De laatste zwangerschapsupdate OOIT

Goedemiddag leuke mensen en welkom bij mijn laatste zwangerschapsupdate OOIT! Ik ontwaak nét uit een middagdutje om je vandaag voor de laatste keer OOIT bij te praten over hoe het met m’n zwangerschap gaat. Het is tijd voor een terugblik op twee zwangerschappen, ik vertel je waarom ik GEEN AOV krijg en 12.000 euro misloop (en hoe jij dat kan voorkomen), hoe m’n suikertest verliep en we kijken terug naar buikupdates van week 1 t/m nu. Lees je mee?

Hoever ben je nu?
Op het moment van schrijven ben ik 35 weken zwanger!

De profi foto’s in deze blogpost zijn gemaakt door Lonneke Noordeloos <3.

Hoe gaat het nu?
Het gaat goed! Er is in 4 weken tijd niet super veel veranderd, behalve dat ik gewoon echt wel moe ben en heel veel last heb van één bilspier/de linkerkant van mijn bekken die helemaal vast zit. Maar spoiler: ik loop er eindelijk mee bij een bekkenfysio en dat lijkt het tot nu toe alleen maar erger te maken hahaha. Nee grapje, dat zal wel aan de klachten zelf liggen – ik heb er echt veel te lang mee rond gelopen en werd dan ook streng toegesproken door m’n bekkenfysio.

Verder heb ik in het ziekenhuis een suikertest gedaan – omdat je vanwege PCOS een verhoogde kans hebt op zwangerschapsdiabetes en die test ging prima en de uitslag was top. Tijdens het ondergaan van de suikertest – je laat op nuchtere maag ‘s ochtends vroeg een buisje bloed afnemen, drinkt dan een ONGELOFELIJK smerig suikerdrankje (vergelijk het met 300ml onverdunde limonade), dan moet je 2 uur op een stoel blijven zitten (niet gaan wandelen, niks eten of drinken) en dan prik je nog eens bloed – kreeg ik allemaal DM’s van mensen die dezelfde test hadden gedaan en VRESELIJK vonden (sommigen zelfs erger dan bevallen) en ik moet zeggen dat het me eigenlijk weer enorm meeviel. Ja het is vervelend om nuchter te zijn en dat drankje is smerig en het is IDIOOT dat je in Spaarne zuid op een oncomfortabel stoeltje moet wachten als hoogzwangere vrouw, 2 uur lang, maarrrrrrr als je ff iets meeneemt dat je goed kan afleiden (werk, een serie, een breiwerkje:P) dan kom je die twee uur wel door. En m’n uitslag was dus goed, dus niks aan het handje. YES!

GEEN AOV
Dan even m’n dieptepunt van de afgelopen weken: ik krijg geen zwangerschapsuitkering van mijn AOV. En dat is zooooo stom, want het gaat in totaal om 12.000 euro die ik daardoor misloop. Waarom? Dat leg ik je uit.

In eerste instantie was het nog spannend of ik die AOV uitkering überhaupt kreeg omdat ik mijn AOV ongeveer een jaar geleden heb afgesloten en mijn bevaldatum nét na die datum ligt en je AOV zwangerschapsuitkering geldt pas als je een jaar lang AOV hebt. Nu was het de vraag of dat ging om je bevaldatum of je uitgerekende datum en als het dat tweede was, dan zat het bij mij goed. Want mijn uitgerekende datum is een paar dagen ná de datum waarop ik mijn AOV een jaar heb. Dus je zouuuuu denken: dat komt goed. Dat dacht ik tenminste.

