Leo’s leven 130: terug van Costa Rica & jetlag life!

Goedemiddag leuke lezers en welkom bij mijn eerste dagboek na de vakantie! Ik had allemaal voornemens om jullie tijdens mijn reis met vriendinnen door Costa Rica mee te nemen in m’n dagboeken, maar uiteindelijk hadden we zo’n vol programma en heb ik zo weinig op m’n gat gezeten, dat het gewoonweg niet lukte om blogs te schrijven. De wil was er, maar de uitvoering werd matig haha. Maar! Ik ben er vandaag om je helemaal bij te praten over onze trip. Niet van dag tot dag, want dat is véél te veel, maar wel even in hoogte- en dieptepunten.

Verder ben ik inmiddels al drie dagen thuis en daarover kan ik vooral vertellen dat de jetlag niet mild is, holymoly. Totaal onderschat, deze slaapkiller. Overdag VECHTEN om niet in slaap te vallen, ‘s avonds geen oog dicht kunnen doen. En dat al drie dagen.

Anyway; ik neem je gezellig mee op trip down Costa Rica. Hoewel; het was niet altijd rozengeur en manenschijn, want toegegeven: zwanger op vakantie is wat mij betreft een ONTZETTEND slecht idee en ik ga het nooit meer doen. Lees je mee?

De vlucht
Op donderdag 17 november vlogen wij naar Costa Rica. En met wij bedoel ik m’n 5 beste vriendinnen en ik. We hadden deze trip zo’n drie jaar eerder bedacht en iedere maand €75 opzij gezet op een aparte rekening, zodat we een flink bedrag hadden gespaard om met z’n allen een keertje ver op vakantie te gaan. Wat een droom! En het mooie is dat iedereen mee kan, omdat er al geld is gespaard en we vroeg van te voren de data hebben vastgelegd. Zo kon niemand er meer onder uit <3. En dat moet ook wel, als je een vakantie met 6 vrouwen wil plannen.

Helaas, helaas, werd ik de maandag voor vertrek ziek. Wat begon met migraine werd een verkoudheid, een griepje en gelukkiggggggg geen Corona. Op donderdagochtend vertrokken we ontzettend vroeg met het vliegtuig naar Parijs en dan door naar San José en gelukkig was mijn griep voorbij. Maar ik heb me wel eens beter gevoeld, om het mild uit te drukken. Het feit dat ik zwanger ben hielp ook niet mee met me comfortabel voelen in m’n eigen lijf (rugpijntje hier, misselijkheidje daar). Ik besloot op Schiphol te onderzoeken of ik een upgrade kon krijgen naar Business class. Als er een moment is in mijn leven dat dat fijn is, dan is het met een 12 uur durende vlucht in zwangere toestand met griep achter de rug, in het vooruitzicht.

En dat lukte! En toen toch niet! En toen wel! En toen niet! Ik werd bij de incheckbalie geholpen door een ontzettend leuk mens en begon spontaan te huilen toen ze met het goede nieuws vertelde dat er nog twee plekjes waren in business class en dat ik voor €600 kon upgraden. Veel geld, maar echt TOTALLY worth it. Ik had met mezelf een max bedrag van €800 afgesproken; zo slecht voelde ik me, haha.

Helaas moest ik het regelen via een andere balie en trof ik daar een enorme TANG die dit niet voor me wilde regelen. Ooooh wat was dit een rotmens. Conclusie: ik moest het op Parijs nog eens proberen. Maar die kans werd steeds kleiner, want in Parijs stond een ENORME rij en er waren natuurlijk maar twee plekjes.

Na drie kwartier wachten op hele langzame mensen die alle vragen van de wereld stelden aan de twee baliemedewerkers, waar achter mij nog eens 10 mensen op stonden te wachten, lukte het toch. Er was nog één plekje vrij in business en die was voor mij. YES. Dat betekende dat ik met m’n zwangere lijf gewoon 11 uur lang kon liggen. En dat betekent slapen. En dat was alles wat ik nodig had.

