Hallo schatten en welkom bij mijn dagboek van dinsdag 9 januari. Ik ben begonnen met schrijven, maar weet eerlijk gezegd zelf ook nog niet wat ik je vandaag ga vertellen. Wordt het een terugblik op twee weken kerstvakantie, waarover ik je nog niets verteld heb maar wat je wel uitgebreid hebt kunnen volgen via Instagram? Wordt het gewoon een dagboek over de afgelopen dagen zoals altijd, maar heb ik dan niet te weinig te vertellen omdat ik bijzonder weinig heb uitgevreten? Of wordt het een soort van vooruitblik op het komende jaar? Een terugblik op heel vorig jaar? Echt geen idee. Of zullen we gewoon een beetje van allemaal doen? Ja! Waarom niet!
De kerstvakantie
M’n kerstvakantie was heerlijk en duurde voor m’n gevoel een maand. Het was precies wat ik nodig had, want voor de vakantie voelde ik dat ik toe was aan wat rust en tijdens de vakantie ben ik me op een gegeven moment wel echt gaan vervelen, dus dan weet je dat je genoeg rust hebt gepakt.
In het begin van de kerstvakantie begon ik weer wat op te krabbelen van een maand lang ziek zijn. Op de eerste vrijdagavond van de vakantie gaven Jan en ik een diner voor 9 vrienden en dat was echt geweldig. Wat een fantastische avond met m’n besties en aanhang en wat was het eten goed gelukt! Dit was ook de eerste avond (/dag) in weken dat ik me weer fit voelde, zó fijn! Het was de start van de Kerstmarathon van dit jaar.
Op zaterdagavond vierden we Kerst met z’n drieën hier thuis. Ik schrijf trouwens avond, maar bedoel meer einde middag, zodat Morris er nog gezellig bij kon zijn. Zoals het kennelijk gaat als je kinderen krijgt, waren de meeste cadeautjes onder de boom bestemd voor Morris. Hoewel Jan en ik een streng cadeau-beleid hebben richting ouders en vrienden (max één cadeau voor Morris, want anders krijgt hij veel te veel en dat vinden we onzin), vielen we zelf al direct door de mand door allemaal leuks voor ons kleine schatje te kopen.
Van Jan kreeg Snor hele vette Nikes en een speelgoedset van Lovevery (wat we allebei wel een beetje overpriced vonden voor wat het was). Ik gaf wollen rompers, pyjama’s en een slaapzak én kocht een brie-knuffel voor ‘m. Van Jan kreeg ik de beste pizzasnijder die er is (love it) en twee paar hele vette schoenen, die helaas allebei te klein waren en nog geruild moeten worden. Ik gaf Jan op mijn beurt z’n nieuwe favoriete parfum en een geweldige messenslijper van het merk Horl, maar die laatste kwam uiteindelijk pas een week na Kerst op de deurmat geleverd. Zo kwam het dat na een avondje cadeau’s uitwisselen ik op de bank zat met een pizzasnijder, Jan met parfum en Snor bedolven was onder allemaal leuks, haha. En dan vooral spelen met het inpakpapier. Hahaha. Maar! Het was heerlijk, een vét fijn moment met z’n drie in de hele Kerstmarathon.
Op zondag vierden we Kerst met mijn familie bij m’n zus thuis. We kookten voor het eerst met de Sousvide set van m’n zwager en maakten een recept uit het Sousvide boek van Bas Robben en dat was echt het einnnnnnde. Verder was dit ook echt een hele gezellige Kerst met z’n allen bij elkaar.
De volgende dag sjeesden we weer van Groningen naar Haarlem voor Kerst met vrienden Paul & Kyr. Omdat Jan en ik inmiddels al behoorlijk uitgeblust waren, nam Kyra het hele diner op zich en kookte de sterren van de hemel in onze keuken. Daarna zijn we met z’n vier op de bank geploft om de slechtste Kerstfilm van dit jaar te kijken: Family Switch.
Ondertussen voelde ik me trouwens nog kiplekker, maar ‘s nachts ging het mis. Buikgriep deed z’n intrede – opgepikt in Groningen – en m’n tweede Kerstdag viel in het water. Jan en Morris vertrokken naar Lemmer voor Kerst met zijn familie en ik heb de hele dag op het toilet doorgebracht, afgewisseld met kreunend en zelfmedelijdend in bed of op de bank liggen. M’n dieptepunt van 2023? In m’n broek kakken op tweede Kerstdag en dan ook nog alleen thuis zijn en voor jezelf moeten zorgen, terwijl je geliefdes samen Kerst vieren. Abrupt einde van de Kerstmarathon, hahaha.
Na één dag buikgriep krabbelde ik eindelijk uit het zieke lijf van de afgelopen weken en begon ik me weer fit te voelen. God, wat is dat een verschil zeg; als je opeens weer wat energie hebt op een dag. Mijn hemel. Alsof ik de hele maand december als schim heb geleefd, zo voelde het. Tijd om nog weer eens even wat te maken van de Kerstvakantie!
De dagen tussen Kerst en Oud en Nieuw stonden vooral in het teken van Borrelen, Badderen en Baby-knuffelen. We voerden weinig uit, aten gezond, sliepen uit en deden het rustig aan. Echt een langzaam leven en het was super fijn.
Op 31 december was ik de hele dag weer helemaal emo. Zoals altijd, maar dit keer nog een beetje extra doordat er ook nog een Ongesteldheid From Hell z’n intrede had gedaan in mijn baarmoeder en humeur. Prima, kan er ook nog wel bij.
Tijdens de afkondiging van Top 2000-song Tears in Heaven stond ik met Tears in de Kitchen omdat dit nummer kennelijk is geschreven voor zijn zoontje dat op vier jarige leeftijd een auto ongeluk kreeg? Hou op hoor.
‘s Middags zat ik met Morris op het kleed te spelen en biggelden opeens de tranen over m’n wangen omdat dit ‘het laatste momentje met z’n drie is vandaag’, waarop Jan terecht antwoordde; “Maar Leo, morgen is het gewoon een nieuwe dag hè?”. Oja. Nou goed; de tranen stroomden al.
Aan het einde van de middag was het tijd voor onze jaarlijkse oudjaarsdagtraditie: champagne drinken bij de ondergaande zon op het strand. M’n favoriete moment van 31 december, ieder jaar. Het eerste jaar -2019 – dat we dit deden stonden we nog hoopvol te kijken naar het komende jaar – misschien zou ik wel zwanger worden! In 2020 stonden we er heel anders bij; de wereld was op een rare plek in de corona pandemie en wij zaten middenin een fertiliteitstraject. Nog steeds hoopvol om zwanger te raken in het volgende jaar. Het jaar erop – 2021- hadden we opeens een bouwval gekocht en wisten we dat het jaar vooral in het teken zou staan van verbouwen en misschien het traject wel weer oppakken? Het jaar daarop – 2022- stonden we daar voor het eerst met z’n drie. Morris nog veilig en warm in mijn buik, ín mijn glitterbroek, maar we wisten wel; 2023 wordt het jaar dat we ouders worden. En dat werd het. Dit jaar stonden we er voor het eerst écht met z’n drie. Met onze lieve vrienden en champagne en oesters en weer geen ondergaande zon wegens kutweer. Maar dat mocht de pret niet drukken. Wat is dit toch een ontzettend fijn moment om terug te kijken op het afgelopen jaar en vooruit te kijken naar een nieuw jaar. Op een vrolijk 2024!
Hoe was 2023?
2023 was voor mij wel echt het jaar van Morris. Wat ook niet gek is, want een kind krijgen is nou eenmaal een hele gebeurtenis. Maar ik heb echt het gevoel dat ik niets anders heb beleefd of gedaan dan een kind krijgen en wennen aan m’n nieuwe rol binnen dat leven.
Ik vond dat het jaar ontzettenddddd snel is gegaan en tegelijkertijd, als ik bedenk dat ik de eerste 3,5 maand nog zwanger was, dan lijkt dat ook alweer een paar jaar geleden. Ik heb genoten van alle kleine en langzame momenten met Morris en heb ook genoten van hoe snel het allemaal ging en dat hij nu al 8,5 maand is. Ik prijs me een ongelofelijke geluksvogel met Snorremans; het is zooo’n vrolijk kindje en we doen het zo ongelofelijk goed met z’n drie (of eigenlijk vier, want ook Ted is een eindbaas in het wennen aan z’n nieuwe rol in ons huishouden).
In alle eerlijkheid vond ik het ook wel een jaar waarin ik meer ontevreden was dan in andere jaren. Ontevreden over de rolverdeling tussen Jan en mij, terwijl ik echt een partner heb die ontzettend zijn best doet op de 50/50 verdeling van de taken. Ontevreden over m’n lijf (niet de looks, wel het functioneren) en hoe lang zo’n zwangerschap en het herstellen ervan duurt; ik ben lichamelijk nog steeds niet de oude en heb allerlei kwaaltjes waar ik helemaal geen zin in heb. Ontevreden over wat ik kan doen in een dag – waar ik voorheen van hot naar her rende en allemaal leuks deed de hele dag, was 2023 veel geremder en het lukt me maar moeilijk om daaraan te wennen.
Tegelijkertijd vind ik het een enorme rijkdom dat we nu een gezin van drie zijn en dat het zo goed gaat. Ik vertel mezelf dat het tijd kost om eraan te wennen, dat we onze mojo wel vinden en dat ik gaandeweg gewoon zoveel mogelijk moet genieten en blij zijn met wat er is. En dat ben ik ook echt. Maar dat neemt niet weg dat die andere, lelijkere kant – die ontevredenheid – er wel ook steeds is. Waar ik voorheen juist zo ontzettend goed was in zelf de slingers ophangen, heb ik die vibe nog niet gevonden met z’n drie. Ik zie nog teveel beren op de weg en vind het opeens veel ingewikkelder om uit m’n comfortzone te stappen. Terwijl dit júist mijn talent is. En het ligt echt helemaal aan mezelf; Morris is het leukste kindje dat ik me kon wensen en ik ben ontzettend blij met hem en hoe hij is. Jan is ook top en echt m’n steun en toeverlaat in deze bui. Het is echt ik die mezelf in de weg zit om op avontuur te gaan.
Maar goed, alles op z’n tijd. Misschien is het ook wel iets hormonaals, dat ik het nog niet zo beleef. Want als ik écht goed terugkijk naar wat we al hebben gedaan met ons kleintje in één jaar tijd, dan zijn we echt vet goed bezig. Twee campervakanties terwijl we dat nog nooit hadden gedaan, fotoshoots voor de krant, uit eten met z’n twee en met z’n drie, we gingen naar Lowlands, klusten een hele buitenkeuken in elkaar, ik behaalde m’n hoogste omzet ooit ondanks 10 weken zwangerschapsverlof, we zwommen in zwembaden en meertjes, dronken koffietjes buiten de deur, ik toverde het washok om tot wasparadijs, we aten in een sterrenrestaurant, legden twee groendaken aan in #casaripperda, gingen op avontuur op de bakfiets, kochten de grootste kerstboom ooit en hostten een kerstdiner voor 11 man. En ik genoot van al die momenten. Count your Blessings, Leo. Count your Blessings.
Hoe wordt 2024?
Voor 2024 hoop ik op meer avontuur en vrolijkheid. Ik heb zin om voor werk weer even uit m’n comfortzone te gaan. Ik ben aan het nadenken om een boek te schrijven – al op heel korte termijn-, ik wil écht iets meer gaan doen met m’n kunst & creatieve diy-projecten, ik zou graag een nieuwe podcast maken. In huis wil ik nog wat ruimtes aanpakken (de trapkast stucen, een vensterbank-ombouw maken in botergeel en de piano+muur in de keuken pimpen) en de buitenkeuken moet nog af. Ik wil op reis met mijn schatjes; met de camper de natuur in, met een rugzak waar Morris in kan en dan wandelen in ruige landschappen. Ik wil vaker naar het strand en me fysiek beter voelen. En bovenal wordt dit het jaar waarin we het traject weer gaan opstarten. Ja mensen, we gaan er voor. We weten nog niet precies wanneer, maar we reizen dit jaar zeker weer af naar Rotterdam om te proberen of de zeven embryo’s die we nog hebben, kunnen leiden tot een broertje of zusje voor Morris.
Tijdens de jaarwisseling hebben Jan en ik – gewoon met z’n twee thuis, terwijl Morris door al het vuurwerk heen sliep en Teddy schuilde onder ons bed op de slaapkamer – geproost op een vrolijk 2024. En dat hoop ik echt van dit jaar. Dat ik zelf meer geniet van de dingen, of naja misschien is het niet eens meer genieten want dat doe ik wel, maar vooral minder ontevreden zijn. Omdat dat zó onnodig is en zo lelijk. Maar het nou eenmaal wel op de achtergrond aanwezig, dus ik wil het wel gewoon eerlijk benoemen. Maar goed; dit jaar hoop ik weer meer te genieten.
Ik hoop op een vrolijk 2024, dat mijn humeur vrolijk is, dat ik de mensen om me heen vrolijk maak. Dat Morris zo vrolijk blijft als hij is, want ohhh hij is één groot bolletje vrolijkheid, zó fijn <3. Dat de wereld een vrolijkere plek wordt – dat vooral zo snel mogelijk een einde komt aan het bombarderen van kinderen (en volwassenen) met veel te weinig tegenspraak van wereldleiders. Dat de zon maar veel mag schijnen dit jaar. Dat het beter gaat met de gezondheid van m’n naasten, want op dat front hebben we wel even genoeg shit meegemaakt het afgelopen jaar/jaren (maar daarover schrijf ik niet want het gaat over andere mensen dan ikzelf en dat vind ik privé).
Op naar veel etentjes met vrienden. Veel barbecues in de buitenkeuken. Veel zon in de tuin. Veel stranddates. Af en toe surfen. Veel reisjes. Veel natuur. Grote en kleine avonturen. Veel lekker eten en meer inspiratie voor gezond avondeten dan het afgelopen jaar. Op een vrolijk 2024. Daar heb ik zin in <3.
In een podcast die ik luister hadden ze het over een lijst maken van 24 leuke dingen in 2024. Ik ben nog bezig met mijn lijst maar er staan al random dingen op als ‘fatsoenlijk eyeliner leren zetten met een goede waterproof eyeliner’ en ‘eindelijk een goed passende beha vinden door een bezoek te brengen aan de superbra store in Rotterdam’. En ik wil deze blog hiermee eindigen; dat het best wel leuk is om een lijstje te maken met 24 dingen die je dit jaar wil doen die je plezier geven. Dat kunnen kleine dingen zijn als ‘zelf een curry maken from scratch’ tot grote dingen als ‘een reis door Japan’. Ik noem maar wat. Als jij er maar vrolijk van wordt. Alles om dit jaar een vrolijk jaar te maken <3.
Ik ben in ieder geval uitgerust uit de Kerstvakantie gekomen en heb weer allerlei ideeën voor het nieuwe jaar. En ik neem jou natuurlijk gewoon weer iedere week mee in al die avonturen, groot en klein. Op dinsdag en vrijdag praat ik je bij over mijn belevenissen, en dat begon vandaag. Ik hoop dat je het leuk vond om m’n terugblik en vooruitblik te lezen en kijk er naar uit om je ook dit jaar weer mee te nemen in m’n dagboeken. Dank je wel voor het lezen – nu, het afgelopen jaar en de komende tijd – en ik spreek je vrijdag weer. <3.
Volg mijn leven op Instagram
Daar deel ik dagelijks alles wat ik meemaak in mijn leven. Van stories over thuiswerken, ons fertiliteitstraject, koken, knuffelen met Morris en poes Teddy en DIY projecten in huis, tot m’n outfit of today en heel veel tips om het leven zelf leuk te maken #zelfdeslingersophangen. Je vindt me als @Lterveld op Insta!
Geef mijn nieuwste boek cadeau aan jezelf of een zwangere in je omgeving!
Onlangs kwam mijn 6e kookboek uit en dit keer eentje voor baby’s! Gewoon wat mijn baby ‘s avonds eet is een ideaal boek voor jonge ouders met kindjes tussen 4 maanden en 1,5 jaar. Met 50 recepten en heel veel tips en informatie helpt het boek je te starten met vaste voeding voor je kleintje én biedt het inspiratie voor het eerste levensjaar (en net even daarna). Bestel het boek op Bol.com, vraag ernaar in je lokale boekhandel of koop het hier direct bij mijn uitgeverij (dan houd ik er het meeste aan over). En niet vergeten: GEEF HET CADEAU!
Hey Leo, waarom heb je het gezicht van Morris eigenlijk verborgen?
Nou; er zijn best wat mensen die dit dagboek lezen of mij op Instagram volgen en ik vind het een veiliger idee dat die grote massa mensen m’n baby niet kan herkennen. En natuurlijk vind ik het SUPER jammer ook, want het liefst laat ik z’n vrolijke gezichtje de hele dag aan iedereen zien. Maar met veel volgers weet je gewoon niet echt wie er allemaal mee zitten te kijken met welke motieven en dan vind ik het fijner om op deze manier iets meer grip op die situatie te hebben. De eerste drie maandjes mocht iedereen meegenieten en sinds dien is z’n gezichtje online alleen te zien voor mensen die we kennen. Ik hoop op je begrip daarin en vertrouw mij als ik zeg dat onder die geblurde blokjes steeds een HEEL vrolijk kindje verstopt zit :D.
Maaike zegt:
Hi Leonie,
Ik lees je dagboeken altijd met veel plezier. Jouw eerlijke benadering hierin maakt deze blog oprecht. Mooi dat je jezelf durft bloot te geven met je eerlijkheid over ontevreden. Heel herkenbaar!
Ik kijk uit naar de volgende dagboeken!
Groetjes,
Maaike
leonie zegt:
Dank je wel, super leuk om te lezen!!
Mieke zegt:
Wat een mooie, eerlijke blog. Ik ben gezegend met 2 kinderen waarvan de jongste net 9 maanden is en herken me echt in wat je neerschrijft. Het is ook niet niks, zo’n mensjes op de wereld zetten, voor hen verantwoordelijk zijn en dat ongelooflijk goed willen doen terwijl je zelf herstellende bent/moet wennen aan die nieuwe levensfase.
Je schrijft heel ontwapenend, heel open. Ik vind je enorm talentvol. Ik wens je al het moois toe in 2024. Liefs
leonie zegt:
Dank je wel Mieke, echt een super lieve reactie om te lezen! <3 <3
Mischa zegt:
Ben heel benieuwd naar de podcast over 24 leuke dingen in 2024. Wil je die delen?
Susan zegt:
Ik denk dat het Damn Honey is, op degroenemeisjes.nl kun je er ook over lezen.
leonie zegt:
Ja! Damn Honey podcast ism De Eeuw van de Amateur!
