Hey! Wat fijn dat je weer meeleest over Project baby. In deze blogposts die zo nu en dan online komen, praat ik je bij over het fertiliteitstraject waar Jan en ik totaal onverwacht in terecht zijn gekomen. Wist je dat 1 op de 6 stellen met een kinderwens moeite heeft met zwanger worden? Ik vind zelf dat ik er veel te weinig over lees en draag daarom graag een steentje bij aan meer openheid over dit onderwerp. Ik neem je mee in ons traject om te laten zien dat dit ook een scenario is waar je rekening mee moet houden als je zwanger wil worden.
In de vorige blogpost las je dat we dubbel pech hebben; dat ik kennelijk iemand ben met PCOS en geen natuurlijke eisprong en dat in Jan z’n sperma geen zaad aanwezig was. Toch eindige ik de vorige blogpost met goed nieuws vanuit het ziekenhuis.
Goed nieuws
Het was eind november toen we de eerste afspraak hadden in Erasmus MC. We verwachtten niet veel van deze bijeenkomst, hooguit dat we weer een soort kennismaking zouden hebben, wat info zouden krijgen en waarschijnlijk weer enorme vragenlijsten in moesten vullen. Maar het bleek veel meer dan dat. Jan werd meteen lichamelijk onderzocht en we kregen meteen al goed nieuws. Of nou ja…
“Ik voel het al. Wil jij ook even voelen?”
Jan en ik dachten allebei meteen dat dat niet goed was. Wat voelen ze?!
“Ja, ik voel het ook…”
“…u heeft geen zaadleiders meneer.”
Ehh…. wat?! Bestaat dat überhaupt?! Daar had ik écht nog nooit van gehoord.
Geen zaadleiders dus. Maar de rest van het zaakje lijkt in orde en dat betekent eigenlijk dat dit goed nieuws is. Geen zaadleider schijnt geen probleem te zijn; ja, je zal nooit iemand natuurlijk zwanger maken (waardoor we eindelijk zeker weten dat Jan niet half Amsterdam bezwangerd heeft), maar er is wel van alles mogelijk, zolang er gezond zaad is. En alles wijst erop dat dat er is.
Onder het mes
En dus moet Jan binnenkort onder het mes. Om z’n eerste zaadlozing ooit mee te maken. Nee zonder grappen; hij wordt binnenkort geopereerd en dan halen ze zijn zaad direct uit de bal. Schijnt allemaal te kunnen tegenwoordig. BIZAR. En ja, óók best wel pijnlijk denk ik.
Maar die operatie, dat is een dingetje. Er is een wachtlijst -zoals voor alles omtrent een fertiliteitstraject- en Corona maakt het er niet beter op. Er is zorgpersoneel nodig voor een operatie en momenteel zijn die ff druk met belangrijkere dingen. Covid, hartoperaties, dat soort acute zorg. Wat we allebei echt heel goed snappen. We kunnen alleen maar geduldig afwachten.
Ondertussen ben ik ook nog 2 keer naar het ziekenhuis geweest voor onderzoeken, vooral om te checken hoe m’n PCOS eruitziet en wat de hormonale disbalans is die de PCOS veroorzaakt. En dat betekende dat ik ergens in december compleet nuchter naar Rotterdam moest om rond 11 uur ’s ochtends 10 buisjes bloed af te laten tappen. De zogenaamde COLA screening. Die overigens helemaal goed ging en me echt enorm meeviel. Een paar weken later kreeg ik de uitslag van mijn onderzoeken en werd inderdaad bevestigd dat ik PCOS heb. Wat ik eigenlijk al wist, maar nu was het écht duidelijk. Prima.
Het behandelplan
Weer een paar weken later mochten we naar het ziekenhuis om ons behandelplan door te speken. Voor Jan is het nu wachten op de operatie. Dit kan nog 2-3 maanden duren, maar Jan heeft goede hoop. Ik inmiddels iets minder en vrees dat het echt nog wel even duurt voor hij onder het mes mag. Maar we horen het wel.
Zodra Jan onder het mes is geweest, worden zijn zaadcellen ingevroren. Die hebben we later nodig voor ons icsi traject; dat is net een stapje verder van ivf. Ik wist niet dat het bestond, maar ik ben blij dat het er is. Icsi houdt in dat Jan z’n zaadcellen ín mijn eicellen worden geprikt door iemand uit een labaratorium en vervolgens gaan chillen in een petrischaaltje. In de hoop dat de embryo zich goed ontwikkelt en het 5 dagen later bij mij teruggeplaatst kan worden. We gaan dit traject in omdat door het ontbreken van zaadleiders bij Jan, de kwaliteit van zijn zaad niet bijster fantastisch schijnt te zijn en ze dan maar beter meteen ín de eicellen kunnen plaatsen, zodat alle omstandigheden het gunstigst zijn om succes te hebben.
