Hey allemaal! Het is begin juni en ik ben alweer een paar maanden verder in mijn fertiliteitstraject sinds de laatste update hier op mijn blog. In de eerste update vertelde ik je dat Jan en ik – door pcos én het gebrek aan zaadleiders – in een fertiliteitstraject terecht zijn gekomen, in update 2 las je dat er van alles mogelijk is, in update 3 vertelde ik over de mesa-operatie van Jan en mijn ervaring met het stoppen met anticonceptie en vandaag wil ik je bijpraten over m’n hormoontraject; van eerste prik tot eicelpunctie.
We zijn beland in een icsi/ivf-traject, wat betekent dat Jan z’n zaad is verzameld en ingevroren, mijn eitjes uit m’n eierstokken worden gehaald en de zwemmers van Jan buiten de baarmoeder ín mijn eicellen worden gestopt, zodat er bevruchte embryo’s de vriezer in gaan. En uiteindelijk natuurlijk in mijn baarmoeder worden geplaatst. Maar zo ver zijn we nog lang niet.
Voordat die hele rollercoaster begint, moet ik aan de hormonen. En daarover wil ik je vandaag alles vertellen.
Vooraf vind ik het nog wel belangrijk om te vermelden dat dit míjn verhaal is; een fertiliteitstraject is voor iedereen anders en iedereen zal het ook anders ervaren. Daarnaast krijgt de een het ene hormoon en de ander een heel ander hormoon en alles heeft een andere uitwerking, dus laat dit verhaal niet je enige bron van informatie zijn. Daarnaast ben ik totaal niet medisch onderlegd, dus ik kan alleen vertellen over mijn ervaring en wat ik heb begrepen uit het ziekenhuis. Klopt er geen snars van wat ik zeg? Laat het vooral even hieronder achter in een reactie. Goed; dan nu de eerste prik…
De eerste prik
Vanwege het icsi proces moest ik aan de hormonen; we begonnen met hormonen die mijn cyclus stil leggen, daarna iets dat zorgt voor de groei van heel veel goed eicellen en daarna iets om een eisprong te veroorzaken. Dan een punctie waarbij de eitjes uit mijn eierstokken worden gehaald en dáárna een terugplaatsing.
Op 21 april mocht ik beginnen met het slikken van een pil (primolut) om m’n eigen cyclus plat te leggen. Ik slikte de pil een week lang 3 keer per dag en voelde er niets van. Helemaal prima. Op 1 mei werd ik ongesteld, geheel volgens planning. En dat betekende dat ik vanaf m’n tweede cyclusdag – 2 mei dus – mocht beginnen met het spuiten van hormonen om de groei van m’n eicellen te intensiveren.
En dat was vrij cool, want dit was tijdens een weekendje weg met mijn gezin; iedereen was er dus gezellig bij toen Jan en ik in een safaritent op een camping in Nederland, de eerste prik zetten. Dit vond ik ZO bijzonder en echt alsof het zo moest zijn. Bovendien viel de prik heel erg mee <3.
Ik moest vanaf dat moment iedere avond een prik Rekovelle in m’n buik zetten. Echt een GEWELDIG hormoon kan ik je vertellen. Man, wat voelde ik me fantastisch tijdens deze hele toestand. Helemaal on top of my game, ik stond iedere ochtend super knap op (vond ik zelf) en was helemaal gelukkig met m’n leven. Echt heerlijk, hahaha. Dit hormoon mogen ze me vaker geven :D.
Vanaf dag 6 van m’n cyclus moest ik ook een tweede prik in m’n lijf jassen; dit keer in m’n bovenbeen. Nu met het hormoon Fyremadel, wat ervoor zorgt dat m’n natuurlijk eisprong uitgesteld wordt. Deze prik was iets minder chill, maar Jan hielp me erbij en als je ‘m langzaam in je been spuit en hard op je huid drukt, is het prima te doen. En verklaar ons voor gek, maar we zongen steeds kinderliedjes tijdens het inspuiten. I know, dit klinkt totaal idioot, maar door een liedje te zingen was ik wat afgeleid van het gevoel dat er een vreemd middel je been in gaat. Het voelt toch gek en de liedjes waren een perfecte afleiding. En ook wel gewoon gezellig 😀 #alleeendjezwemmeninhetwater.
Dit hormonen spuiten heb ik 10 of 11 dagen gedaan. Op de 11e dag moest ik mezelf nog een derde spuit geven: decapeptyl. Dit zorgt ervoor dat m’n eisprong precies gelijk valt met de punctie. Deze spuit kan ik me niet eens meer herinneren, dus ik denk dat het wel oké was, hahaha.
