Project baby #1: dubbel pech

Pin it Project babyAlgemeenPersoonlijk 44

Hey! Vandaag start ik met een nieuwe serie op mijn blog. Het heeft werkelijk níets te maken met #gewoonwateenstudentjesavondseet, maar ik vind het fijn om op m’n eigen platform in langere stukken tekst dan ik op Instagram kwijt kan, m’n verhaal te doen. Ik heb namelijk nogal wat te vertellen en dat doe ik graag. Waar ik je normaal vol enthousiasme vertel over mijn avondeten, interieur of de reizen die ik maak(te), wil ik je nu meenemen in een ander deel van m’n leven. Een deel waar naar mijn mening weinig over gesproken wordt en wat ik juist graag bespreekbaar maak. Omdat zoveel stellen er mee te maken krijgen.

Zoals je in de titel leest gaat deze nieuwe serie over Project baby. Een project waar ik het liefst kort over had willen zijn met een gezellige zwangerschapsaankondiging online, zoals je die zo veel ziet. Helaas gaat het bij Jan en mij niet zo makkelijk en daar neem ik je graag in mee. Project baby werd voor ons een paar maanden gelegen opeens Traject fertiliteit. En we hebben dubbel pech.

Hoewel ik altijd heb geroepen tegen vrienden en familie dat ‘het je maar gegund moet zijn’ en dat er van alles mis kan gaan in een zwangerschap, had ik toch nooit verwacht dat wíj zo’n stel zouden zijn uit een fertiliteitstraject in het ziekenhuis. Jan en ik zijn allebei zondagskinderen; het gaat ons in het leven behoorlijk voor de wind. Dat zwanger worden niet zou lukken was iets dat je wel eens hoorde, maar niet echt iets dat voor ons zou gelden. Toch?

Laat ik beginnen bij het begin. Op 6 november 2019 was ik voor het eerst vrij van anticonceptie. Precies 3 jaar na de geboorte van mijn neefje en precies 3 jaar nadat ik naar aanleiding van die gebeurtenis zei ‘Ik wil ook kinderen’. Want eerlijk gezegd was ik er tot mijn 26e van overtúigd dat ik geen kinderen wilde. Tot ik Jan leerde kennen en neefje Oscar geboren werd.

3 jaar later, in november 2019, gingen Jan en ik nog één keer groot op reis. Nog één keer zonder kinderen doen en laten waar wij met z’n twee zin in hadden. Het zou kunnen dat zwanger worden een tijdje duurt, maar dan hebben we in ieder geval nog één grote reis gemaakt samen. En stel dat we super vruchtbaar zijn, misschien worden we dan wel meteen al zwanger op vakantie? Je begrijpt; de zwangerschapstesten gingen mee in de toilettas. We waren vét excited om te beginnen aan Project baby. Let’s do this!

Dat mijn lichaam compleet in de war was van het afstappen van anticonceptie die ik al sinds mijn 18e gebruikte, merkte ik meteen al. Gedurende 17 dagen droomvakantie was ik 11 dagen ongesteld. Lekker dan. Maar goed; je leest wel vaker dat je lijf flink moet ontwennen van anticonceptie.

Maar mijn menstruatie bleef heel onregelmatig. Eerst was ik bijna fulltime ongesteld en na écht de heftigste ongesteldheid ooit, was ik opeens een hele tijd niet ongesteld. Er volgden drie maanden waarin mijn cyclus rond de 60 dagen was en dat is te lang. En ik maar zwangerschapstesten doen. Bijna om de dag. Want het is toch gek dat je eigenlijk 30 (!) dagen geleden al ongesteld had moeten zijn? En voel ik me nou anders dan anders? Doen m’n borsten pijn? Voel ik iets in m’n buik? Toch maar ff testen, je weet maar nooit.

Meteen vanaf dag 1 van Project baby hield ik alles wat met mijn cyclus te maken heeft bij in een app (Clue). Daardoor had ik genoeg data verzameld om te zien dat m’n cyclus echt raar deed en dus maakte ik een afspraak bij de huisarts. Gelukkig werd ik niet meteen naar huis gestuurd met ‘probeer het nog maar even wat langer’ en stuurde de huisarts me gelijk door naar het ziekenhuis voor een inwendige echo.