Dat betekent dus ook dat mijn eicellen uit me worden gehaald door middel van een punctie. En voorafgaand aan die punctie kom ik in een hormoontraject waar ik chagrijnig van word en het bloedheet krijg (hallo opvliegers!), maar dat is niets nieuws voor me nu ik om de 14 dagen 2 weken menstrueer ;-). Al met al is het nogal een traject; een operatie met hopelijk goede zaadcellen, hormonen die bij mij aan moeten slaan, om de dag naar het ziekenhuis om de groei van je eicellen te checken, een punctie net voor de eisprong, hopen op veel goede eitjes, etc. Er staat ons dus nog een heel traject te wachten en we staan nog steeds slechts in de startblokken voordat er écht actie wordt ondernomen.
Stapje voor stapje
Toch houden we het wel positief hier. Het scheelt gek genoeg heel erg dat de hele wereld op pauze staat door Corona en dat dit dus óók op pauze staat voelt heel logisch. Dat er nog geen stappen gemaakt worden kan ik in ieder geval beter handelen doordat überhaupt het hele leven stil lijkt te staan, dan wanneer alles en iedereen door zou kunnen en wij maar blijven hangen in de startblokken voor dit traject.
Het allerbeste advies dat ik zelf ook ter harte neem is stapje voor stapje gaan. Alleen maar bezig zijn met de volgende stap en niet met alle stappen daarna. En dus wachten we voor nu geduldig af tot we horen wanneer Jan geopereerd gaat worden. In de tussentijd hebben we in ieder geval genoeg ruimte om alvast na te denken over leuke kindernamen die matchen bij een tweede naam Petri ;-).
Volg mijn leven op Instagram
Daar deel ik dagelijks alles wat ik meemaak in mijn leven. Van stories over thuiswerken, ons fertiliteitstraject, koken, knuffelen met Morris en poes Teddy en DIY projecten in huis, tot m’n outfit of today en heel veel tips om het leven zelf leuk te maken #zelfdeslingersophangen. Je vindt me als @Lterveld op Insta!
Disclaimer
Ik heb geen medische achtergrond, heb nog maar weinig opgezocht op internet en heb zelf weinig medische kennis. Ik kan alleen vertellen wat mij verteld wordt, maar mocht daar ook geen snars van kloppen, laat het me dan vooral weten. Lukt zwanger worden bij jou en je partner ook niet zo 1, 2, 3? Neem contact op met je huisarts!
PS: Dank je wel voor de vele berichten die jullie (privé/via Instagram) sturen. Ik lees het allemaal, maar het zijn er zo veel dat ik niet op alles kan reageren. Ik hoop dat je dat begrijpt <3.
Lees ook
Project baby: Zwangerschapsupdate #4: bevalcursus en leuke babymerken
Hallo fijne mensen en welkom bij de vierde zwangerschapsupdate hier op mijn blog. We zijn in een nieuwe maand, ik ben een aantal weken verder in... Lees verder
Project baby: Zwangerschapsupdate #3: zwangerschapsyoga
Hallo leuke mensen en welkom bij de derde zwangerschapsupdate hier op mijn blog! De vorige update eindigde ik met dat ik je vandaag ga bijpraten over... Lees verder
Project baby: Zwangerschapsupdate #1: geen roze wolk
Hallo leuke mensen en welkom bij de eerste zwangerschapsupdate hier op mijn blog. Het leek me leuk om jullie maandelijks uitgebreid bij te praten over hoe... Lees verder
Project baby #7: Lucky Number Seven – ik ben zwanger
Hallo fijne mensen en wat leuk dat je benieuwd bent naar de zevende update in Project Baby; de serie op mijn blog waarin ik je meeneem... Lees verder
Maria zegt:
Hi Leone. Ik had je blog al eens eerder gelezen, wat denk je voor ons staat hetzelfde traject als wat Jan doormaakt te wachten, helaas, helaas. Even een persoonlijk vraagje, waren de bloeduitslagen van Jan in orde of is hij niet getest op fsh en lh? Succes, you can do it
leonie zegt:
Oeh weet ik niet meer, maar volgens mij was het in orde…
Marieke zegt:
Wauw. Ik hoop zo dat het mag lukken! ❤️
Maureen zegt:
Heel veel dank en respect voor jullie openheid! Veel geluk!
Lara zegt:
♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️ X honderdmiljoenmiljard!
Malinda zegt:
Wat goed en stoer dat jullie dit op deze manier delen! Heel veel succes en geluk voor de komende periode!
Lieke zegt:
Ha Leonie, ik volg je al jaren en reageer niet vaak, maar wil je nu echt even laten weten hoe tof ik het vind dat je ook dit bespreekt en deelt! Knap hoe jullie er stap voor stap naar kijken, hou vol!
Anne zegt:
Hi Leonie,
Ik reageer eigenlijk nooit ergens op, maar deze kon ik niet laten. Wat fijn dat je dit soort onderwerpen bespreekbaar maakt! Mijn ouders hadden 25 jaar geleden dezelfde situatie. Icsi was toen nog een trial en na jaren van proberen was ik een van de eerste in NL die door icsi geboren werd. Hoop dat succesverhalen horen jullie goed doen, er is zeker hoop!
Groetjes, Anne