En zo geschiedde. Ik at lekker, lag lekker en door wifi in het vliegtuig kon ik gewoon gezellig appen met m’n vriendinnen (en het thuisfront). Om half 7 ‘s avonds lokale tijd, landden we in San José. Laat de vakantie beginnen!

1e bestemming: la Fortuna – loved it
Na een nachtje in een praktisch hotel in San José en nietssss van de stad te hebben gezien, zijn we met een bij het hotel afgeleverde auto (love Sunnycars) aan een roadtrip begonnen naar La Fortuna, onze eerste bestemming.

Dit ligt lekker in een regenwoud, naast een vulkaan, maar die laatste hebben we geen moment gezien wegens bewolking en regen, hahaha.

We brachten twee nachtjes door in La Fortuna op een prachtige plek, waar we sliepen in houten hutjes met een dak van golfplaten (wat ‘s nachts een hels kabaal was door de enorme regenval (je denkt: gezellig, camping in Frankrijk-idee met regendruppeltjes op je tent, lekker zen slapen, maar in de praktijk was het het hardste lawaai ooit). Ook de bedden waren niet best, keihard en met uitstekende veren. Nog nooit heb ik zo’n belabberd bed beslapen, hahaha. Je snapt; de nachten waren pittig. Maar we zaten wél op een mooie locatie, hahaha.

Overdag vermaakten we ons ontzettend goed. Het dorpje La Fortuna is leuk, we aten lekkere sushi en ontbeten bij een hipstertent (Organic café ofzo), we deden een wandeling over hangbruggen in het Mistico Forest en chillden een middag in hotsprings wegens regenval.

Prima programma voor de eerste dagen van onze trip. En ondertussen raakten we niet uitgepraat; de hele vakantie niet. Aan een stuk door geklets, zó fijn.

Minder fijn was het zwangerschapselement in de vakantie. Ik schreef het al even in de intro, maar ik vond het echt heel pittig om ver weg te zijn van thuis in m’n huidige toestand. Hormonen fucken met m’n humeur (ik – positieve Leo – ben ontzettttttend negatief over van alles en dat is vervelend voor mezelf én m’n omgeving), daarnaast was ik ALS DE DOOD voor muggen en heb ik gedurende de hele vakantie twee flesjes anti muggenspray (zwangerschapsproof) leeggespoten op mijn lijf – owee als een zikamug mij prikt -, ik mag niet te lang in de hotspring, maar kan er ook niet te lang boven hangen ivm muggenalert, uit eten gaan is de hel als je zo vaak misselijk bent, vooral rondom eten én niet zelf kan kiezen wat je het liefste wil hebben (sperziebonen en gekookte aardappelen met jus, succes daarmee in Costa Rica) en zelfs een simpele activiteit als ‘op het strand liggen’ is een uitdaging, vanwege de rugpijn. Ik vond het echttttt heel erg pittig om zwanger op vakantie te zijn en zal het ook echt niemand aanraden. Maar goed, we moeten door.

2e bestemming: Monteverde – een flink dieptepunt
Onze tweede bestemming lag hemelsbreed niet zo ver van La Fortuna, maar met de auto moesten we om een heel meer en regenwoud rijden om er te komen: Monteverde. Drie uur lang hobbelen over super slechte wegen met gaten; het was een uitdaging om er te komen. Maar Monteverde was wel een super leuk dorpje op een bergtop, waar we een houten huis Airbnbden met prachtig uitzicht op de zonsondergang. Klinkt goed, toch? Ik vond het matig, haha.

De hoest die ik overhield van m’n griep ging maar niet weg (iets met een verminderd immuunsysteem als je zwanger bent??), dus ik had ontzettende pijn op m’n borst en hypochonder Leo maakte zich vooral druk over of ik geen longontsteking aan het ontwikkelen was. In een afgelegen houten huis op een bergtop, zonder bereik. Ondertussen had ik ook een van m’n vriendinnen aangestoken (later in de vakantie volgden er nog twee) die zich óók belabberd voelde én… ondertussen kropen uit alle hoeken en gaten in dit leuke afgelegen houten huis, enorme zwarte spinnen.

Ja, de zonsondergang op deze plek was MAGISCH en het dorpje – wat ik er van gezien heb – best leuk, maar verder vond ik dit echt het dieptepunt van onze trip. Bovendien gingen de meiden – groot gelijk en zeer gegund – op de ene dag dat we hier waren een soort zipline parcour doen boven de boomtoppen. Niet echt een zwangerschapsproof activiteit, dus ik bleef achter in het houten huis. De meiden hadden een top middag en ik gun het ze enorm, en ik overbrugde de uren alleen thuis met een dutje in bed. Eigenlijk is het enige wat ik van Monteverde zag dit gekke houten huis en tja; dat was gewoon niet top.

3e bestemming: eindelijk naar het strand: Santa Teresa!
Na twee nachtjes tukken tussen de spinnen (dat ik dit heb gedaan is echt een godswonder), was het tijd om de reis te vervolgen. We tetristen onszelf en 6x bagage weer in de Toyota en begonnen aan de roadtrip naar Santa Teresa, oftewel: het strand. Een flinke rit, waarbij we eerst 2 uur naar een Ferry reden, toen een uur op een drukke boot zaten en daarna nog anderhalf uur moesten rijden, om te eindigen in een dorp COMPLEET overgenomen door modder. Welkom op de nieuwe bestemming, haha.

Misschien valt het je al op dat ik veel negatiever schrijf dan anders, sorry daarvoor. Maar het is gewoon even wat er met me gebeurt en dit is momenteel m’n belevingswereld. Geen pretje, maar het wordt vast beter binnenkort :D.

Anyway; Santa Teresa bleek dus inderdaad een bestemming die je alleen kan bereiken met een 4×4 auto, want de dorpsstraat is een grote modderpoel. Maar! Wij hadden een geweldig huis aan het einde van de dorpsstraat en daar was de weg – om raadselachtige redenen – wel gewoon verhard asfalt. Topppp.

We sliepen in een moderne villa met drie kamers, twee badkamers, een prachtige woonkamer en een zwembad midden in de jungle. Op een ochtend werden we wakker en zat er een enorme apenfamilie in de bomen voor ons huis. Geweldig!!

We sliepen verrukkelijk, douchten eindelijk weer goed en ik voelde me eindelijk weer een beetje mezelf. Op een fijne plek, in een fijn huis zonder kieren of intense regenval gedurende de nacht. In een lekker huis met airco, een lekkere douche en op 5 minuten lopen van eettentjes en het strand. Ja, Santa Teresa was TOP.

Inmiddels was er van de groep iemand anders geveld door de griep, super balen. Maar deze onfitte zwangere meid – die standaard om 7 uur ‘s avonds dr ogen niet meer open kon houden (en ik vertel je; dit is een uitdaging in restaurants) had nu wel een maatje om het rustig aan mee te doen.

Waar de anderen lekker konden surfen en van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat op het strand lagen, sliep ik lekker uit, wandelde rustig naar een ontbijtbarretje met lekker gezonde smoothies en ontbijtbowls (Costa Rica is echt een geweldig ontbijtland) en lag zo’n twee uur op het strand te chillen. Tot de rugpijn niet meer chill was en ik lekker terug naar ons fijne huisje ging. Even zorgen voor Layla én even zorgen voor mezelf.

‘s Avonds deden we een zonsondergang op het strand met z’n allen en daarna gingen we nog uit eten – weer vega sushi, want er was niet zo veel anders wat ik misselijk wegkreeg – en om een uur of 9 ging ik weer naar bed. Santa Teresa deed me goed <3.

We bleven hier echter ook maar twee nachtjes en dat was toch echt wel te kort steeds. Dat betekende dat de eerste dag een reisdag was waarop je laat aankomt en de zon om half 6 al onder is. Dan heb je niet zo heel veel meer aan die dag. Vervolgens ben je één volle dag op bestemming en de dag erna moet je alweer door naar de volgende plek. In dit geval: Manuel Antonio. Er stond ons een FLINKE reis te wachten.

4e bestemming: een lannnnnge rit naar Manuel Antonio
In twee uur reden we weer naar de ferry – dit keer een veel rustigere variant. Chill. Na een uurtje op de boot kwamen we aan in Puntarenas en vanaf daar was het nog zo’n drie uur rijden naar Manuel Antonio. Onderweg stopten we nog bij de Crocodile Bridge – een spannende brug van zo’n 20 meter boven een donkere rivier met moeilijk veel krokodillen van 5 meter lang. DOOD ENG. Maar ook gruwelijk vet.

Rond half 6 kwamen we aan in een super regenachtig en inmiddels pikdonker Manuel Antonio, in een hele vreemde villa in de jungle. En ik zeg vreemd en dat is precies het juiste woord, haha. Het was geweldig en enorm en groot en privé en luxe en grote bedden en een geweldig zwembad en omgeven door geweldige jungle geluiden, maar het was ook wel een beetje een vreemd huis. Zo groot en gestrekt, haha.

Inmiddels had de vierde vriendin de griep overgenomen (de anderen waren hersteld), dus een van ons heeft weinig gezien van de drie dagen die we in Manuel Antonio waren. Gelukkig zaten we in een fijn huis; als pleister op de wond.

In Manuel Antonio hadden we een mooie combinatie van strand en natuur. Op dag één chillden we er op een expeditie robinson-achtig baaitje waar een luiaard uit een boom hing om lekker te chillen en aten we ‘s avonds bij een super leuk restaurant waar wasberen door de tuin liepen, ZO gezellig.

Op dag twee hadden we een tour gepland staan met een gids door het nationaal park van Manuel Antonio, om de prachtige natuur te aanschouwen en dieren te spotten.

De wandeling van 3 uur – in de STROMENDE REGEN – hield ik echter niet vol. Het was een wandeling van 1,5 kilometer, maar we deden er zo lang over, je mocht geen eten mee het park in en het kwam met bakken uit de lucht – oh en had ik verteld dat het om 7 uur begon, dus dat we om 6 uur uit de veren waren na een HELSE nacht waarbij om 3 uur ‘s nachts een wasberen kolonie ons golfplatendak van de villa gebruikte als arena om wasberengevechten uit te stoeien? Goed: het was pittig en ik had – in the middel of het regenwoud – een enorme wegtrekker. De zwangere meid trekt het weer niet, jezus wat baalde ik hier van.

Na een tussenstop bij een horecatentje in het park – je mag zelf geen eten mee, maar er is dus wel een eettentje met een miljoen apen – liepen we terug. Ik skipte het middagprogramma (een middagje strand) en bleef in plaats daarvan bij zieke Vera in onze mooie villa om het wederom een middag rustig aan te doen. Beetje tukken, beetje boekjes lezen.

‘s Avonds zou alweer de laatste avond met z’n zessen zijn en wilden we het ‘jurkjesdiner’ doen. Dit is één avond tijdens onze vakanties waarbij iedereen zich mooi maakt en we lekker luxe uit eten gaan. Maar met mijn niet fitte toestand en Vera’s ziekte viel dit toch wat in het water. Zo bleven Veer en ik thuis in de villa met bestelpizza op de bank (en we hadden een topavond, super gezellig met z’n twee) en de rest ging in mooie outfits uit eten (bij wat bleek: een vreselijk restaurant).

De volgende ochtend scheidden onze wegen. Mik zou in dr eentje verder reizen om nog meer natuur te bekijken en vogels te spotten, Vera ging in dr eentje een andere kant op voor surfen en gezellige vibes en Yoka, Amber, Layla en ik keerden terug naar San José voor een laatste nachtje in een luxe hotel, voordat we terugvlogen naar huis. Maar niet nadat we nog even een ontbijtje met z’n 6en deden op een mooie plek met uitzicht over zee.

En toen was het tijd voor afscheid en de roadrip terug naar huis. Wonderlijk genoeg was dit de eerste dag dat ik me goed begon te voelen. De gevolgen van m’n griep waren inmiddels minimaal en ik begin me, nu een tijdje onderweg in het tweede trimester, ook qua zwangerschap een stuk beter te voelen. God, ein-de-lijk. Jammer dat dit nou precies op het einde van de vakantie gebeurde.

In drie uur reden we – met chauffeur Leo achter het stuur!! – in onze enorme Toyota terug naar San José, waar we nog een nachtje in luxe verbleven in het Marriot Hotel. Heerlijk.

De terugvlucht
Op maandag 28 november om 7 uur ‘s avonds was het tijd voor de vlucht naar huis. Dertien uur maar liefst. En deze meid had op de heenweg geproefd van business class vliegen en wil niet meer anders. In ieder geval tijdens m’n zwangerschap niet. Echt niet dat ik met m’n rugpijn waarbij ik nog niet eens op het strand kan liggen en na een vakantie waarbij ik me zo vaak zo slecht heb gevoeld, 13 uur lang opgevouwen in een stoel ga zitten tussen mensen ingedrukt. Dus ik betaalde heel erg veel geld voor wederom een ticket in business class en heb zo de héle terugvlucht liggen slapen. Ik heb zelfs het ontbijt gemist. Van 10 tot 5 lag mevrouw te tukken en om 7 uur, of lokale Nederlandse tijd, rond 2 uur ‘s middags, landden we op Schiphol.

Al op het toilet in het vliegtuig voor m’n laatste sanitaire behoefte voor we zouden landen, zat ik te huilen over hoe graag ik thuis wilde zijn. Hoe graag ik Jan weer wilde zien. En Teddy. Maar vooral Jan en thuis. Ohhhhh.

En na wat een eeuwigheid duurde bij de paspoortcontrole en het bagage ophalen, stond ‘ie daar. Samen met Rolf, de vriend van Yoka. Ons op te wachten. En ik ben nog nooit zo emotioneel in de armen van m’n liefde gevlogen en ik heb ‘m nog nooit zo hard geknuffeld als toen. Ik was weer thuis. Op veilige grond. Zonder zikamuggen, gewoon weer in een omgeving waar ik me fijn en op m’n plek voel, en VEILIG, op een plek waar m’n verloskundige in de buurt is, als er iets is, op de plek waar ik zélf kan bepalen wat ik ‘s avonds wil eten (heb de afgelopen drie dagen sperziebonen gehad en het was geweldig), in m’n eigen bed met de liefde van m’n leven, m’n babytje veilig in mijn buik en Ted zacht tegen me aangekropen. Ik ben weer thuis <3.

Costa Rica is echt geweldig en ik wilde er al zo lang naartoe en het blijft op m’n bucketlist, want ik MOET hier nog een keer heen. Maar dan niet zwanger. Zodat ik kan genieten van de natuur zónder m’n muggenwerende pak. Of lekker op het strand kan liggen. En lekker kan surfen in de gewellllldige golfen. En lekker van AL HET ETEN kan genieten. Van iedere pokébowl en alle lekkere lokale maaltjes. En lekker cocktails kan drinken, MET IJSKLONTJES. En lekker in de zon kan liggen zonder zwangerschapsmaskerverbrandingsangst. Nou, dat allemaal. Erg veel zin in, maar voorlopig stapt deze meid even helemaal geen vliegtuig in. Ik blijf lekker thuis, want dat blijkt toch maar weer de allerfijnste plek op aarde <3.