Nog steeds vrij naïef en argeloos stapte ik de afdeling gynaecologie binnen in het ziekenhuis. Wat wel een beetje gek is, als je omringd bent door zwangere vrouwen. Ik had toch verwacht dat ik hier voor het eerst zou zitten -op van de spanning voor m’n eerste echo- wanneer je net hebt ontdekt dat je zwanger bent. Maar goed; ik kwam hier in het ziekenhuis om even uit te sluiten dat er écht iets raars bij me aan de hand was. Gewoon even de bevestiging krijgen dat m’n cyclus nog wat van slag is van de anticonceptie (ik heb het tenslotte ruim 10 jaar gebruikt) en that’s it. Toch?

Nee dus. Al tijdens de echo bleek dat er vermoedens waren van PCOS*; een syndroom waarmee je kennelijk geboren wordt en dat ervoor zorgt dat er te veel eitjes tegelijkertijd aan het rijpen zijn. Daardoor is je cyclus onregelmatig, want de eisprong vindt soms wel en soms niet plaats. Ik had er wel eens van gehoord, maar wederom nóóit verwacht dat dit iets was dat ik zou hebben.

Waar ik naar het ziekenhuis ging om even uit te sluiten dat er iets aan de hand was, kreeg ik een paar dagen later van de huisarts het telefoontje met de mededeling dat ik inderdaad PCOS heb. “Maar er is nog van alles mogelijk en vrouwen met PCOS kunnen wel gewoon zwanger worden, met een beetje hulp.”

Met een beetje hulp.

Shit. Ik dacht dat we met z’n twee iets moois voort zouden brengen, dat het in de slaapkamer zou gebeuren en ik op een random ochtend in de badkamer zou ontdekken dat we genoeg ons best hadden gedaan. En dat het dan allemaal zou beginnen.

Ik ben een super emotioneel mens, maar gelukkig ook een heel positief mens. En Jan ook; bij ons is het glas altijd half vol en als het leeg raakt, dan schenken we wel weer bij. Dit was een kleine tegenslag; ik vond het lastig dat ik het idee los moest laten van hoe ik een zwangerschap voor me zag; ik had al in honderden video’s gezien hoe andere vrouwen hun zwangerschap ontdekten, ik had al tientallen verhalen gehoord van ‘het was zo raak’ en kende amper verhalen waarbij het moeizaam ging.

Ongeveer een week voelde ik me ruk om dit idee dat ik los moest laten, maar het gevoel dat vooral overheerste bij ons allebei was; we got this. We hadden nog steeds het volste vertrouwen in Project baby en hebben de blik op vooruit!

projectbaby3

De eerste stap die volgde was dat Jan ook even een zaadonderzoek moest doen. Ook even naar het ziekenhuis om uit te sluiten dat daar iets mis is en dan konden we door met een traject om mijn PCOS in bedwang te krijgen, om zo alsnog natuurlijk zwanger te worden. Zoals zo veel vrouwen met PCOS.

Op maandagochtend leverde Jan een potje af bij het ziekenhuis en op dinsdagmiddag werden we gebeld. Er is geen zaad gevonden. Van de 20 miljoen zaadcellen die in je sperma horen te zitten, vonden ze er niet één. En dat terwijl Jan dit onderzoek deed om even uit te sluiten dat er iets mis was. Zoals ik dat deed met míjn onderzoek. Dubbel pech dus.

En dan? Dan kom je in een fertiliteitstraject in het ziekenhuis. Of tenminste… op de wachtlijst voor het fertiliteitstraject in het ziekenhuis. 3-6 maanden zou het duren voor we wat te horen zouden krijgen. Ondertussen werden we van het kastje naar de muur gestuurd. Moesten we wachten op brieven die ons een URL zouden vertellen die we niet telefonisch door konden krijgen (idioot); Wachtten we wekenlang op een vragenlijst per post die we -zo bleek- ook meteen zelf online konden invullen; Stuurden we alle formulieren en onderzoeken op om toch te horen te krijgen dat het onderzoek dat al 2 keer was uitgevoerd, nóg een keer moest. Opeens begrepen we heel goed dat men zegt dat een fertiliteitstraject veel tijd kost en geduld vraagt.

Wij hebben het geluk dat onze huisarts ontzettend assertief is. Zo opperde hij het idee om te wedden op twee paarden; waar we voor het ene fertiliteitstraject in de wacht stonden voor een paar maanden, probeerde hij bij een ander ziekenhuis eerst alleen Jan binnen te krijgen. En dat lukte.

