Hey! Vandaag wil ik je bijpraten over ons fertiliteitstraject, want er is behoorlijk wat gebeurd de afgelopen tijd en ik heb er nog maar weinig over verteld. We hebben namelijk onze eerste terugplaatsing gehad! Daarover vertel ik je zo alles – maar eerst even een korte recap van ons traject…
In augustus 2020 kwamen Jan en ik in een fertiliteitstraject terecht; ik heb pcos en daardoor een super onregelmatige cyclus, hij mist zaadleiders, dus moet zaad via een operatie verkregen worden. In update 1, 2 en 3 van project baby vertel ik je daar meer over. We zijn terecht gekomen in een Icsi-traject; een vorm van ivf waarbij Jan z’n zaad en mijn eicellen met elkaar gematcht worden in een petrischaaltje. En die embryo wordt bij mij teruggeplaatst. Daarover ga ik je vandaag alles vertellen.
Mijn vorige blog eindigde ik met de volgende alinea:
“Voor nu is het wachten op de terugplaatsing. In de tussentijd slik ik weer allerlei hormonen en kan ik je vertellen: het is geen pretje. Ik zit in het aller kutste gedeelte van het traject tot nu toe en ben echt KNETTER chagrijnig. Niet leuk voor Jan, maar al helemáál niet leuk voor mezelf. Mijn god, wat vind ik deze periode ruk.”
En daar pak ik ‘m weer op. Op naar de eerste terugplaatsing!
Horror hormonen
Op donderdag 13 mei had ik de eicelpunctie en werden er 22 goede eicellen uit me gehaald. Die werden door een laborant aangeprikt met het zaad van Jan en daaruit kwamen 8 goede embryo’s voort. Deze gingen de vriezer in, omdat ik geen verse terugplaatsing kon krijgen. En dat betekende dat ik even van de medicijnen af was!
Toch begon ik al vrij snel – binnen een week of 2 – aan een nieuw medicijn, dat ervoor zorgde dat m’n cyclus opnieuw startte. Ik weet niet meer hoe dit heet en hoe ik me erbij voelde, maar ik kreeg het een week en een week later werd ik ongesteld.
Deze ongesteldheid is het teken dat je lichaam weer werkt en dus kan toewerken naar de terugplaatsing van een embryo. En dat betekende dat we in een nieuwe fase terecht kwamen. Mijn lichaam moest klaargemaakt worden voor de terugplaatsing en dus ging ik iedere dag weer een nieuw hormoon slikken; dit keer Progynova.
Het begint met één tablet per dag, na een aantal dagen werden het er twee en in de buurt van de 14 dagen werden het er drie per dag. En boy oh boy, wat werd ik chagrijnig van deze pil. Ik kan het het best omschrijven als een pil die werkelijk alle levensvreugde uit me zoog. Ik kon de leukste en fijnste dingen doen (naar het strand gaan, lekker shoppen, m’n huis opnieuw inrichten) en er NIETS van vreugde bij voelen. Dit vond ik de moeilijkste periode tijdens het fertiliteitstraject. Voor het eerst had ik het écht zwaar.
Ook vond ik het wonderlijk om weer te merken wat hormonen in je lijf allemaal bepalen. Ik ben normaal écht een optimist, maar veranderde door dit simpele pilletje in een absolute pessimist. Ik hoorde en zag alleen nog de negatieve kant van alles, terwijl dat écht niet is hoe ik normaal ben.
Op naar het ziekenhuis
Op dag 14 hadden we een afspraak in het ziekenhuis. Dit is het moment waarop je normaal ongeveer je eisprong zou hebben, dus een belangrijk moment om te checken of mijn lijf klaar is voor een terugplaatsing. En dat was het! We planden de terugplaatsing in voor een dag of 5 daarna. Daarnaast kregen we wat info over hoe het traject er na de terugplaatsing uit zou zien.
Super goed nieuws natuurlijk, maar ik hoorde alleen maar de negatieve kant van het verhaal: mocht de terugplaatsing succesvol zijn, dan moest ik nog t/m de twaalfde zwangerschapsweek dit medicijn slikken en drie keer per dag een andere vaginale tablet bij mezelf toedienen. En van dat nieuws was ik echt behoorlijk van de kaart.