Tot ik m’n aanvraag ging (dat moet iets van 6 weken voor je verlof?) doen en al snel antwoord kreeg dat ik helemaal geen AOV zwangerschapsuitkering kreeg. Bij mijn AOV verzekeraar is het namelijk zo dat je 16 weken AOV krijgt, MIN je eigenrisicoperiode. En die staat bij mij op 6 maanden. Waarom? Omdat dat heel veel scheelt in je maandelijkse premie en omdat ik wel wat spaargeld heb om de eerste maanden arbeidsongeschiktheid op te vangen. MAAR HALLO, als ik dit had geweten had ik NATUURLIJK die eigen risicoperiode op 0 of 1 maanden gezet en dat na al m’n zwangerschappen en kinderwensen wel aangepast. Ik wist immers, toen ik bezig was het met uitzoeken van m’n AOV, dat ik nog een keer zwanger wilde worden en had het ook expliciet als een van m’n peilers om op te letten bij het kiezen van een verzekeraar.

En het aller stomste van dit alles, is dat ik een adviseur bijna duizend euro heb betaald om me te helpen met het uitzoeken van een AOV die bij me past. Een adviseur die écht goed werk heeft geleverd, want ik heb verder een hele mooie betaalbare AOV waar ik blij mee ben, maar dit éne puntje is echt mis gegaan. En dat is zooooo stom. En ja; het stond in de voorwaarden, maar dat soort wollige documenten van 88 pagina’s vind ik ingewikkeld om te lezen en begrijpen en precies daarom huur je een adviseur in toch – om dat voor je te doen? Nou, dit hebben we dus mooi allebei over ‘t hoofd gezien (hoewel zij anders beweert) en nu zit ik met de gebakken peren. Heel erg kak.

Maar het is niet anders. Ik heb gelukkig gespaard en krijg wel ZEZ-uitkering (NEEM IK AAN???) en moet maar ff wat harder werken dit jaar om toch een goede omzet te draaien om het dure leven met twee kleintjes in Haarlem te bekostigen ;-). Komt wel goed hoor, maar zuur is het wel. Dus mensen: PAS DIE EIGEN RISICOPERIODE AAN!

Kwaaltjes
Dannnn is het tijd voor de kwaaltjesupdate en die is wederom mild: op één ongelofelijk pijnlijke linkerbil en veel maagzuur na gaat het prima met je meid. Oké oké ik lig veel te slapen en ben zélfs naar het logeerbed verhuist omdat dat veel zachter slaapt – wat ongelofelijk ongezellig is, want Jan en ik slapen dus apart – maar verder: niets raars.

Cravings (TW: ik schrijf over kilo’s)
Qua cravings is er ook geen nieuws. Ik moet wel zeggen dat ik tijdens deze zwangerschap echt uitzonderlijk veel chips heb gegeten en ook vrij veel aardbeien, maar nog steeds spreek ik niet echt van enorme cravings. Dat chips vreten vind ik wel interessant trouwens, want ik ben dus tot nu toe pas 10 kilo aangekomen in totaal terwijl ik wel echt ongeveer 3 a 4 zakken chips per week weg eet in mijn eentje. Of naja, met baby in de buik. Godddd, wat lekker.

Oja en ik ben begonnen met het eten van dadels! Niet omdat ik dat nou zo lekker vind, maar vooral omdat er onwetenschappelijke verhalen de rondte doen dat het eten van 5 dadels per dag je baarmoedermond alvast wat weker maakt. Natuurlijk geen idee of het waar is, maar baadt het niet dan schaadt het niet en de vorige keer had ik bij 37,5 week na het spontaan breken van mijn vliezen én 3 cm ontsluiting, al wel een verweekte baarmoedermond. Dus ja; je meid vreet dadels. Met boter of roomkaas, want we moeten het wel een beetje lekker maken XD.

Buikupdates
Dan is het weer tijd voor een buikupdate en omdat het de laatste is, gaan we ff terugkijken naar alle buiken van begin tot eind.

Dit is hoe ik er op het einde bij Morris uitzag (hij kwam met 37,5 weken, dus dit was m’n laatste foto):

Dat was toch wel een stukkie groter dan nu, toch??