Een paar weken geleden op woensdag werd Jan opeens gebeld. Of hij 4 dagen later naar Rotterdam kon komen voor een kennismakingsgesprek. Op 30 november zaten we samen op de afdeling fertiliteit in het Erasmus MC. Véél sneller dan verwacht én kregen we goed nieuws. Daarover vertel ik je snel meer.

1 op de 6 stellen krijgen te maken met vruchtbaarheidsproblemen en precies daarom deel ik met liefde ons verhaal. Niet om medelijden te krijgen, maar om te vertellen dat dit óók een scenario is. Wij zitten nog midden in ons traject – wat zeg ik, staan nog aan het begin- en hebben het volste vertrouwen dat het goed komt. Hoe, wanneer en waar weten we nog niet. Af en toe zal ik een stukje delen op mijn blog om jullie te vertellen hoe het bij ons verloopt. En tot die tijd… fingers crossed!

projectbaby5

*Ik heb geen medische achtergrond, heb nog maar weinig opgezocht op internet en weet er zelf dus vrij weinig van. Ik kan alleen vertellen wat mij verteld werd, maar mocht daar ook geen snars van kloppen, laat het me dan vooral weten. Vermoed je dat jouw cyclus ook niet helemaal lekker loopt? Neem contact op met je huisarts!

Foto’s door Nina van Hilst.

Lees ook

44 reacties op “Project baby #1: dubbel pech”

  • MB zegt:

    Wat fijn dat je hier zo open over bent! Hier is er ‘niets aan de hand’ en ondertussen al 7 iui-behandelingen en 2 ivf-puncties met maar 1 terugplaatsing per keer…

  • Milou zegt:

    Wat fijn dat je dit deelt! Het overgrote deel van social media staat vol met succes verhalen en wij horen ook alleen maar ‘het was direct raak’ verhalen om ons heen. Heel fijn voor mensen waarbij het direct/snel lukt, maar pijnlijk voor iedereen waarbij dit moeizaam gaat. Ik heb een redelijk stabiele cyclus en we zijn nu een paar maanden bezig maar als ik dan toch weer ongesteld ben geworden is dat zo verdrietig. Ik duim voor jullie!!

  • Laura zegt:

    Wat super stoer en tof dat je dit wilt delen! Hier ook 1 met PCOS….. Het is afwachten wat het mij gaat brengen in de toekomst.

  • Fenna zegt:

    Hi Leonie,
    Goed dat je je verhaal deelt. Je bent zeker niet de enige vrouw met diagnose PCOS. Om me heen hoor ik van zoveeel meiden die deze diagnose krijgen, vele ook met kinderwens. Toen ik zelf 3 jaar geleden de diagnose PCOS kreeg, was er nog geen kinderwens. Maar nu ik dit schrijf ben ik hoogzwanger en ik hoop je met dit berichtje een optimistische en positieve boost te geven.. want ik werd afgelopen 1 april (geen grap) voor het eerst na 2,5 jaar spontaan ongesteld. En dat was dus gelijk raak hihi.. wonderen bestaan en PCOS kan overgaan (zo vertelde de gynaecoloog mij tijdens de echo van mijn kindje). Hoe precies? Geen idee! Ieder lijf is anders. Doe vooral wat goed voelt, bij mij hielp meditatie en acceptatie. De juiste beweging lijkt ook positief effect te hebben, zoals yoga bijv. Ik wens jullie veel goede energie toe en hoop op het beste! Fenna

  • Anna zegt:

    Dankjewel dat je dit met ons deelt!! Ik denk dat alle vrouwen – met of zonder kinderwens – meevoelen omdat onze cycli zo’n groot deel van ons leven en gedeelde ervaringen zijn en dat jouw verhaal iedereen daarom zo raakt. Ik hoop dat je nog steeds ook heel veel kracht en stevigheid in je lijf voelt. Ik wens jullie veel vertrouwen, liefde en tig nieuwe zondagen

  • Ester zegt:

    Dankjewel voor het delen van jullie verhaal. Ik duim mee! Ook wij hopen op een wonder volgend jaar. Ik heb 16 jaar de pil geslikt, ben verder gezond en rook / drink niet. Heel naïef misschien, maar ik dacht ik ben vast zo zwanger want dat is toch iets wat je vaak om je heen hoort. Maar nee, mijn menstruatie duurde 3 maanden, 2 maanden en toen weer 3 maanden. Van de huisarts ‘primolut’ gekregen voor een soort reset. Dat heeft bij mij gewerkt. Ik kreeg weer een regelmatige cyclus! Blij mee! Maar hoop iedere keer dat het de laatste menstruatie is… wat kunnen de weken / dagen soms lang duren. Liefs

  • Martina zegt:

    Wat goed dat je dit zo opschrijft! Ik ben normaal niet zo van het reageren, maar jouw verhaal raakt me. Ik herken elementen: ben ook zo’n zondagskind en wij hadden ook een grote reis gemaakt zodat we daarna konden beginnen aan onze kinderen. Dat het eerst maar eens moest lukken wisten we wel, maar iedereen om ons heen leek wel binnen 1-2 maanden zwanger dus dat het niet zou kunnen lukken hadden we toch niet echt verwacht. Toen we na 5 maanden een positieve test hadden waren we dan ook dolblij. Maar bij de eerste echo bleek het hartje helaas niet te kloppen en een twee maanden durende miskraam volgde… pech… Toen het daarna na 7 maanden nog steeds niet gelukt was toch maar even voor de zekerheid naar de huisarts om onze zorgen te delen. Voor de zekerheid ook “even” een zaadonderzoek. Helaas bleek bij herhaling slecht zaad met veel kopafwijkingen (achteraf verklaring miskraam…). Weer pech… inmiddels staan wij ook aan het begin van “het fertiliteitstraject” en zijn de vragenlijsten net ingevuld. Veel succes met jullie traject! ????????

  • Pris zegt:

    Hi, hier misschien een kleine opsteker (al was onze situatie niet helemaal hetzelfde) Maar ik ben mét pcos en mét fertiliteitstraject best nog wel snel zwanger geraakt. Na de eerste dosis medicatie was het meteen raak. Evengoed alles behalve romantisch, maar zo blijkt wel dat het niet altijd een ellenlang traject hoeft te worden. Succes! ????

  • Marie-Louise zegt:

    Leonie, wat knap en goed dat je dit onderwerp op deze manier bespreekbaar maakt!
    Ik wens jou en Jan ontzettend veel sterkte, succes en geluk!!! ????

  • Anke zegt:

    Lieve Leo en Jan, hou vol! Ontzettend sterk dit zo bespreekbaar te maken, het is inderdaad nog veel te vaak taboe. Blijf samen sterk en blijf samen praten, you got this!

  • Sanne zegt:

    Wat fantastisch dat je jullie verhaal hier deelt. Volgens mij heeft 1 op de 10 vrouwen PCOS (hier ook een!), maar weet bijna niemand wat het is. Zo stom.
    Fijn dat jullie goed nieuws hebben gekregen! Ben nu al benieuwd naar je volgende blog over project baby!

  • Renee zegt:

    Wat ontzettend dapper om dit te delen. Ik wens jullie alle geluk samen! Wat ik nog als tip wil meegeven is om eens langs een orthomoleculaire diëtiste te gaan, hierin leer je alles over jou persoonlijk hormoonhuishouding enz. De site/ig van fitmetiris van Iris de Goede geeft hier veel info over. Liefs

  • Michelle zegt:

    Wat een pittige situatie voor jullie! In het EMC zijn jullie zeker in goede handen, wij hebben meerdere gynaecologen daar meegemaakt (zij het om een andere reden) maar ze zijn echt oprecht heel fijn daar. Hopelijk zet het goede nieuws door en kunnen jullie snel beginnen.

  • M. zegt:

    Herkenbaar verhaal! Ik heb veel aan deze podcast om er meer over te leren: the PCOS nutritionist podcast. Veel succes gewenst, houd moed:)

  • Lindsay zegt:

    Wat goed om dit te delen Leo, net zoals je dat eerder al deed en Jan net zo goed. Laten we het bespreekbaar maken voor iedereen. We hebben elkaar 1 keer gezien maar wat lees ik iedere blog en post met liefde en het is zo fijn te ervaren in iedere tekst dat jullie glas minimaal halfvol is, altijd!