Hoe kut is het dat je dan van te voren al weet dat het eerste trimester van je zwangerschap helemaal KUT wordt, doordat je je zo fucking boos en negatief en ellendig voelt door de Progynova. Ja; bij een normale zwangerschap zou dit ook kunnen gebeuren, maar nu wist ik van te voren al hoe ellendig ik me zou voelen. GADVER, wat een kutnieuws.
Maar achteraf viel alles mee. Ik mocht vanaf dag 15 (de dag na het ziekenhuisbezoek) terug naar 1 tablet Progynova per dag en 3x Utrogestan (dat zijn die vaginale tabletten) per dag. In het ziekenhuis vertelden ze me dat ik van deze cocktail me nog slechter kon voelen, maar ook beter. En gelukkig was dat laatste het geval. Gek genoeg voelde ik me weer helemaal mezelf. ZO bizar. Maar zó’n opluchting; ik vond m’n vrolijkheid en positiviteit weer terug. Mannnnnn wat fijn.
De terugplaatsing: een geweldige ervaring
Op 8 juni mochten Jan en ik naar het ziekenhuis komen voor de eerste terugplaatsing. ‘s Ochtends werd ik door het ziekenhuis gebeld en om 2 uur ‘s middags waren we aan de beurt. En deze hele belevenis was van begin tot eind echt ge-wel-dig.
Al op de weg naar Rotterdam waren we helemaal excited; hoe bijzonder dat we heen rijden met z’n twee in de auto en terug gaan met een embryo in mijn baarmoeder. Een soort van met z’n drietjes voor het eerst <3. Toen er ook nog een ooievaar laag over de auto vloog, kon mijn dag niet meer stuk. Dit moest zo zijn.
Eenmaal in het ziekenhuis vond ik het ook helemaal geweldig. Ik moest van te voren veel water drinken en mocht niet plassen en daardoor konden we op de echo mee kijken tijdens de terugplaatsing. En dit alles ging SUPER snel.
We zaten in de wachtkamer (ik moest vet nodig plassen!!) en mochten al snel naar een kamertje komen waar ik mijn onderkleding uittrok. Samen mochten we naar binnen in de behandelkamer, waar voor mij een gynaecologenstoel klaarstond. Er waren 4 mensen aanwezig en ze waren alle vier in opperbeste stemming, haast een beetje jolig. En daardoor waren Jan en ik dat ook.
We grapten wat af, er werd heel duidelijk verteld wat er allemaal werd gedaan én we werden meteen al getrakteerd op goed nieuws: er was één embryo ontdooid en die zag er meteen goed en bewegelijk uit, dus die plaatsten ze terug. Dat betekent dat de andere 7 embryo’s gewoon nog chill in de vriezer zitten, te wachten tot zij aan de beurt zijn.
Het terugplaatsen zelf gebeurt zonder verdoving en ik voelde er ook daadwerkelijk niets van. Er wordt een heel dun rietje in je baarmoeder geplaatst en je kijkt zelf mee via een uitwendige echo – ook wel eens lekker na al die vaginale echo’s steeds.
Op het echoscherm zie je precies een staafje je baarmoeder in gaan met aan het einde een wit lichtbolletje; dat is een bolletje lucht waar de embryo bij zit en zo zien ze op het scherm dat de embryo op de juiste plek geplaatst wordt en blijft zitten als het buisje weer uit je gaat. En dit moment is ZO fuckinggggg magisch. Het was echt echt echt geweldig. We zagen het buisje in me komen, zodra het op de plek zat lichtte het op als een soort vallende ster en toen ging het buisje terug en bleef Petri de Eerste op zijn of haar plek zitten. Echt echt echt geweldig.
En toen konden we alweer naar huis! Niet normaal snel!
Ik las van m’n notities in m’n iPhone nog even alle vragen op die ik had – mogen we seksen (ja), mag ik alles eten wat ik wil (nee, doe alsof je zwanger bent), kan ik surfen (ja) en wanneer weten we meer (als je ongesteld wordt of niet) – en toen gingen we weer naar huis. Met z’n drie. AAAAH! 😀
En dan ben je bevrucht
En dan… ben je dus bevrucht. En doe je alsof je zwanger bent. Ik at als een zwangere, dronk al weken geen alcohol meer, was lief voor mezelf en moest vooral afwachten. En nog steeds slikte ik 1 keer per dag Progynova en nam ik 3 x per dag een vaginale tablet; allemaal om te zorgen dat de embryo gaat nestelen en blijft zitten.