Hoe ik terugkijk op mijn zwangerschap
Als laatste leek het me leuk om in deze laatste blogpost over mijn zwangerschap, terug te blikken op mijn twee zwangerschappen en hoe ik het heb ervaren. Ik weet namelijk erg zeker dat dit mijn allerlaatste zwangerschap gaat zijn en dat idee vind ik heer-lijk. Per ongeluk zwanger worden zit er voor mij en Jan niet in wegens vruchtbaarheidsproblemen (#nooitmeeranticonceptie!!) en de wens voor een derde kindje is er bij ons allebei niet. En dat betekent dat het over een paar weken gewoon klaar is. En hoewel ik deze huidige zwangerschap als heel relaxt ervaar, vind ik het idee van nooit meer zwanger zijn ook heeeeeerlijk.

Ergens voelt het best gek om dat zo de wereld in te slingeren. Ik heb immers m’n stinkende best moeten doen om überhaupt zwanger te worden, maar zélfs als het moeilijk lukt om zwanger te worden en je in een heel fertiliteitstraject terecht komt, mag je het zwanger zijn niet per se als je favoriete staat van zijn ervaren. Ik vind het eerder een noodzakelijk kwaad, om eerlijk te zijn.

Mijn eerste zwangerschap ervaarde ik heel donker; ik voelde me eigenlijk de hele zwangerschap ontzettend lelijk, een vaatdoek, futloos, grauw en was heel erg mijn vrolijke zelf kwijt. Ik baalde ervan dat ik niet kon of wilde eten waar ik normaal gek op ben, vond uit eten gaan (mijn grootste hobby!) een crime, zat op alles en iedereen te zeuren (en vond dat vooral zelf heel irritant aan mezelf) en had moeite met het feit dat je lichaam niet meer van jezelf is.

De uiterlijke veranderingen kon ik goed hebben – ik vond het prima om zwaarder, dikker en groter te worden, maar vond het mentaal gewoon heel zwaar om m’n lijf in het teken te zetten van iemand anders. Ook al hou je vanaf dag 1 ongelofelijk veel van het kleine wezentje dat in je groeit. Ik, die meid die zich vrijvocht om haar leven zo in te richten dat ik zoveel mogelijk dingen doe waar IK blij van word – mocht en kon opeens van alles niet omdat mijn lijf gedeeld werd met een ander. Minder kunnen klussen, minder kunnen werken, minder ver kunnen lopen, minder energie om alles uit de dag te halen, minder genieten van eten. Dat vond ik helemaal niet leuk aan mijn eerste zwangerschap.

Mijn huidige zwangerschap is echter een COMPLEET andere beleving. En ik weet zeker dat dat niet ligt aan het feit dat ik het een tweede keer meemaak en dingen dus niet per se ‘nieuw’ zijn of ik de eerste keer ‘gewoon moest wennen’. Het grootste verschil merk ik als ik in de spiegel kijk; waar ik in mijn eerste zwangerschap altijd een afgevlakte Leo zag – áltijd als ik naar mezelf keek – voel ik me deze zwangerschap juist echt een totale eindbaas in de spiegel. KNAP jonge, hahaha. Dit moeten echt de hormonen zijn die aan het werk zijn, want ik denk letterlijk iedere keer ‘zooo, jij mag er wezen’ en dat is ook niet per se mijn normale staat van zijn. Maar lekker is het wel.

En man, wat sta je dan anders in je dag. Sowieso heb ik deze zwangerschap amper last van kwaaltjes of cravings, voelt het helemaal niet zo alsof mijn hele lijf en leven is overgenomen door de zwangerschap en vergeet ik zelfs de helft van de tijd dat ik echt zwanger ben. Uit eten gaan is gewoon nog mijn grootste hobby en hoewel het medium cool is dat ik de helft van de kaart niet kan bestellen, staat er nog genoeg lekkers op de kaart waar ik me prima mee vermaak deze 9 maanden. ZO’N verschil met de vorige keer!