  • Jen. zegt:

    Wat fijn dat je dit persoonlijke verhaal met ons wilt delen. Het raakt me, omdat ik jullie wens zo goed begrijp. Hier is het helaas ook nog niet mogen lukken. Maar bij ons is er geen aanwijsbare reden gevonden. Het lukt ‘gewoon’ niet. Nu 3 jaar later heb ik besloten om het even los te laten, even geen ziekenhuis, hormonen en teleurstellingen. Hopelijk mogen jullie binnenkort jullie wens in vervulling laten gaan, en wij ook. Xxx

  • Jeanine zegt:

    Wat moedig dat je dit verhaal vertelt. En inderdaad.. er wordt te weinig over gesproken. Super goed van je! Heel veel sterkte en ik duim voor jullie dat er een mooi kleintje in jullie leven mag komen!

  • Fleur zegt:

    Alles wat hier staat is ZO herkenbaar. Mooi dat jij ervoor zorgt dat dit scenario (wat heel veel voorkomt maar je toch niet vaak hoort) aandacht krijgt. Ik vond het in mijn traject soms moeilijk om positief te blijven als er weer een teleurstelling onze kant op kwam. Terwijl geduld en positiviteit (en gewoon geluk) precies zijn wat je nodig hebt! Ik wens jullie veel geluk in de komende tijd. ????????????

  • Jo zegt:

    Super fijn dat je dit deelt! Merk dat dit steeds vaker bespreekbaar aan het worden is. Hebben wel een kinderwens maar wachten er nog even mee tot we er klaar voor zijn, echter heb ik een voorgevoel dat wij hier moeite mee gaan hebben. Dus dan is het lezen van jouw blog een verademing dat tegenwoordig veel bekend is en mogelijk is.

  • Mirthe zegt:

    Dankjewel voor het delen! Fijn dat er steeds meer open over gesproken kan worden! En zo herkenbaar, dat stukje over zondagskinderen!

    Nooit gedacht dat wij dat stel zouden zijn, waarbij het niet lukt… na vier jaar wens, hebben wij nog geen reden waarom het niet lukt, alle onderzoeken zijn allemaal goed, behalve dat ik nog nooit een positieve zwangerschapstest heb gedaan (en dus de diagnose, onbegrepen verminderd vruchtbaar). Na 6 IUI, nu middenin in IVF. Steun door familie en vrienden is voor ons zo belangrijk geweest en is dat nog steeds. Nog altijd zo blij met de keuze om hier open over te zijn. Hopelijk wordt hier steeds meer open over gesproken! Daarom ook dankjewel dat je hierover schrijft.

    Veel succes en sterkte met jullie traject! Ik hoop met jullie mee voor een prachtige uitkomst!

    • Ester zegt:

      Jeetje Mirthe, wat een verhaal! Ook wij zijn een stel waarbij het niet lukt zonder reden? Nu 1,5 jaar verder en alle onderzoeken afgesloten. Ziet er allemaal ‘goed’ uit. Waarom het ons niet lukt is een raadsel? Succes samen was het advies en mocht het niet lukken dan mag je over 6 maanden wel weer bellen. Jij ook dankjewel voor het delen! En natuurlijk hoop ik dat ook jullie wens in 2021 in vervulling mag gaan! Liefs

  • Anna zegt:

    Zo fijn dat je en jullie dit delen en in staat zijn om dit positief te bekijken. Hier een situatie van negatieve testen en dat sterke oergevoel van een kinderwens. Nooit gedacht dat ik dat zou hebben, maar ook na ontmoeting van mijn vriend en in omgeving ???????? ‘s. Maar ook hier overheerst het positieve gevoel: het komt goed en ik vind het heel mooi wat het mijn vriend en mij ook brengt: elkaar nog beter leren kennen, samen een weg vinden. Wat een heerlijk gevoel is dat. ???????????? wens jullie, en alle anderen, alle geluk toe in dit traject!

