Leo’s leven #46: ziekenhuis totaal onderschat

Goedemorgen gezellige mensen en welkom op dinsdag! Vandaag praat ik je bij over mijn afgelopen week en die week verliep even héél anders dan verwacht. In m’n vorige dagboek vertelde ik je nog in alle vrolijkheid over hoe goed ik me voelde in het fertiliteitstraject, deze week belandden we in een totale rollercoaster. Die goed afliep, maar het was wel ff een pittig weekend. Verder maakte ik echt geen snars mee; pas deze week heb ik gemerkt hoeveel tijd zo’n ferstiliteitstraject opslokt. Anyway; ik neem je er ff globaal in mee en praat je binnenkort nog iets uitgebreider bij over deze hele stap die we nu gezet hebben. Maar omdat ik je ook ff in m’n dagboek mee wil nemen, hier alvast een voorproefje.

Dinsdag:
Op dinsdagochtend moesten we om haf 11 in het ziekenhuis zijn voor de 3e echo.

Ze gingen kijken hoe het ging met m’n eitjes en alle blaasjes in m’n eierstokken opmeten om te kijken of ik al rijp was voor een eicelpunctie. Dat was ik, maar helaas ging het een beetje té goed met het rijpen van de eitjes, waardoor we tegen een overstimulatie aan zitten en dat schijnt een scenario te zijn waar je niet naartoe wil. En dus was het maar de vraag of de punctie wel door zou gaan… ‘s Middags zou ik gebeld worden.

Dus wij weer naar huis en in de tijd tussen het telefoontje einde middag en de echo in de ochtend, kreeg ik echt geen reet meer gedaan. Rationeel kon ik heel goed verwerken dat deze poging met hormonen spuiten en echo’s en tijdsinvestering misschien voor niets was geweest (ik voelde me immers fantastisch de hele tijd, dus het is peanuts om dit nog eens over te doen), maar ik voelde me toch teleurgesteld.

Gelukkig belde ze einde van de middag met de mededeling dat de punctie toch door zou gaan. Donderdag it is!

Woensdag:
Op woensdag was het én lekker weer én een lekker normaal werkdagje. Ik was lekker aan het schrijven, werkte wat voorstellen voor campagnes uit, dook in de statistieken en om 11 uur had ik een koffiedate met vriendin Aniek.

Heerlijk in het zonnetje met een ijskoffie en blote benen (!) bijpraten over alle toestanden die ons bezighouden; zij druk met de oververhitte woningmarkt, ik met m’n eitjes. Dat vind ik trouwens ook wel een soort van gekke toestand momenteel; dat m’n leven helemaal opgeslokt wordt door dat traject en je het bijna niet over iets anders hebt. Heel begrijpelijk, maar ik kijk ook wel weer uit naar het moment dat dit wat meer op de achtergrond is. Voor m’n eigen identiteit, richting m’n vrienden/familie, naar m’n volgers online. Je moet er maar net op zitten te wachten, wéér een update over de hele toestand. Maar goed; het speelt nou eenmaal momenteel een grote rol en ik kan het moeilijk negeren.

‘s Middags ging ik nog aan de slag met twee campagnes en trakteerde ik mezelf op… nieuwe sokken. Noem mij sneu, maar met de punctie op de planning en de mededeling ‘neem warme sokken mee’ vond ik het een uitstekend moment om mezelf even hele leuke, gezellige sokken cadeau te doen. Met glitters. #jemoetzelfdeslingersophangen.

Donderdag:
Donderdag was het d-day. Ik voelde me echt behoorlijk relaxt en helemaal niet nerveus. Om half 11 zou ik m’n punctie hebben en doordat ik er van te voren niets over had gelezen, wist ik niet wat ik kon verwachten en liet ik het maar gewoon over me heen komen. Voor een angsthaas als mij is ‘ignorance is bliss’ echt een waarheid als een koe.

Ik praat je binnenkort in project baby uitgebreid bij over de punctie, maar wat ik vooral vond; zooooo dit was écht goed te doen. Ik heb echt heerlijk liggen chillen op de morfine (die bracht me op een warm, zonnig strand met nét teveel cocktails achter de kiezen) en heb echt amper pijn gevoeld. Wel heel hard gejankt, maar dat schijnt ook door de medicatie te komen, haha. Ik vond het in ieder geval echt prrrrrrima te doen.

Maar toen. Na de punctie mocht ik naar een ‘uitslaapkamer’ om even bij te komen. Daar ging de verdoving uitwerken en toen was het wel ff over met de pret. Zo veel pijn. De ergste menstruatiekramp in m’n onderbuik, die doortrok naar m’n rug en ik wist me geen houding te vinden. Ik wilde slapen, maar dat lukte niet. Wilde op handen en knieën op een bed zitten en een beetje wiegen en dat was nog de lekkerste manier om er mee te dealen. Ik voelde me echt helemaal alsof de bevalling net begonnen was, maar er zit nog geen vrucht in m’n lijf. Alles behalve zelfs.

Die pijn had ik niet helemaal voorzien. En schijnt ook van mens tot mens heel erg te verschillen. Maar er waren wel net 29 blaasjes uit m’n eierstokken leeg getrokken, dus op zich is het niet heel vreemd dat dat teringveel pijn doet. Gelukkig mochten we snel al naar huis en zijn we nog even langs een ander ziekenhuis in Rotterdam gereden voor extra pijnstillers. Niet ideaal dat het Hemelvaartdag was (alles was dicht), maar so be it.

Jan en ik hebben we echt heel erg gelachen om een rolstoelsessie op een hobbelweg (au au au!!), waarbij hij me vol in de wind búiten de apotheek parkeerde omdat hij ook ff niet meer snapte hoe het leven helemaal werkte – en me gauw te hulp schoot toen ik strompelend de apotheek binnen kwam met JOEHOE WAAROM LAAT JE ME BUITEN STAAN PANNENKOEK. Hahaha.

Maar goed; eenmaal thuis was het tijd om lekker in bed te gaan chillen. Ze hadden gezegd dat je je binnen 24 uur wel snel beter gaat voelen en heel erg rustig aan moet doen.

De rest van de week
De volgende dagen stonden in het teken van slecht slapen, veel pijn, maar vooral; een hele opgezette buik die niet helemaal oké was en dus hadden we op vrijdagmiddag nog ff een #vrijmibo op de spoedeisende hulp in Rotterdam (liep goed af) en cancelde ik al m’n plannen voor het weekend.

En zo werd het een weekend waarin ik het hele eerste seizoen van Bridgerton keek op Netflix, alles leerde over nagelslakken op YouTube (ik weet ook niet precies hoe ik in de nailart-watermarble-uithoek van YouTube belandde maar het gebeurde en ik had niets beters te doen dus so be it). En dat was wel zo een beetje mijn weekend.

Oja, zondag ben ik naar de bloemenstal gewandeld. Mijn eerste uitje in m’n eentje. Haha!

Oh en ik vergeet door alle ellende steeds te vertellen dat de punctie wel heel goed is gegaan. Gelukkig! Bovendien belde het ziekenhuis zondag nog met goed nieuws, dus tot nu toe gaat het heel erg goed en duimen we heel hard voor nog meer goed resultaat a.s. woensdag. Daarover praat ik je bij in Project baby #4, die ergens deze of volgende week online komt.

Voor nu doe ik het nog lekker even rustig aan. Hoewel… Ik heb dus donderdag t/m zondag een scootervakantie gepland met vrienden. En ik wil die echt echt echt door laten gaan en ik voel me – maandagmiddag als ik dit schrijf- echt al een stuk beter, dus ik denkkkk dat ik het wel aan kan. Maar tot die tijd doe ik het in ieder geval extreem rustig aan, haha.

Door die vakantie ben ik er vrijdag ook niet om je bij te praten over de rest van m’n week, dus ik spreek je volgende week dinsdag weer! Dan hopelijk met heel veel goed nieuws en vol mooie ervaringen van een geweldig zonnig weekend op de scooter in Limburg (een mens mag hopen op zon, toch? Kunnen jullie ff wat regendansjes voor me doen? DANK). GROETJES!

Volg mijn leven op Instagram
Daar deel ik dagelijks alles wat ik meemaak in mijn leven. Van stories over thuiswerken, ons fertiliteitstraject, koken, knuffelen met Morris en poes Teddy en DIY projecten in huis, tot m’n outfit of today en heel veel tips om het leven zelf leuk te maken #zelfdeslingersophangen. Je vindt me als @Lterveld op Insta!

Geef mijn nieuwste boek cadeau aan jezelf of een zwangere in je omgeving!
Onlangs kwam mijn 6e kookboek uit en dit keer eentje voor baby’s! Gewoon wat mijn baby ‘s avonds eet is een ideaal boek voor jonge ouders met kindjes tussen 4 maanden en 1,5 jaar. Met 50 recepten en heel veel tips en informatie helpt het boek je te starten met vaste voeding voor je kleintje én biedt het inspiratie voor het eerste levensjaar (en net even daarna). Bestel het boek op Bol.com, vraag ernaar in je lokale boekhandel of koop het hier direct bij mijn uitgeverij (dan houd ik er het meeste aan over). En niet vergeten: GEEF HET CADEAU!