Goedemorgen fijne mensen en welkom bij mijn dagboek van vrijdag 14 maart. Vandaag praat ik je bij over drie dagen die volop in het teken stonden van moederen, terwijl ik daar niet per se de energie voor had. Het waren uitdagende dagen, waarbij ik echt heel veel leuke dingen heb gedaan, maar het moest wel ff uit m’n tenen komen. Verder was er weinig tijd voor werk, waardoor ik flink achter de feiten aanliep (en HEEL GRAAG aan het werk wilde), deed ik een zeer goede marktplaatsaankoop, overwon ik een stukje rijangst en werd ik in de steek gelaten door m’n pedicuremevrouw. Lees je mee?
Dinsdag:
Op dinsdagochtend kon ik nog lekker aan het werk; er was studiedag op de opvang van Morris, waardoor hij een extra dagje thuis was en dat losten Jan en ik 50/50 op; hij de ochtend, ik de middag. Mijn ochtend stond dus in het teken van facturen sturen, aan een campagne werken, mijn dagboek schrijven, véél mails beantwoorden en een insteek aanleveren voor een nieuwe samenwerking. Heeeerlijke ochtend zo.
Ondertussen had ik Jan en Morris op pad gestuurd naar een zuidelijke wijk in Haarlem om een Marktplaats-aankoop op te halen. Ik had al een tijdje een zoekopdracht aanstaan voor een boekensteun van IKEA en vond er nu een voor een mooi prijsje, op een kilometer afstand. TOP!
Om 12 uur was de switch en was het mijn tijd met Mor. We lunchten samen en na een uurtje bracht ik ‘m naar bed voor z’n middagdutje. Tijd om zelf ook even horizontaal te gaan en een lekker dutje te doen.
Om 3 uur haalde ik Morris uit bed en was het tijd voor left over taart. Morris heeft het de hele dag over ‘koekie eten’, ‘koekie oma’, ‘ijsje eten’ en ‘taart’, dus je begrijpt dat dit een feestje voor ‘m was. Daarvoor wilde hij wel uit bed komen.
‘s Middags zijn we even naar het hertenkamp geweest om nog lekker wat tijd buiten door te brengen en te kijken naar twee nieuwe kalfjes die nu ook op het hertenkamp wonen. Een groot succes!
Daarna heb ik Snorrie thuis voor de tv gezet (Kikker, dat kun je kijken via YouTube) en ben ik zelf de keuken in gedoken om een hele lekkere orzo met burrata en sinaasappel te maken. Groot succes, mjam!
Hoewel; Morris at er natuurlijk geen hap van. Die vond de sinaasappels wel lekker, maar hoefde daar ook maar 2 stukjes van. Naja, dan zal hij wel geen trek hebben.
In de avond heb ik nog ff gesport en ben daarna lekker gestrekt gegaan op de bank met nieuwe afleveringen van Daar gaan ze weer en The Summit.
Woensdag:
Op woensdag had ik mijn parttime dag en ik zat slecht in de wedstrijd. De afgelopen weken zijn gewoon wat veel qua zwangerschap (ik maakte me zorgen om een weinig bewegend babytje)(waar inmiddels alles goed mee is), had natuurlijk die wintersport van Jan waarbij er nét ff meer ouderschap op mijn bordje kwam dan ik écht goed kon hebben ennnn m’n werk is eindelijk weer lekker druk en productief (love it), maar dat in combinatie met óók m’n verjaardag vieren dit weekend en óók naar een ander sociaal ding en even dit en even dat en even zus en even zo, maken dat mijn emmertje een soort van vol is. En dat alles wat er extra bij komt (een bak duplo die voor de zoveelste keer over de grond wordt uitgestort, een bak blauwe bessen die “per ongeluk” van tafel valt, een KAT die de hele tijd om je AANDACHT STAAT TE MIAUWEN (het liefst om half 7 ‘s ochtends, terwijl NIEMAND dan nog wakker is in huis)); daar is momenteel weinig ruimte voor bij mij. Maar! Het is woensdagochtend, je hebt een kind en niemand wordt er beter van om een dag thuis te hangen met kind, dussss we moesten er tóch wat van maken. En dat hebben we gedaan.
In de ochtend gingen Morris en ik samen in bad, daarna hebben we ff geshopt in de stad om een nieuwe zonnebril voor hem te kopen en daarna zijn we doorgereden naar een speeltuin, waar ik rustig in het zonnetje hoopte te zitten, maar uiteindelijk vooral met Morrie in de zandbak zat XD. Daarna was het tijd voor luier verschonings @ home, dan lunchen en hoppppp naar bed. Morrie was moe en deed een heeeeele lange tuk, wat op zich wel chill is, maar… ik had plannen die middag.
Ik zou namelijk ‘s avonds eindelijk weer eens met mijn Amsterdamse eetclub gaan eten in Amersfoort – en had daar heel veel zin in – maar omdat Jan HEEL druk is op zijn werk en we een miscommunicatie hadden in de gezamenlijke agenda, kon hij niet op tijd thuis zijn om Morris van me over te nemen, waardoor ik pas om half 7 in de auto kon stappen richting Amersfoort en dat klinkt niet laat, maar voor een zwangere meid met een volle emmer en weinig energie vond ik het een flinke uitdaging om van half 7 tot half 8 richting een dinertje te rijden, daar dan te socializen en dan nog een uur terug te moeten rijden, terwijl ik eigenlijk echt kapot ben.
Dus: tijd om de plannen helemaal om te gooien.
Ik nam Morris gewoon mee naar het etentje en zorgde dat ik er een stuk eerder was (dan maar alleen de borrelplank meepikken en geen lekker etentje)! Dus ik maakte Morris om half 4 wakker uit een heeeeerlijk middagdutje, plempte ons twee in de auto en snelde naar Amersfoort. En dat schrijf ik nu allemaal makkelijk en snel, maar in de praktijk zit ik toch weer een beetje te dealen met rijangst, zo nu en dan. Eigenlijk vooral sinds de nieuwe auto. Of naja: de nieuwe, oude auto.
Want onze audi uit 2009 (iets met belastingvoordeel als je zakelijk een auto van 15 jaar oud komt) rijdt fantastisch en doet het prima, maar heeft natuurlijk óók wel zo zijn verrassingen every now and then. Hysterische piepjes omdat er iets aangevuld moet worden, een brandend motorlampje dat er for ever staat en toch voor wat onzekerheid zorgt, af en toe een vreemde geur, dan weer een knipperend dashboard dat uitvalt. Geen ernstige dingen, maar het maakt wel dat ik het heel spannend vind om met Morris te gaan rijden, want WAT nou als ik met hem stil kom te staan langs de kant van de weg?! Hoe hou ik een dreumes van bijna 2 in bedwang achter de vangrail als je staat te wachten op een ANWB’er die er soms ruim een uur over doet?! NACHTMERRIE.
Dus; die angst moet even overwonnen worden door het gewoon maar te doen en te zien dat alles goed gaat. Overigens is dit niet de enige hobbel in de weg naar meer rijden met Morris, want tíjdens het autorijden word ik ook nog de hele rit gecommandeerd vanaf de achterbank met DUIDELIJKE verzoeken om crackers – nee niet die cracker -, rozijnen, liedjes die gezongen moeten worden, knuffels die op de grond vallen en opgepakt moeten worden en meer van dat soort ongein. Wat ik best goed kan negeren, maar na 10 minuten GEKRIJS vanaf de achterbank, ga je vaak toch wel in actie komen. En dat dan op de ring van Amsterdam, waar 5 richtingen samenkomen in een drukke file. Ja mensen; ik durf best toe te geven dat ik dat écht een uitdaging vind.
Maar goed; wij in die auto naar Amersfoort, heelhuids aangekomen om kwart over 5, héél kort en snel en gezellig bijgeklets met m’n geliefde eetclub en om kwart voor 7 met piepende bandjes weer naar huis, want het was natuurlijk allang alweer bedtijd voor Morris.
Maar! Op de terugweg heb ik ons beide even verteld hoe trots ik op ons was dat we het wél gedaan hebben én dat het zo goed is gegaan. Lekker bezig Leo!
Tijd om op de bank te ploffen met comfortfood.
Donderdag:
Op donderdag had ik m’n “vrije dag” maar die stond vandaag in het teken van een ochtendje met Mor en daarna een middag werken én een bezoek aan het ziekenhuis voor baby 2.
We begonnen de dag in de bouwmarkt, want ik had besloten dat ik vanochtend vooral zoveel mogelijk dingen wilde doen die IK wilde doen. Dus even geen speeltuinen, maar gewoon even verf halen voor de babykamer. En dat kan perfect met dreumes, want die kan lekker met verfbenodigdheden rondrennen door de gangen van de bouwmarkt. Top.
Eenmaal thuis was het tijd voor Morris z’n vroege middagdut die we altijd op donderdag doen, dus toen kon ik weer ff op m’n gat niksen. En met niksen bedoel ik: eindeloos scrollen op m’n telefoon opzoek naar de perfecte fotolijstjes/wandplanken/kastknopjes/hemeltjes/dekbedhoezen voor de babykamer XD.
Om 1 uur bracht ik Morris naar de opvang en daarna moest ik zelf als de wiedeweerga aan het werk voor een campagne. Die leverde ik net optijd aan en toen stond de volgende afspraak al op de planning: op naar het ziekenhuis.
Het was tijd voor m’n 24 weken check en omdat ik bij m’n vorige bevalling erg veel bloed heb verloren, moesten we ff de opties voor een volgende bevalling bespreken met de gynaecoloog uit het ziekenhuis. Daarover meer in de zwangerschapsupdate die ik vandaag ga schrijven.
Gelukkig was qua check alles goed met mij en de baby. Het hartje klopt heerlijk in galop en dat was fijn om te horen, want ik had ‘m een dag of 4 echt HEEEEEL weinig gevoeld en maakte me er flink zorgen over.
Eenmaal thuis dook ik de keuken in om noedels te maken voor al m’n gezinsleden, aten we gezellig met z’n drie aan tafel (Mor at alleen komkommers, maar wel meteen 3 van die snoepkomkommers XD) en daarna vertrok ik voor een lesje yoga én daarna zou ik nog een pedicure hebben. Die laatste ging alleen niet door, omdat… geen idee. De pedicuremevrouw waar ik altijd naartoe ga deed niet open en dr pand was helemaal donker, dus ik denk dat er iets niet goed is gegaan met m’n boeking, haha.
Sad.
Dan maar naar huis en een avondje chillen op de bank. Met horkentenen.
Inmiddels is het vrijdagochtend half 10 en ben ik al lekker aan het werk. Jan is de hele dag met Morris en het is even niet mijn verantwoordelijkheid en ik hoef vandaag even een dag lang ALLEEN MAAR rekening te houden met mezelf. En dat is zooo’n fijn vooruitzicht. Ik heb ook allemaal losse eindjes van werk waar ik op wil reageren, dus het wordt echt een lekker werkdagje, voorspel ik.
Verder hebben we in het weekend NUL plannen en met nul plannen bedoel ik: ik heb de verf voor de babykamer in huis dus ik ga LOSSSS! En het behang wordt maandag geleverd, dus daar heb ik ook helemaal zin in wiehoeeeee.
Ik spreek je dinsdag weer om je bij te praten over hopelijk een lekker rustig weekend vol opladen en activiteiten die me energie geven <3. Tot dan!
Volg mijn leven op Instagram
Daar deel ik dagelijks alles wat ik meemaak in mijn leven. Van stories over thuiswerken, ons fertiliteitstraject, koken, knuffelen met Morris en poes Teddy en DIY projecten in huis, tot m’n outfit of today en heel veel tips om het leven zelf leuk te maken #zelfdeslingersophangen. Je vindt me als @Lterveld op Insta!
Hey Leo, waarom heb je het gezicht van Morris eigenlijk verborgen?
Nou; er zijn best wat mensen die dit dagboek lezen of mij op Instagram volgen en ik vind het een veiliger idee dat die grote massa mensen m’n baby niet kan herkennen. En natuurlijk vind ik het SUPER jammer ook, want het liefst laat ik z’n vrolijke gezichtje de hele dag aan iedereen zien. Maar met veel volgers weet je gewoon niet echt wie er allemaal mee zitten te kijken met welke motieven en dan vind ik het fijner om op deze manier iets meer grip op die situatie te hebben. De eerste drie maandjes mocht iedereen meegenieten en sinds dien is z’n gezichtje online alleen te zien voor mensen die we kennen. Ik hoop op je begrip daarin en vertrouw mij als ik zeg dat onder die geblurde blokjes steeds een HEEL vrolijk kindje verstopt zit :D.