  • Lieselotte zegt:

    Wauw Leo!! Wat knap en fijn dat je dit deelt! Ik heb daar veel bewondering voor 🙂 Ik slik al de pil sinds mijn 14e met name vanwege acne, maar daarvoor was mijn cyclus alles behalve regelmatig. Ik ben nu 24 en ben op mijn 19e voor het eerst naar de gynaecoloog geweest, omdat ik zelf vermoedde dat ik ook PCOS heb. Ik heb ook vaak last van PDS en die acne was ook wel een teken. Mijn inwendige echo liet zien dat er wel wat cysten zitten, maar ik kreeg ook te horen dat zolang ik de pil slik, alles stabiel blijft, en dat als ik wil weten hoe het zit met mijn vruchtbaarheid dat ik dan eerst van de pil af moet. Nou ben ik nog lang niet van plan om kinderen te hebben, maar het is wel fijn dat ik weet dat dit er is. Lang leven het internet!!
    Ik ben blij dat je het deelt en het is voor vrouwen zo belangrijk om op tijd aan de bel te trekken als ze ook maar iets “abnormaals” tegenkomen. Maar om te weten wat “abnormaal” is moeten we beginnen met het gesprek aan te gaan! Nogmaals heel fijn dat je dit deelt, en ik wens jou en Jan super veel geluk in dit traject! ????Ik duim voor jullie!! ????♥️

  • Eva zegt:

    Ik ging in 2017 van de anticonceptie af na meer dan tien jaar, en werd de eerste 8 maanden niet ongesteld.. Wat een drama! Ik heb geen kinderwens maar was dus wel 8 maanden zenuwachtig, ook doorgestuurd naar gynecologie met een vermoeden van PCOS. Inmiddels heb ik een redelijk normale cyclus tussen de 28 en 38 dagen iedere keer en ik voel tegenwoordig ook heel goed aankomen dat ik ongesteld ga worden al twee weken van tevoren. Wat een troep is die anticonceptie! Veel succes met het traject Leo, komt vast goed!

  • Eline zegt:

    Hee Leo,
    Ik snap helemaal dat je dit kwijt wilt, fijn dat je het op zo’n manier kan vertellen. Hopelijk doorbreek je weer een beetje wat taboes en voelt het fijn om het kwijt te kunnen 🙂
    Ik herken me gedeeltelijk in je verhaal: ik ben 26 en heb (voor nu iig) geen kinderwens, maar vorig jaar ging mijn menstruatie gek doen, ondanks dat ik (ook al zo’n 10 jaar) de pil slikte. Na het stoppen met de pil, afwachten, uitstrijkje, afwachten, onderzoeken is er bij mij ook de diagnose PCOS uitgekomen.
    Hoe je het uitlegt klopt, we maken te weinig aan van een bepaald hormoon om de eitjes goed te laten rijpen. Hierdoor ‘sparen’ we ze op en hebben er dus een heleboel, maar zijn ze niet goed gerijpt. Daardoor is er ook geen eisprong & geen menstruatie. Af en toe is er wel een menstruatie omdat het dan wel ‘lukt’ om een eitje goed te laten rijpen.
    Omdat ik het hele jaar nog maar 1 keer ongesteld ben geweest moet ik mijn menstruatie nu op gaan wekken, of een kuurtje of weer starten met de pil.
    Omdat ik geen kinderwens heb (al weet je het maar nooit natuurlijk zoals je bij jou ziet :)) ben ik weer begonnen met de pil omdat ik de condooms zat werd na die een jaar gebruikt te hebben haha. En anders zou ik een aantal keer per jaar zo’n kuurtje moeten nemen en die kunnen ook best heftig zijn.
    In ieder geval wens ik jou & Jan heel veel sterkte toe in dit lastige traject!
    Veel liefs, Eline

  • Suuz zegt:

    Dankje, Leonie. Voor het delen van je verhaal! Zó herkenbaar voor mij, wij maken deze maand de stap naar de dokter na een jaar. Misschien is er niets aan de hand, maar mijn cyclus is ook vreselijk raar dus dat het daardoor minder makkelijk gaat is een gegeven. Fingers crossed, ook voor jullie! Ik kijk uit naar je volgende post over het goede nieuws! X

  • Jolien zegt:

    Wat goed dat je je zo kwetsbaar opstelt, en zo het onderwerp bespreekbaar maakt. Ik wens jullie sterkte en daarnaast natuurlijk super veel succes. <3

  • Tessa zegt:

    Oh thanks Leonie !! Ik zit nu nog in de fase van elke maand zwangerschapstesten doen en onregelmatige menstruatie. Nog 6 maanden wachten en dan zijn we een jaar verder.

    Maar man .. ik ben zo emotioneel als ik weet niet wat … vermijdt het liefst foto’s van zwangere vrouwen en vind het soms echt even heel lastig. Zo blij dat jij dit deelt

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook