Leo’s leven 175: Ouderavond, klussen met baby en de vier maanden slaapregressie

Goedemorgen leuke mensen en welkom op dinsdag 19 september! Live vanuit de woonkamer praat ik je vandaag bij over hoe mijn afgelopen dagen waren. In mijn vorige dagboek had ik je al lekker gemaakt over het feit dat ik je vandaag ga bijpraten over m’n eerste OUDERAVOND én er zouden deurtjes in de buitenkeuken zitten. Nou, dat laatste is maar half waar. Maar soit. Verder ben ik naar het strand geweest, hebben we een prachtige boswandeling gemaakt, ging ik curry’s eten in Rotterdam, kreeg Morris de vijfde ziekte én last van de vier maanden slaapregressie ennnn ben ik een heerlijk boek aan het lezen. Tijd om je bij te praten!

Vrijdag:
Vrijdagochtend zat ik om 8 uur achter m’n bureau om lekker op tijd te beginnen met werk. Dat deed ik voordat ik een baby had ook altijd en dat is zooo fijn, want dan heb je al ff een voorsprong op de dag (in plaats van dat het nu half 10 is en ik nog maar aan het begin van m’n dagboek ben).

Om 10 uur had ik een afspraak bij de bekkenfysio en dat bleek de laatste voor een tijdje! YES! Het gaat echt een stuk beter met de spanning die ik voelde in m’n bekken na de bevalling. In het begin kon ik bijna niet op een fietszadel zitten, omdat de hele area op spanning stond en had ik last bij wandelen en sexytime, maar inmiddels zijn die klachten gelukkig voorbij. Het is er nog niet zo ontspannen als het was voor de bevalling, maar ik ben voorlopig wel even klaar bij de bekkenfysio. Yay!

Daarna was het tijd om verder te gaan met werk. Ik maakte nog heel even wat beelden voor een campagne voor Westwing (check m’n nieuwe glazen, I loooooove ze) en toen stapte ik op de fiets naar Cleeff voor een koffie met Morris, Jan en vriendin Anniek.

Tot een uur of 3 heb ik vervolgens weer gewerkt en toen bleek het heel mooi weer, dus vonden Jan en ik het een goed idee om ff een late lunch op ‘t strand te verorberen. VET gezellig. Dit is zooo’n voordeel van mijn flexibele baan en het feit dat Jan op vrijdag een dagje met Morris is. En hoewel ik me evengoed schuldig voel (wat ís dit toch) over het feit dat ik dan nu weer te weinig werk (volgens mezelf I guess??), vind ik het ook echt pure rijkdom dat we deze tijd met elkaar zo gezellig kunnen inrichten en écht van ieder moment met elkaar kunnen genieten. Love dat.

Snorrie kreeg lekker een flesje op t’t strand en tukte bij mij op schoot terwijl ik een heerlijke lunch gevoerd kreeg van Jan. Topmiddag!

‘s Avonds flanste ik snel even een maaltje van Green Chef in elkaar en toen was het tijd voor *indrukwekkende tune*: de ouderavond.

Ja, wij hadden voor baby Morris al een ouderavond en ik wist helemáál niet wat ik er van kon verwachten. Moesten we er uberhaupt naartoe? Is dit een ding waar mensen heen gaan of skippen mensen dit? Ben ik een slechte ouder als ik dit skip? Hoe laat moet ik er dan zijn als het van 7 tot half 9 is en er niet een duidelijk programma gecommuniceerd is? Wordt dit super awkward? Help.

Nou goed; ik om 7 uur met m’n goede gedrag daar naartoe, bleek ik een van DRIE moeders te zijn. Op een babygroep van 11. Nou, dit had ik dus ook wel kunnen skippen zonder me slecht te voelen. Maar goed; ik was er, er was niet echt een programma, ik had niet echt wat te vragen en dus heb ik er een uur de ballen uit m’n broek gesocialized en toen met piepende bandjes weer naar huis. Tijd voor m’n vrijdagavond.

Zaterdag:
Op zaterdag én zondag hadden Jan en ik precies 0 échte plannen en eigenlijk maar één wens: we wilden de deurtjes voor de buitenkeuken maken. Maar we hadden geen oppas voor Morris, dus het werd een dagje #klussenmetbaby. En realistisch gezien is dat natuurlijk echt niet te doen, maar we deden tenminste een poging. Ik hou er niet van om op voorhand al te zeggen dat iets niet kan. Gewoon uitproberen en zien hoe ver je komt. En verwachtingen bijstellen.

Terwijl Jan met Morris thuisbleef, bracht ik een bezoekje aan de bouwmarkt om klusspullen in te slaan. Ik kocht twee lattenwanden voor buiten, wat scharnieren en schroeven, zodat we aan de slag konden met de deurtjes.

Het was nog even een puzzel hoe ik de lattenwanden van 2.34m meekreeg in m’n Ford Puma, maar na het platleggen van ongeveer alle stoelen, behalve de bijrijdersstoel, had ik het toch mooi voor elkaar. In m’n eentje. Op een parkeerterrein vol Mannen Die De Bouwmarkt Bezoeken. Ik voelde me wel even heel stoer.

‘s Middags ging Jan aan de slag met de deurjtes. Omdat het veel zaagwerk is, is dat echt een klus voor Jan, want dat is de enige klus waar ik m’n handen niet aan vuil maak. Met de onhandigheid van mij vind ik zagen gewoon net even te riskant. Kijk: een spijker in je vinger is ook niet leuk, maar een ledemaat er per ongeluk af zagen lijkt me toch net even wat gruwelijker. En daarom blijf ik ver uit de buurt van elektrische zaagmachines.

Dus ik speelde met Morris in de woonkamer en Janneman toverde de buitenkeuken om tot iets fantastisch.

Uiteindelijk is hij de hele dag bezig geweest en jammergenoeg komen we er nog niet helemaal uit met de scharnieren, maar qua looks hebben we nu wel alles op maat en zodra we de scharnieren snappen, kunnen we het ook allemaal gaan bevestigen. Maar; not today.

Inmiddels was het begin van de zaterdagavond aangebroken en moest ik me haasten voor een curry-met-vriendinnen-date in Rotterdam, terwijl Jan het fort bewaakte.

Ik had echt een suuuper fijne avond met Viv, Hiemke en Marte (en hele lekkere curry) en was rond half 1 weer thuis. Heerlijk!

Zondag:
Op zondag hadden we óók geen plannen en onze eindbaas van een baby besloot lekker uit te slapen. Mocht ook wel, want we hadden niet echt een top nacht achter de rug. Dus toen Snorremans om half 8 wakker werd en nog extreem hard aan het gapen was, dacht ik joeee; we gaan gewoon nog ff door tukken. Dus ik nam ‘m bij me, prepareerde de stoel op de babykamer zo dat ik m’n benen op de poef kwijt kon, comfortabel zat en m’n hoofd op twee opgevouwen badcapes kon laten rusten en zo hebben Morris en ik nog anderhalf uur getukt in het donker. Heeeerlijk. Om half 10 begon de dag pas echt; wat een luxe. Wat een zondag!

Verder was onze zondag ook echt extreem zondag. Jan en ik hadden allebei niet zo’n zin om verder te gaan met de buitenkeuken, dus we besloten lekker te genieten van een langzame dag zonder plannen. Tijd voor een wandeling bij Elswout! Daar heb je namelijk een prachtig bos en ik had gelezen dat baby’s rond deze tijd echt super graag naar bladeren in de wind kijken, dus op naar het bos.

Morris was echt helemaal onder de indruk van de bomen en de bladeren en het was echt awesome om te zien. Bovendien is de wandeling bij Elswout voor ons ook heerlijk, want het is echt een prachtig landgoed en het was heel lekker om in de frisse buitenlucht te zijn met z’n drie <3. Snorrie viel zelfs nog even in slaap tijdens het wandelen; iets dat de laatste tijd niet heel vaak meer gebeurd. Dus echt een top uitje was dit.

Eenmaal thuis was het tijd om Snor in bad te doen en daarna ging ik snel nog ff boodschappen doen voor een flinke pan bami vanavond. Ik had een beetje de herfstvibes-comfort-gezelligheid-zondag-gevoelens te pakken en maakte dus een lekkere pan comfortfood klaar. Mjam!

‘s Avonds kropen we op de bank met Ted Lasso en om 9 uur ging ik naar bed. We vermoeden dat de vier maanden slaapregressie (een bekend ding bij baby’s; dat ze rond de 4 maanden opeens heel slecht slapen en dat kan weken duren), nu met 5 maanden toch echt hier is. Eerst dachten we dat ‘ie ‘m over ging slaan, want hij slaapt best wel goed de hele tijd (we gaan er per nacht zo’n 3-4x uit, waarvan 1x voeden). Maar de afgelopen week was het toch vaker wat onrustig in de avond en nacht én hij at de afgelopen week echt slecht. Waardoor we toch vermoeden dat de slaapregressie z’n intrede heeft gedaan. En dat hebben we zondagavond & nacht geweten. Ik ben eruit geweest om 20u, 21u, 23u (voeden), 00u, 00:30, 01:00, 01:30, Jan werd om 03:00 wakker van Snorrie en om 05:00 heb ik ‘m nog een keer gevoed. Wat een nacht.

Maandag:
Op maandag was ik niet vooruittttt te branden. Jan bracht Morris naar z’n oppasadres en ik bleef tot 9 uur in bed liggen. Waar ik werd gewekt door Janneman met een decaf havermelk cappuccino van de koffiezaak om de hoek. YES.

Daarna gingen we allebei thuis aan het werk en dat was een prima ochtend. We hadden het allebei niet super druk, dus dat was lekker.

Toch was ik echt niet vooruit te branden en moest ongeveer alles uit m’n tenen komen. Ik had echt alleen maar zin om op de bank te liggen met een zak chips, maar die zak chips mocht ik óók niet van mezelf omdat ik (ongesteld als ik ben) mezelf lelijk vind en geen chips verdien. Super onaardig, maar dit zijn echt de hormonen van m’n menstruatie die aan het werk zijn. Assholes zijn het. Maar goed; chips was dus geen optie, dus heb ik m’n voldoening maar gezocht in taakjes afstrepen van een to do list die al heel lang lag.

Zo verpotte ik een plant die ik al in maart had willen verpotten, ging ik langs de bouwmarkt om nog een laatste lattenwand te halen om ook de regenton af te schermen ennn reed ik langs de stort met het bouwafval van afgelopen weekend.

Om 4 uur was het plan om ff neer te strijken op de logeerkamer met Ted en een lekker boek, maar toen heb ik eerst nog drie wasjes weggewerkt en het bed daar verschoond, zodat mijn ouders er deze week kunnen slapen als ze voor het eerst op Morris gaan passen.

Maar toen was het echt even tijd voor een halfuurtje chillen op bed met Ted en De geheimen van de kostschool (een heerlijk boek van Lucinda Riley).

Om 5 uur haalde ik Morris weer op en wilden Jan en ik anderhalf uur met ‘m keten. Maar daar dacht baby Snorrie anders over. Die had vet goed geslapen op het KDV, maar was evengoed alweer hard in z’n oogjes aan het wrijven. Dus tijd om naar bed te gaan.

En hoewel hij weer een dag slecht had gegeten, was ‘ie nu wel super rustig door de hele nacht heen. Jan is er twee keer uit geweest, waarvan één keer voor een voeding. En Snorrie werd keurig om kwart over 7 vanochtend wakker. VET goed van m’n kleine schatje. En helemaal chill, want ik lag (een voorbereid mens telt voor twee) gisteravond alweer om 9 uur in bed en heb dus echt een heerlijk lange nacht gemaakt. Love it!

Inmiddels is het dinsdagochtend en zit ik lekker te werken in de woonkamer, zonder drukte om me heen. Ted ligt te tukken in Morris z’n klerenkast, Morris z’n babynestjes of Morris z’n kinderwagenbak, Jan is naar kantoor, Morris naar de oppas en ik heb ‘t rijk voor mezelf.

De komende dagen staan in het teken van werk en klussen, want ik ga voor een samenwerking m’n washok een make-over geven. ZIN IN. Misschien sta ik vanmiddag al wel een muur te verven, of een wandje te behangen. Oohhhh yes.

Vrijdag praat ik je weer bij. Voor nu wens ik je een hele gezellige week vol chips en lekker eten want je verdient het ;-).

Volg mijn leven op Instagram
Daar deel ik dagelijks alles wat ik meemaak in mijn leven. Van stories over thuiswerken, ons fertiliteitstraject, koken, knuffelen met Morris en poes Teddy en DIY projecten in huis, tot m’n outfit of today en heel veel tips om het leven zelf leuk te maken #zelfdeslingersophangen. Je vindt me als @Lterveld op Insta!

Geef mijn nieuwste boek cadeau aan jezelf of een zwangere in je omgeving!
Onlangs kwam mijn 6e kookboek uit en dit keer eentje voor baby’s! Gewoon wat mijn baby ‘s avonds eet is een ideaal boek voor jonge ouders met kindjes tussen 4 maanden en 1,5 jaar. Met 50 recepten en heel veel tips en informatie helpt het boek je te starten met vaste voeding voor je kleintje én biedt het inspiratie voor het eerste levensjaar (en net even daarna). Bestel het boek op Bol.com, vraag ernaar in je lokale boekhandel of koop het hier direct bij mijn uitgeverij (dan houd ik er het meeste aan over). En niet vergeten: GEEF HET CADEAU!

Hey Leo, waarom heb je het gezicht van Morris eigenlijk verborgen?
Nou; er zijn best wat mensen die dit dagboek lezen of mij op Instagram volgen en ik vind het een veiliger idee dat die grote massa mensen m’n baby niet kan herkennen. En natuurlijk vind ik het SUPER jammer ook, want het liefst laat ik z’n vrolijke gezichtje de hele dag aan iedereen zien. Maar met veel volgers weet je gewoon niet echt wie er allemaal mee zitten te kijken met welke motieven en dan vind ik het fijner om op deze manier iets meer grip op die situatie te hebben. De eerste drie maandjes mocht iedereen meegenieten en sinds dien is z’n gezichtje online alleen te zien voor mensen die we kennen. Ik hoop op je begrip daarin en vertrouw mij als ik zeg dat onder die geblurde blokjes steeds een HEEL vrolijk kindje verstopt zit :D.