtig verhaal! ❤️
leonie zegt:
<3
Sabina zegt:
Wauw echt… Wat een rollercoaster en jeetje de emotie spat ervan af…. tranen hier 😭.
Nogmaals van harte jullie twee!! 💞
leonie zegt:
Dank je wel <3
Marcella zegt:
Gefeliciteerd!! Wat heerlijk om te lezen. Zelf zijn wij tijdens de verbouwing wel doorgegaan met icsi, wat er nu in resulteert dat ik vandaag op mijn eerste verlofdag moet toezien hoe mijn vent de laatste dingen in het nieuwe huis afrondt zodat we komende week kunnen verhuizen! #justintimemanagment. Dus groot gelijk voor jullie dat je project baby even hebt vooruit geschoven.
Heel veel geluk de komende tijd en hopelijk voel je je al iets beter dan in het eerste trimester. Ik kijk uit naar je volgende updates
leonie zegt:
Haha oooh heftig!!
Eva zegt:
Wauw wat een mooi verhaal! Ik zit gewoon te brullen tijdens het lezen ( kan ook de ovitrelle zijn die ik afgelopen donderdag avond heb gezet haha) dit soort verhalen geeft altijd hoop en vertrouwen.
Geniet samen van jullie wens die uit komt 🫶
leonie zegt:
Hahaha oooh de ovitrelle… Succes!!
Wieke zegt:
Wauw wauw wauw, tranen in m’n ogen! Wat ontzettend fijn en mooi voor jullie!💛
leonie zegt:
Dank je wel <3
Adrienne zegt:
Zo zo zo leuk! Gefeliciteerd!!!!!!
leonie zegt:
Dank je wel!
Mandy zegt:
Ach wat word ik blij van deze blog. Zelf in het zelfde traject met mn vent. Wachtend op de operatie datum en dan de rest. Hopen en duimen op zo’n zelfde uitkomst. Heel veel geluk met de kleine🥰
leonie zegt:
Oooooh succes jullie <3
Milou zegt:
Geweldig om te lezen!! Super gefeliciteerd en ik kijk uit naar alle updates 🙂
leonie zegt:
Dank je wel!
Susan zegt:
Van harte gefeliciteerd! Geniet van alle voorbereidingen en natuurlijk van je het zwanger zijn, nooit zo onbeschaamd voor jezelf zorgen als tijdens je eerste zwangerschap 🥰 en mei is een prachtige maand om moeder te worden!! Heel veel liefs en geluk
leonie zegt:
Jaaa ben echt zo blij dat het in mei komt 😀
Annemarie zegt:
Fantastisch, Leonie en Jan!
leonie zegt:
<3
Sanne zegt:
Heeerlijk om het zo mee te lezen! Toch wel heel leuk dat jullie het nu geheim hebben gehouden en iedereen zo verrast hebben! hopelijk kun je nu genieten van je zwangerschap!
leonie zegt:
Haha ja, dat was echtttt zo genieten 😀