Overigens is die Utrogestan ook niet echt een pretje, want je zit dus 3x per dag met zooi in je ondergoed en op den duur komt alles uit je lekken en het is killing voor je seksleven. Of voor je persoonlijke hygiëne, want ik voelde me de hele dag goor. Maar goed; je moet er wat voor over hebben en ik was allang blij dat ik me mentaal weer helemaal vrolijk voelde <3.
Afwachten
En dan komt er een periode van afwachten. Wachten tot je wel of niet ongesteld wordt. En hoewel alles goed voelde omtrent de terugplaatsing en het écht voelde alsof het zo moest zijn, voelde ik me geen moment zwanger. Totaal niet. Maar misschien komt dat nog, vertelde ik mezelf. Of misschien ben jij gewoon diegene die niets voelt – mijn zus had immers ook nergens last van. Geen gevoelige borsten, geen snelgroeiende nagels, geen misselijkheid, niets.
16 dagen na de eerste terugplaatsing werd ik dan ook ongesteld. Totaal niet onverwacht. Een bevestiging van wat ik de hele tijd al voelde. En gek genoeg voelde het daardoor niet als een teleurstelling. Maar misschien had dat ook met een ander life-event te maken…
Project baby wordt Project Bouwval?!
Ergens lijkt het alsof alles zo moest zijn, want op de donderdag dat ik ongesteld werd, stapten Jan en ik voor het eerst binnen in ons nieuwe huis. We hebben -vrij spontaan en onverwacht – een droomhuis gekocht. Een enorme kluswoning, die de komende tijd heel veel tijd en energie van ons vraagt. En dat betekent gek genoeg, dat de 7 embryo’s die wachten op een terugplaatsing, voorlopig nog even in de vriezer blijven chillen.
Bij een fertiliteitstraject mag je zelf bepalen wanneer je een terugplaatsing wil doen. Ga je bijvoorbeeld op vakantie en komt het even niet goed uit, dan kun je gewoon even een maandje overslaan. Iets waar ik me weinig bij voor kon stellen, tot ik zelf begon met het slikken van dat ellendige hormoon waar ik me zo slecht door voelde. Toen snapte ik opeens als geen ander dat je soms even pauze neemt; dat het soms even niet uitkomt om je totaal ellendig te voelen, als je de keuze óók hebt om het later op te pakken.
Dat gezegd hebbende, voel ik me wel schuldig naar iedereen om me heen en vooral de mensen in het ziekenhuis die steeds zo meelevend voor ons klaarstaan. Maar Jan en ik hebben het er goed over gehad en staan er allebei achter om Project Baby een paar maanden uit te stellen. Én omdat ik me zo slecht voelde door de hormonen van de eerste terugplaatsing, maar vooral omdat het me vet onhandig lijkt om bijna uitgerekend te zijn, terwijl ons klushuis opgeleverd wordt.
Ik ben blij dat ik nog maar 31 jaar ben en dus de luxe voel dat ik nog even kan wachten. Tiet zat, zou je denken. En ik ben heel blij dat we al zoveel embryo’s in de vriezer hebben die elk moment dat wij er weer klaar voor zijn, teruggeplaatst kunnen worden. Neemt niet weg dat ik me schuldig voel én bang ben dat iemand oordeelt dat m’n kinderwens niet groot genoeg is omdat ik “eerst nog ff een huis ga verbouwen en dan pas tijd heb voor een baby”, maar het is wat het is. Er zitten genoeg nadelen aan zo’n fertiliteitstraject en dit is nou net wel ff een voordeeltje; waar we dankbaar gebruik van maken. Bovendien is er de komende maanden dus plek voor iemand anders op de poli. Ik hoop dat die meer succes heeft met de eerste poging dan wij hadden <3.
Over de positieve kant van zo’n fertiliteitstraject gesproken trouwens… Jan en ik zien dus naast de zwaarte van het traject ook echt wel fijne dingen ervan in. Daarover wil ik in de volgende project baby update schrijven. Ik spreek je snel!
Volg mijn leven op Instagram
Daar deel ik dagelijks alles wat ik meemaak in mijn leven. Van stories over thuiswerken, ons fertiliteitstraject, koken, knuffelen met Morris en poes Teddy en DIY projecten in huis, tot m’n outfit of today en heel veel tips om het leven zelf leuk te maken #zelfdeslingersophangen. Je vindt me als @Lterveld op Insta!
Sylvie zegt:
Wauw: wat een ontwapenende, eerlijke blog, geschreven met zoveel positiviteit en energie. Dankjewel hiervoor. Veel succes met bouwen en daarna met project baby. Ik duim voor jullie!!
leonie zegt:
Dank je wel!
Suus zegt:
Heel knap dat je dit zo duidelijk kan verwoorden en dat je mensen toelaat in jullie traject. Per toeval bij jullie uitgekomen en het is bijna eng hoeveel overeenkomsten wij hebben.
Wij gaan dit pad ook bewandelen en het is dan erg fijn dat je hierin jullie ervaringen/tips wilt delen. Dit stelt je gerust of bereid je voor op wat er gaat komen in deze toch onbekende wereld van fertiliteit. Dank je wel hiervoor! Ik wens jullie alle succes!
leonie zegt:
Heel veel succes!
Sabina zegt:
M’n zusje wees me op je blogs. Wat fijn om dit te lezen.. Ik weet nu een beetje wat me te wachten staat en daar had ik behoefte aan! Dank je wel. Ik kan me helemaal vinden in het delen van iets wat stil gehouden wordt. Ik ben een open boek. Mijn vriend zou dit niet kunnen, dus dat respecteer ik.
leonie zegt:
Succes met je traject <3
Rachel zegt:
Die hormonen zijn hels, zeker als je zo rot in je vel komt te zitten.. heel herkenbaar. Momenteel ben ik 32 weken zwanger en voor ons was het ook een groot vraagteken of wij ouders konden worden, uiteindelijk dus gelukt! En heel goed en mooi dat je dit zo met je volgers deelt, doe het op jullie eigen tempo.. al kost dat veel geduld. Liefs en een dikke knuffel!
leonie zegt:
Ah succes met de laatste loodjes!
E zegt:
Wat fijn dat je dit deelt. Ik ga over paar maanden ook dit traject in en vind het fijn om de positieve (en negatieve) dingen er over te lezen
leonie zegt:
Succes <3
Iris zegt:
Wat mooi geschreven, en wat mooi dat je er zo open over bent!
leonie zegt:
Dank je wel <3
CuckooBlue zegt:
Wauw, wat een verstandige keuze van jullie! Ik heb zelf een paar maanden geleden een bouwval omgezet naar een nieuw huis en ik ben nu net 10 weken zwanger, en toen ik las wat je ging doen, icm een zwangerschap dacht ik al: je weet niet waar je aan begint! Ik had het echt niet tegelijkertijd kunnen doen, haha!
En dat hoef jij dus ook niet, superfijn dat je je nu gewoon op 1 ding tegelijk kunt focussen 🙂 Gefeliciteerd met het huis en succes met de voortgang!
leonie zegt:
Dank je wel!
Simone zegt:
Ik vind het juist heel knap en moedig dat jullie deze keuze gemaakt hebben. Een baby verandert je leven. En na alle trajecten hebben jullie ook wel even een break verdiend. En hoe fijn is het als je dadelijk met z’n drietjes in jullie droomhuis kan starten? Heerlijk toch. Voel je niet schuldig naar andere mensen. Dit is jullie leven! Ik hoop dat de volgende poging keihard slaagt!
leonie zegt:
Dank je wel <3
Lisette zegt:
Zo mooi om jullie verhaal te volgen en ik snap alle gevoelens helemaal!
Ondanks dat wij geen fertiliteitstraject hebben gehad, de hele weg naar een zwangerschap toe is zo spannend!
En voel je nooit schuldig over een keuze die jullie samen maken! Helemaal met een kindje, daar wil je alle liefde en tijd aan geven (en een droomhuis om in op te groeien)
Heel veel succes & plezier met de verbouwing.
En een kleintje komt daarna vast snel <3
leonie zegt:
Dank je wel <3
zvj zegt:
Leuke blog! Helemaal prima om even 1 of 2 maanden break te pakken, deden wij ook. Het is heel zwaar en pittig dus even rust niks mis mee. Volhouden en blijf kansen creeeren, het komt goed!
leonie zegt:
<3
Anna zegt:
Wat moedig dat je hier zo eerlijk en open over bent! Zo’n traject zal ontzettend zwaar zijn en is er natuurlijk ook al een hele periode aan voorafgegaan. Tegelijkertijd vind ik het ook wel lastig, of confronterend. Wat betekent dit bijvoorbeeld voor de ingevroren 7 leventjes? Gaat de kwaliteit daarvan nu langzaam achteruit en zijn die straks misschien voor niets gecreëerd? Ik vind het lastig, het ethische aspect rondom ivf/icsi, hoever kunnen of mogen wij als mens nou gaan om leven te “maken” en te bepalen wanneer het goed uitkomt om dat geboren te laten worden? Ik ben daar helemaal niet “tegen”, maar vind wel dat we het niet normaal moeten gaan vinden dat we dit als mens kunnen. Hopelijk wordt dit niet opgevat als kritiek of een oordeel, dat is het namelijk niet, maar meer vragen die opkomen. Veel woonplezier gewenst en wie weet wat de toekomst nog meer voor goeds brengt!
leonie zegt:
De kwaliteit gaat gelukkig niet achteruit. er is laatst zelfs nog iemand geboren uit een embryo van 27 jaar oud ;-). Over het ethische aspect kan ik je niet zo veel vertellen, ik sta daar uiteraard op mijn manier in.
Denise zegt:
Hi Leonie
Weer heel mooi geschreven. Ik vind het fijn dat je ons meeneemt in jouw/jullie belevenissen en eerlijk bent over ups en downs!
leonie zegt:
<3
Ilse zegt:
Wauw! Niets dan respect voor jullie keuzes en overwegingen. En voor de openheid hierin ondanks enige angst voor (onterechte) oordelen van anderen ❤
leonie zegt:
<3
Judith zegt:
Wat een mooie blog! En wat anderen er mogelijk ook van vinden, het is jouw en jullie leven en dat doe je op jouw manier. Bovendien is een verbouwing met een baby ook niet ideaal en dan hadden mensen dat weer sneu voor de baby gevonden of wat dan ook. Doe wat bij jullie past, ik vind het mooi om te lezen dat jullie dat ook doen. Gefeliciteerd met jullie nieuwe project!
leonie zegt:
Dank je wel! <3
Eline zegt:
Wat een fijn verhaal weer. Alleen maar liefde voor jullie.
Ik snap de beslissing voor een pauze nu ook echt hoor. Een “gewoon” stel zou in zo’n situatie toch ook tijdelijk weer even aan de anticonceptie gaan? Waarom zouden jullie dat dan niet kunnen?
Ik wens jullie veel verbouw-geluk en daarna zo veel baby-geluk!
leonie zegt:
Dank je wel <3
M zegt:
Wat mooi geschreven! 🙂 en zeker geen schuldige gevoelens zeg. Als je zonder een traject zwanger probeert te raken kan het ook even on hold worden gezet. Alleen maar goed naar je eigen gevoel te luisteren 🙂
leonie zegt:
Dat is waar <3
Lara zegt:
Geen bijzondere woorden maar gewoon even heeeel veel hartjes voor jullie: ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️!!!
leonie zegt:
Dank je wel <3
Wensmama zegt:
Iedereen doet dit op zijn eigen manier en als het voor jullie goed voelt om eerst jullie droomhuis te gaan verbouwen, dan mag niemand daar over oordelen.
Ik snap als geen ander dat een pauze inlassen soms even het juiste is om te doen. Op naar jullie mooie huis project. En laat die eskimo’s maar rustig in de vriezer wachten tot jullie er klaar voor zijn!
leonie zegt:
dank je wel <3
Nietsie zegt:
Mooi geschreven, en niemand mag je judgen voor wat goed voelt voor jou. 🙂
leonie zegt:
Dank je wel <3