Suzanne zegt:
Hoi Leo,
Ik herken je blog heel erg! Mijn tweede is nu 5 maanden en mijn dochter 3 jaar en ik heb het gevoel alsof ik niet besta. Bij mijn dochter heeft het ruim 1,5 jaar geduurd voordat ik weer de oude was en toen was ik vrij snel weer zwanger. 🤣
Maar het komt echt wel weer. Ik voel ook heel erg je rolverdeling verhaal; ik heb echt een topvent maar ik heb het idee dat ik alles alleen doe (tbf we zitten midden in een verbouwing, verhuizing en sterfgeval dus ik ben echt een emotioneel wrak).
Maar het komt echt goed! ❤️
leonie zegt:
Sterkte met de verbouwing én verhuizing én verlies. Pittige tijd, kan ik me voorstellen!
A. zegt:
Wat een mooi en eerlijk dagboek. Ik kan mij je gevoelens heel goed voorstellen. Het mogen verwelkomen van een kindje is prachtig, maar ook enorm intens en een nieuwe weg vinden voor jezelf, binnen je relatie en binnen je gezin. Om nog maar te zwijgen van de impact van de hormonen. De 9 maanden op, 9 maanden af is denk ik voor veel vrouwen wel van toepassing (als het niet langer is dan 9 maanden af).
Tears in Heaven is geschreven door Eric Clapton n.a.v. het overlijden van zijn 4 jarige zoontje.
Zijn zoontje is om het leven gekomen doordat hij uit het raam van een wolkenkrabber is gevallen vanaf de 53e verdieping :'(
Laura Thunnissen zegt:
Herkenbaar hoor Leo! Dat had ik ook met de geboorte van onze dochter (nu bijna 4). Hoort er een beetje bij. Maar het wordt steeds makkelijker de verzorging enzo.. Het eerste jaar is echt intens.
leonie zegt:
Dank je wel voor je reactie <3
Saskia zegt:
Lieve Leo, wat een trip down memory lane als ik je eerlijke woorden lees. Mijn kids zijn inmiddels een heel stuk groter (13 en 11) maar dit is zoooo herkenbaar van hun babytijd. Geef het tijd. Echt, het komt goed. Je vindt het allemaal weer terug, vindt jezelf weer terug. Je doet het super! 😘
leonie zegt:
Ah wat goed om te lezen dat je het na al die jaren nog herkent <3 Echt iets van alle tijden dus!
M zegt:
Het is niet lelijk maar realistisch. 50/50 taakverdeling is goals en een fantastisch streven maar lastig vanuit je rol als nieuwe zorgende mama. Mijn ervaring is dat je naarmate je kinderen ouder worden meer naar die verdeling toegroeit. Je hormonen zijn een keer weer zen de ontwikkeling van je kindje gaat langzamer en je komt met je kindje en partner in een flow. Geef het tijd, wees eerlijk en maak elke week een takenlijstje betreft baby als dat je helpt meer balans te geven. Ik deel met mijn partner een “overload” lijstje daar knal ik alles in wat mijn hoofd bedenkt als to do’s op elk random moment en daar kan hij dan weer in kijken om mijn “last” te verlichten. Geeft mij een helder hoofd en hem inzicht in mombrain (adhd thru the rooooof) en hoe hij mij kan helpen.
M zegt:
*Through the roof uhum…
leonie zegt:
Thanks voor deze eye opener dat zo’n verdeling ook gewoon in ontwikkeling is! <3
Iris zegt:
Hi Leo, ook ik als mama voelde me geroepen om te reageren. Ik herken mezelf volledig in je verhaal. Over het wennen, de ontevredenheid etc.
Onze dochter sliep dit jaar pas door toen ze ruim 1,5jr oud was. Na een maand doorslapen, voelde ik me eindelijk weer een beetje mezelf worden (sinds mijn zwangerschap dus) en kwam die tevredenheid ook weer terug.
Onderschat dus ook niet wat slaaptekort met je doet (nog even los van de hormonen en het ontzwangeren).
Super tof wel dat jullie weer een nieuw traject starten dit jaar! Ik duim voor jullie!