Het enige waar ik moeite mee blijf hebben, is het feit dat je minder kan op een dag. Maar dat vond ik de vorige keer echt een gevoel dat OVERAL op drukte; dat er NIETS van Leo overbleef doordat alles werd overgenomen door de zwangerschap. Nu is het meer het gevoel van; shit, wéér m’n energie verkeerd ingeschat – blijkbaar kan ik niet én een kast schilderen én een muurtje behangen in mijn eentje en ook nog ff m’n werk doen, de boodschappen regelen en avondeten koken op één dag. Maar het goede nieuws is: deze zwangerschap gaat zó snel, dat het ook allemaal snel weer terug bij het oude is. Oók omdat ik nu weet hoe snel die laatste weken gaan én hoe snel de newbornfase gaat. En dan heb ik m’n lijf na een aantal maanden eindelijk weer voor mezelf. Ook al duurde dat bij Morris 11 maanden en ik weet ook écht wel dat er nog een pittige periode aan zit te komen, ik sta er gewoon veel lichter in. En dat is heerlijk!

Ik kijk dus terug op echt een hele chille zwangerschap die voorbij is gevlogen. Genieten kan ik nog steeds niet echt van het zwanger zijn – ik begrijp gewoon écht niet zo goed waar mensen het dan over hebben. Natuurlijk vind ik het heerlijk om ons babytje te voelen in mijn buik, maar verder dan dat….?

De komende weken hoop ik dat m’n kleintje nog lekker even blijft zitten, want ik vind het echt prima te doen deze zwangerschap en hoop echt dat ik nog even een paar weken kan niksen voor de drukte losbarst. Maar als dat niet zo is, ook oké.

En daarna: moeder van twee kleintjes. Oh ik heb zó’n zin in de komende tijd. Ik heb zin dat baby 2 er is, dat Jan en ik allebei drie maanden vrij zijn, dat Morris voor het eerst z’n kleine broertje ontmoet, dat we de zomer lekker met z’n vier zijn, dat ik op pittige dagen een wijntje open kan trekken, dat ik ALLES weer kan en mag eten waar ik zin in heb, dat het kindje op z’n eigen – zorgvuldig ingerichte – kamertje gaat slapen, dat we voor het eerst naar het strand gaan met z’n allen, dat we een minivakantie in Drenthe gaan proberen met z’n vier, dat Ted ‘s nachts bij iedere nachtvoeding weer om brokjes komt smeken (ook zijn verlof) en om Jan weer met klein babytje te zien. Oooooh wat heb ik er zin in. Nog een week of 5 hopelijk. En dan gaat het échte genieten weer beginnen. Oké, oké, na een intense kraamperiode, want ik weet nog wel van de vorige keer dat dat ook niet per se de roze wolk is die je in films en series voorgehouden wordt. Maar toch: zin in.

En dan was dit de laatste update schatten! Vanaf 3 juni ga ik met verlof en ik ben van plan om vanaf september weer podcastopnames te gaan maken en vanaf oktober ook de rest van m’n werk weer op te pakken. MAN, wat klinkt dat ver weg. Tussendoor blijf ik wel actief op instagram en misschien vind ik ook wel ergens zin om m’n bevallingsverhaal eerder te delen dan pas in oktober, maar we gaan het wel zien. De komende periode staat er maar één ding op de planning en dat is zorgen voor mezelf, m’n kleintje(s) en liefdevolle tijd doorbrengen met m’n gezin. Ik spreek jullie na al m’n avonturen in luierland parttttt two!

Volg mijn leven op Instagram
Daar deel ik dagelijks alles wat ik meemaak in mijn leven. Van stories over thuiswerken, ons fertiliteitstraject, koken, knuffelen met Morris en poes Teddy en DIY projecten in huis, tot m’n outfit of today en heel veel tips om het leven zelf leuk te maken #zelfdeslingersophangen. Je vindt me als @Lterveld op Insta!