Heel veel echo’s
Voor, tijdens en na het hormonen slikken en prikken hadden we ook behoorlijk wat echo’s; in totaal wel een stuk of 7 of 8? Op dag 2 van m’n menstruatie hadden we een echo om te checken wat de uitgangssituatie is, op dag 8 (8 mei) heb je een echo om te checken hoe de boel groeit. Die echo was vrij fantastisch, want er waren wel 21 eitjes goed aan het rijpen. VET fijn! Dat betekent dat er veel eitjes gehaald kunnen worden tijdens de punctie en dat vergroot het aantal embryo’s die je hebt om terug te plaatsen. Dus dat is top.
Op 11 mei mochten we nog een keer naar het ziekenhuis voor een echo. We gingen er naartoe met opgeheven hoofd; eens even zien hoe het met mijn 21 eitjes is. Helaas kregen we niet heel erg leuk nieuws. Het ging uitstekend met de groei van mijn eitjes; veel té goed zelfs. Er werden 29 eicellen geteld van flink formaat en dat zijn er eigenlijk wat te veel. En te veel eitjes betekent dat de punctie te heftig wordt en de kans op overstimulatie behoorlijk is. Dat leg ik zo even uit.
We hadden allebei niet echt rekening gehouden met het scenario dat er ook teveel eitjes konden zijn en dat de hele boel afgebroken moest worden. Ik was steeds vooral bang dat er te weinig zou zijn…. Hoewel we heel goed rationeel konden bedenken dat dit niet per se vreselijk slecht nieuws was – in het ergste geval zouden we deze poging afbreken en moest ik de volgende maand nog een keer deze hormoonkuur doen met iets minder hormonen (wat niet heel erg is, aangezien ik me GEWELDIG voelde door dit hormoon) – voelde het toch als een teleurstelling.
Dit is dan ook het eerste moment in dit hele traject waar we sinds augustus 2020 in zitten, dat we allebei het gewicht van zo’n traject voelden. Dat je rationeel wel kan bedenken dat het geen wereldramp is, maar je gevoel toch anders is.
‘s Middags zouden we gebeld worden door het ziekenhuis met het oordeel; wel of geen punctie die donderdag erna. Die dag kreeg ik niets gedaan, maar dat hoort bij zo’n traject en daar geef ik mezelf dan ook gewoon de ruimte voor. Die to do list kan morgen ook nog wel afgewerkt worden.
Aan het einde van de middag kregen we het verlossende telefoontje; de punctie gaat toch door. YES.
De punctie
Op donderdag 13 mei meldde ik me in de ochtend in het ziekenhuis. Ik voelde me goed, was niet echt zenuwachtig en had me totaal niet ingelezen, zodat ik het gewoon helemaal over me heen kon laten komen. Dit was wel het eerste moment dat m’n onderbuik wat zwaar voelde; wat ook niet zo gek is, met 29 rijpe eicellen ready to jump.
Wat ik super fijn vond was dat Jan bij de punctie aanwezig mocht zijn. Hij heeft de hele tijd m’n hand vastgehouden en dat was zó fijn en liefdevol <3.
Verder vond ik de punctie ook écht een eitje. Ik kreeg als pijnstiller morfine toegediend (en een lokale verdoving waar ik niets van voelde) en heb daar echt heel lekker op liggen chillen in die stoel. Benen wijd en gaan! 29 eiblaasjes werden er aangeprikt. Soms voelde het een beetje vervelend, maar over het algemeen was het goed te doen. Ik lag voor m’n gevoel gewoon lekker op een heel warm strand te chillen op een fijn bedje met nét een beetje teveel cocktails achter de kiezen. Echt heerlijk die morfine. Ik snap wel dat dit spul vreselijk verslavend is, hahaha.
Wat ik echt heel fijn vond, was dat de verpleegkundige en ivf-arts me helemaal door de ingreep heen praatten en dat ik zelf mee kon kijken op het echo-scherm (zo cool!). Ze vertelden wat ik kon verwachten, wat ze aan het doen waren en op het moment van toedienen van de morfine “dat als je gaat huilen, gewoon laten gaan”. En precies dat gebeurde; echt traaaaanen met tuiten (terwijl ik wel gewoon heerlijk op dat strand lag). En het was zoooo fijn dat ze van te voren hadden aangegeven dat dit kan gebeuren, waardoor ik me echt vrij voelde om alles te laten gaan. God, wat heb ik lekker liggen janken in die stoel. Met m’n denkbeeldige cocktails.
Na de punctie was het feestje helaas snel afgelopen. Op de uitslaapkamer begon de verdoving uit te werken en kreeg ik echt hele erge buikkramp. Ik kan je hopelijk over een jaar vertellen of het echt zo is, maar volgens mij voelde dit als weeën. Intense kramp in m’n onderbuik, in m’n rug, ik wilde wiegen, op handen en voeten zitten, maar eigenlijk hielp niets tegen de pijn. Ja; een beetje wegpuffen. Pfoe, wat een toestand. Hier had ik niet echt op gerekend.
Laat je hierdoor echter niet afschrikken; ik zou het zo weer doen. Bovendien hielp de Naproxen ontzettend goed en was ik de pijn na een week echt alweer compleet vergeten. Oh en de pijn was waarschijnlijk zo heftig omdat er wel even 29 units zijn aangeprikt; in veel gevallen zit het aantal eiblaasjes véél lager dan dat en is het dus veel beter te doen allemaal.
Na de punctie kwam een week van herstel. In de eerste dagen voelde ik me veel slechter dan ik had gedacht en was ik vooral aan de bank en het bed gekluisterd. We maakten nog even een uitstapje naar de spoedeisende hulp omdat ik last had van een lichte overstimulatie, wat inhoudt dat je buik volloopt met vocht, je in gewicht toeneemt en een 6-maanden-zwanger-buik hebt. Je kan hier heel ziek van worden, maar dat was bij mij gelukkig niet het geval. Ik was vooral in paniek over de hele toestand, maar na een bezoekje aan de SEH bleek ik slechts last te hebben van een milde overstimulatie en moest ik gewoon veel water blijven drinken (tegen de 3 liter per dag aan). Na een paar dagen voelde ik me echt véél beter en op de woensdag na de punctie werd ik zelfs al ongesteld; het moment waarop je lijf gewoon weer naar behoren werkt. Dus dat was top.
Al met al vond ik dit gedeelte van het traject voor het eerst echt voelen als een ziekenhuistraject, maar ook nog steeds echt ontzettend goed te doen. Ik sta niet te springen om nog een keer zo’n punctie te doen, maar mocht het nodig zijn, dan is dat prima. Alleen liever niet met meer dan 20 eiblaasjes die worden aangeprikt.
Goed nieuws!
Maar! Voorlopig hoeft deze meid geen puncties meer. Tijdens m’n eicelpunctie zijn er namelijk 29 blaasjes aangeprikt, waaruit ze 22 goede eicellen hebben gehaald. Die hebben inmiddels in een petrischaaltje liggen chillen met het zaad van Jan en uiteindelijk hebben we *tromgeroffel* ACHT goede embryo’s! En die liggen nu allemaal in de vriezer te koukleumen.
Acht is echt geweldig goed nieuws. Niet alleen omdat het mijn lievelingsgetal is sinds forever (toch leuk), óók omdat dat betekent dat onze eerste ivf-poging bestaat uit 8 mogelijke terugplaatsingen. En het zou prima bij de eerste terugplaatsing al raak kunnen zijn. VET goed nieuws dus <3.
Inmiddels zijn we alweer wat weken verder en zijn we ook alweer wat verder in het fertiltieitstraject en de voorbereidingen voor de terugplaatsing. Vanwege de hoeveelheid eitjes en de grote kans op overstimulatie (en hoe ze het in het ziekenhuis steeds heel cool zeggen: je hebt net een marathon gelopen)(leuk dat ik dat toch ook nog eens gepresteerd heb in m’n leven), doen ze geen verse terugplaatsing. De embryo’s liggen veilig in de vriezer, dus als ons toekomstige kind het altijd koud heeft, weten we in ieder geval waar dat vandaan komt.
Voor nu is het wachten op de terugplaatsing. In de tussentijd slik ik weer allerlei hormonen en kan ik je vertellen: het is geen pretje. Ik zit in het aller kutste gedeelte van het traject tot nu toe en ben echt KNETTER chagrijnig. Niet leuk voor Jan, maar al helemáál niet leuk voor mezelf. Mijn god, wat vind ik deze periode ruk.
Al met al lees je dus volgens mij goed dat de hele toestand nogal een rollercoaster is. Maar ik neem er lekker de tijd voor, gun mezelf de ruimte en hou in gedachten dat het voor een mooi doel is. In de volgende Project Baby blogpost praat ik je bij over de eerste terugplaatsing. Geen idee wanneer dat gaat zijn, want ik neem er lekker te tijd voor.
Dank voor jullie lieve berichtjes en tot binnenkort!
Volg mijn leven op Instagram
Daar deel ik dagelijks alles wat ik meemaak in mijn leven. Van stories over thuiswerken, ons fertiliteitstraject, koken, knuffelen met Morris en poes Teddy en DIY projecten in huis, tot m’n outfit of today en heel veel tips om het leven zelf leuk te maken #zelfdeslingersophangen. Je vindt me als @Lterveld op Insta!
Liset zegt:
Super leuk om te volgen! Zijn er nog updates?
J zegt:
Top hoor en super knap en positief.
Wij begonnen ook zo, positief en maakten er een project van. Zo doen wij dat in het leven, er is een probleem en we lossen het op.
Ik hoop voor jullie van niet, maar bij ons was het wel een moeilijke lange weg. Veel verdriet, angst en wanhoop. Ongelooflijke wanhoop, waarom lukt het nu weer niet. Het het heeft een enorme impact op ons gehad. Soms zagen we het niet meer zit, konden we nergens meer vreugde uit halen ondanks de positieve start. Toch hebben we volgehouden, kansen blijven creëren en is het resultaat inmiddels bijna 1 jaar oud 🙂
Dus ondanks alle moeilijke momenten die zijn geweest en nog gaan komen, houd vol!!! En blijf praten met elkaar!
leonie zegt:
Dank voor je eerlijke bericht <3
K zegt:
Heel herkenbaar dit. Ik ga nu op voor de 2e terugplaatsing. Fijn om dit te lezen en je hier open in bent! Voelt minder eenzaam op een bepaalde manier.
leonie zegt:
Succes met het traject <3
Susan zegt:
Wat een proces Leonie, ik ben erg blij voor jullie dat het tot nu toe voorspoedig verloopt. Heel veel sterkte de komende tijd met die lastige hormonen…
leonie zegt:
Dank je wel!!
Mandy zegt:
Lieve Leonie (en Jan)
Zo mooi geschreven de vier project baby verhalen.
Zo mooi dat je dit bespreekbaar maakt. Het is en blijft en lastig onderwerp, net als een miskraam.
Succes met die stomme hormonen.
Lieve groet uit Assen
x Mandy
leonie zegt:
Dank je wel Mandy <3 Super lief om wat van je te horen!!
Marieke zegt:
Ik vind het zo onwijs mooi dat je zo open bent en zoveel wilt delen, ik haal er heel veel steun uit, wetende dat er ‘meer zijn zoals wij’. Zelf vind ik het veel moeilijker om het met mensen te bespreken die minder dichtbij staan (vrienden en familie weten het wel, maar collega’s en kennissen weer niet), maar eigenlijk heb je er veel meer aan dat wel te doen zodat er ook wat meer begrip kan zijn. Ik wens je het allerbeste en hoop zo dat de eerste poging gelijk een mooi baby’tje bij jullie brengt!
leonie zegt:
Jij ook veel sterkte en succes <3
Marije zegt:
Wat een toppers zijn jullie, echt bewondering voor hoe jullie het aanpakken en dat je alles deelt.
Wens jullie alleen maar geluk toe!
leonie zegt:
Dank je wel!
Hèlen zegt:
Heftig! Maar zo tof dat je dit deelt. Ik heb een vraag vanuit oprechte nieuwsgierigheid en niet vanuit kritiek; was het niet mogelijk om Jan zijn zaadcellen bij jou in te brengen? Voordat jullie het ICSI traject in gingen? Ik heb zelf namelijk ook PCOS en hoop dat ik het tegen die tijd als we aan kinderen wel eerst zo kunnen proberen (heb een vriendin dus de zaadjes zullen ook vanuit een buisje in mij komen, haha). Misschien heb je het al wel ergens beschreven maar dan heb ik dat gemist, excuus in dat geval!
leonie zegt:
Dat was niet mogelijk vanwege de mesa-operatie. De zaadcellen die ze daaruit halen moeten altijd in een icsi-traject omdat ze niet sterk genoeg zijn :).
Marieke zegt:
Aah jullie doen het super. Wat een heftige tijd. Maar hopelijk doe je het voor iets moois. Hopen op een voorspoedige terugplaatsing.
leonie zegt:
Dank je wel!
Sinta zegt:
Mooi bericht! Ik heb zelf ook t ICSI traject gehad afgelopen jaar, 5 embryos en ivm overstimulatie ook niet meteen terugplaatsing. 1ste terugplaatsing in januari gehad en nu 5 maanden zwanger ???? hoop dat de eerst bij jou ook meteen blijft plakken! Enne heerlijk die hormonen ja, lekker veel uitwaaien op het strand dan maar 😉 Sterkte komende tijd!
leonie zegt:
Oooh wat een goed nieuws <3 Duimen hier!
Juliette zegt:
Echt heel interessant om te lezen! Dank dat je het met ons wilt delen. Nog wel een vraagje als leek zijnde: waarvoor zijn de hormonen die je nu slikt? En fijn dat Jan je ook steunt! Bijv met de 5cm brede brie ???? te gek’
leonie zegt:
Die zorgen voor goed baarmoederslijmvlies! 😀
Sanne Rongen-Damen zegt:
Jullie doen het kei goed samen! ????
leonie zegt:
Dank je wel <3