Liefs!
leonie zegt:
Haha ik heb dus niet heel erg slaaptekort want Morris slaapt behoorlijk goed 😀 Maar zelfs dan kunnen deze gevoelens er zijn 😀
Aukje Wouters zegt:
Hi Leonie, Jeetje, deze blog is zo herkenbaar. Ik ben een trotse mama van een 5 maanden oud meisje en ook als zzp’er (freelance sommelier en wijn docent 🍷) en bezig bijtje 🐝 na 7 weken weer begonnen met werken en herken me zó. Het leven is een mix van keihard genieten van het allermooiste, liefste meest kostbaarste bezit, maar ook soms zó onzeker en ontevreden zijn met dingen die niet meer gaan of moeilijk gaan. Dat kan sporten zijn, een bepaald werkdoel behalen of gewoon de puf en energie hebben iets tofs te gaan doen met een groep vrienden want hallo daar zijn ze de duizend beren; wie blijft er bij De Meid, hoe regelen we het, wat als ze huilt, wat als zus wat als zo ? Dankjewel voor het schrijven, ik ben niet de enige. En count ook mijn blessings maar herken me in het verhaal dat het zwaar is soms, en ik proost mee op een vrolijker zorgelozer 2024 met onze kleine smurfjes. santé 🥳♥️🙏🏼😘💗💗💗💗
leonie zegt:
Dank je wel voor deze fijne reactie <3 (en wat een vette baan!!)
Liza zegt:
Hee Leo,
Ook prima toch om af en toe ons wat ontevredener te voelen. Met of zonder kind, die gevoelens maakt ons juist mens.
Dat suddert wat en als het te lang duurt kom je weer in beweging om de puzzel weer opnieuw te leggen. Elke dag dankbaar en tevreden zijn is ook zo eentonig 😉
leonie zegt:
Heb je ook helemaal gelijk in. Wat een lekkere frisse blik!!
Leentje zegt:
Wat een ontzettend mooie en eerlijke terugblik. Met veel tranen gelezen, want herken me zó in wat je schrijft over die ontevredenheid, die je helemaal niet wílt voelen omdat je rationeel wel weet dat je een gezegend mens bent. Het raakt me enorm en denk dat je hiermee precies hebt omschreven wat ik – en vast ook heel veel andere verse mama’s en papa’s – al die tijd heb gevoeld maar voor mezelf niet helemaal wilde erkennen. Dank je wel daarvoor <3
Op een heel gezond en gelukkig 2024 met jouw mooie gezin!
Aukje Wouters zegt:
♥️♥️♥️ Precies dit 🙏🏼
leonie zegt:
<3
leonie zegt:
Dank je wel voor jr reactie. Het doet me echt goed om te lezen dat ik niet de enige ben <3
Linda zegt:
Ha Leo,
Wat een mooie terug- en vooruitblik!
Ik voel me als moeder van een meisje van ruim 1 jaar toch wel even genoodzaakt om te reageren om jou hopelijk goede moed te geven. Ik herken me namelijk zoooo in jou (althans, in wat je schrijft) en jouw ontevredenheid. Ik moest enorm wennen aan m’n nieuwe rol met álles wat daarbij komt kijken want halloooo wat gebeurt er allemaal als je ineens een wezentje hebt om voor te zorgen?!
Nu ons meisje ruim 1 jaar is, ervaar ik alweer zoveel meer vrijheid. Ik durf weer veel meer met en zonder haar en m’n leven voelt steeds meer als vanouds. Niet helemaal, maar dat gaat het ook niet meer worden en dat is goed en dat is mooi. Ik hoop voor jou dat je dit ook mag gaan ervaren.
Een heel mooi jaar gewenst met Jan, Morris en Ted! Hopelijk brengt 2024 jullie ook de gewenste zwangerschap <3
Liefs!
Aukje Wouters zegt:
Dit stemt hoopvol 🙏🏼🤣💪🏼
leonie zegt:
Dank je wel voor je fijne reactie. Het is zo fijn om de herkenning terug te lezen!!